Κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης η οποία μαστίζει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και η οποία οφείλεται σε λάθη και παραλείψεις δεκαετιών σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, διαμορφώθηκε ένα νέο πολιτικό τοπίο στην χώρα μετά το 2012.
Μετά και την διάψευση της ονειρικής προσέγγισης του «λεφτά υπάρχουν», ανέτειλαν πολιτικά μορφώματα, ορισμένα εκ των οποίων ήδη είναι σε φάση αποσύνθεσης, όπως η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αλλά όμως, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η..... ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ φαίνεται ότι έχουν δημιουργήσει ένα σημαντικό πυρήνα λαϊκής βάσης.
Με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε διότι πρόκειται για ένα πολιτικό μόρφωμα, το οποίο βασιζόμενο στην απελπισία και τον θυμό και χρησιμοποιώντας μεθόδους βίας του ποινικού εγκλήματος, είναι υπό τον έλεγχο της δικαιοσύνης, η οποία θα πρέπει να αποφασίσει και εμείς οι πολίτες να πληροφορηθούμε, εάν αποτελεί εγκληματική οργάνωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αποτελεί θεσμικό παράγοντα του πολιτεύματος, έχοντας κερδίσει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Παρατηρώντας λοιπόν την πορεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναρωτιέται κανείς όχι μόνον αν είναι σε θέση κάποτε να κυβερνήσει, αλλά και εάν η ηγετική του ομάδα επιθυμεί να διεκδικήσει κάποτε αυτόν τον ρόλο.
Εάν παρατηρήσουμε τις τοποθετήσεις, τις θέσεις και τις παλινωδίες στην προσέγγιση της οικονομικής πραγματικότητας, γεννάται η εντύπωση ότι ο πραγματικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να αποφύγει με κάθε τρόπο την θεωρητική πιθανότητα να κυβερνήσει.
Η αίσθηση αυτή δεν δημιουργείται μόνον από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος στο κάτω-κάτω είναι μάλλον ένας ημιμαθής περί τα οικονομικά (και άλλα), ανεπάγγελτος νέος, προϊόν διεργασιών της τότε κομματικής νομενκλατούρας.
Την αίσθηση αυτή αποπνέει το σύνολο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας θυμηθούμε την πορεία των πραγμάτων.
Κάποτε θαύμαζαν την Αργεντινή και προσδοκούσαν την ενεργειακή βοήθεια της Βενεζουέλας. Με αυτά τα πρότυπα θα καταργούσαν τα μνημόνια με ένα νόμο σε μία μέρα.
Δήλωναν ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ και θεωρούσαν ότι η πιθανή αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ είναι μια λεπτομέρεια χωρίς κόστος.
Ο κύριος Γλέζος σε μία τέτοια περίπτωση είχε τη λύση, που ήταν η δήμευση των καταθέσεων των Ελλήνων, για ποσά άνω των 20.000 ευρώ, την οποία ονόμασε αναγκαστικό δάνειο.
Αργότερα θαύμαζαν και επαινούσαν την στάση της Κυπριακής Βουλής και την γενναιότητα με την οποία αντιμετώπισε την τρόικα, μόνον που για ένα μικροποσό (συγκρινόμενο με τις ελληνικές ανάγκες) η Κύπρος οδηγήθηκε σε γενναίο κούρεμα των καταθέσεων.
Αντιλαμβανόμενοι αργότερα ότι το κέντρο των εξελίξεων για την Ελλάδα είναι η Ευρώπη, έθεσαν άλλους μεγαλόπνοους στόχους. Αποφάσισαν ότι για να σώσουν την Ελλάδα θα πρέπει να αλλάξει ολόκληρη η Ευρώπη και να ασπασθεί τις ιδέες τους. Δυστυχώς κανείς δεν συγκινήθηκε από μία τέτοια προοπτική.
