Ἀδελφοί
μου,
Κάθε
φορά πού βρισκόμαστε στό κατώφλι ἑνός νέου ἔτους, πατώντας δηλαδή μέ τό ἕνα
πόδι στον παλιό τόν χρόνο κάι μέ τό ἄλλο στό νέο, ἀνάμεικτα συναισθήματα
κυριαρχοῦν στις καρδιές μας. Τά πεπραγμένα τοῦ χρόνου πού πέρασε συνήθως μᾶς
δημιουργοῦν περίσκεψη καί κατήφεια. Συχνά ἕνας ἐσωτερικός ἔλεγχος καί μιά
αἴσθηση αὐτοκριτικῆς ξεπηδάει αὐθόρμητα μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί σάν
κινηματογραφική ταινία ἐπαναφέρει μέ ταχύτητα στήν μνήμη μας πράξεις καί
γεγονότα πού σφράγισαν τό ἔτος πού πέρασε. Ἔντονα, σχεδόν ἀνεξίτηλα,
ἀποτυπωμένη ἡ σφραγίδα τῶν θλιβερῶν ἤ ἔστω δυσάρεστων γεγονότων πού μᾶς
δημιούργησαν πόνο καί θλίψη ἀπό τήν ἐνδεχόμενη ἀπώλεια ἑνός ἀγαπημένου
(συγγενικοῦ ἤ φιλικοῦ) προσώπου ἤ ἀπό τήν δοκιμασία λόγῳ κάποιου σοβαροῦ
προβλήματος ὑγείας ἤ οἰκονομικῆς δυσκολίας ἤ καί κάποιας κατηγορίας ἤ
συκοφαντίας.