Κατόπιν εφευρέθηκε η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, διότι ήδη ο κος Τσίπρας βρισκόταν σε φάση κακόγουστου μιμητισμού του αλήστου μνήμης Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίο ξεπέρασε, υποσχόμενος κάθε προσπάθεια όχι μόνον αποχώρησης από το ΝΑΤΟ αλλά κυρίως την ολοσχερή διάλυσή του ώστε να λυτρώσει και τους άλλους λαούς.
Έτσι πέρασαν περισσότερα από δύο χρόνια μετά τις εκλογές του 2012 και φθάσαμε στις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης.
Ξεπερνώ το γεγονός ότι η κοστολόγηση των εξαγγελιών αυτών κατά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι 11,3 δις ευρώ και για την κυβέρνηση 27,2 δις ευρώ, καθώς και ότι ο πρόεδρος του ΣΕΒ επιβεβαίωσε ότι το κόστος αυτό ξεπερνά τα 20 δις ευρώ και μάλιστα χωρίς τον υπολογισμό του κόστους της επαναφοράς του βασικού μισθού στον ιδιωτικό τομέα στα επίπεδα του 2009.
Θα μείνω μόνο στις απόψεις δύο στελεχών οι οποίοι υπήρξαν συνεργάτες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης, του οποίου τις απόψεις δεν ενστερνίζομαι, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Σας υποσχόμαστε αίμα και δάκρυα» κατακρίνοντας μεν την κυβέρνηση αλλά υπονοώντας ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο εμφανίσθηκαν στην Θεσσαλονίκη.
Ο δε υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τις τελευταίες εκλογές Κώστας Λαπαβίτσας, σε ένα κείμενο φωτιά αποδομεί τις υποσχέσεις του κου Τσίπρα, σημειώνοντας ότι δεν ισχύει με κανένα τρόπο η κοστολόγηση των εξαγγελιών που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα και ότι το σχέδιο είναι γεμάτο ακροβασίες.
Εν συντομία τα 3 δις ευρώ από το ΤΧΣ δεν μας ανήκουν, τα περισσότερα από τα 3 δις ευρώ του ΕΣΠΑ έχουν συμβασιοποιηθεί, το 1 δις ευρώ για την Αναπτυξιακή Τράπεζα είναι αστείο ποσόν και τα 2 δις ευρώ για την «ΣΥΣΑΧΘΕΙΑ» των 77 δις ευρώ των κόκκινων δανείων είναι για γέλια.
Τι σημασία έχουν όμως οι αριθμοί; Εδώ δεν δίστασε να υπονοήσει ότι με τις απόψεις του συμφωνεί και ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, για να εισπράξει σε μηδενικό χρόνο μια μεγαλοπρεπέστατη διάψευση.
Έχοντας όμως κατά νου ότι όλα αυτά προέρχονται από ένα κορυφαίο θεσμό της δημοκρατίας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Μου δημιουργούν την πεποίθηση ότι επιθυμούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν έστω και την ελάχιστη πιθανότητα να αναλάβουν στο μέλλον κυβερνητικές ευθύνες.
Αυτό όμως είναι δικό τους πρόβλημα. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι ακροβασίες αυτές είναι επικίνδυνες για το σύνολο του Ελληνικού λαού.
Με αυτές τις συμπεριφορές και τον κίνδυνο του πολιτικού ατυχήματος ελαχιστοποιούνται οι δυνατότητες προσέλκυσης επενδύσεων, με ότι σημαίνει αυτό για την μάστιγα της ανεργίας, δυσχεραίνεται η τελική διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του Ελληνικού χρέους και μειώνεται η αξιοπιστία της Ελλάδας στο σύνολο της διεθνούς κοινότητας.
Φαίνεται ότι η επίσκεψη κ. Τσίπρα στο Άγιο Όρος δεν είχε σημαντικά αποτελέσματα ώστε να τον βοηθήσει να συναισθανθεί τις ευθύνες του.
Εύχομαι να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση η επίσκεψή του στον Πάπα.
Ας ελπίσουμε.
Γιώργος Α. Βακόνδιος
Πολιτευτής Κυκλάδων Ν.Δ.
