Ζούμε τις πρώτες μέρες της νέας κοινωνικής πραγματικότητας. Επικρατεί αναβρασμός, ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο. Οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και δομές καταρρέουν υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ μεθόδευσε και επέβαλε τελικά την υποτέλεια. Συντρίβοντας τους μικρούς και προφυλάσσοντας τα κεκτημένα των μεγάλων. Όλης της ελίτ που δημιουργήθηκε από τις δοσοληψίες με το κράτος. Αυτούς που το στήριξαν και το στηρίζουν ακόμη.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι το κόμμα της γενιάς της μεταπολίτευσης. Τη σφραγίζει και σφραγίζεται από το τέλος της. Είναι το κόμμα της ένοχης γενιάς το οποίο και επέφερε τον εκμαυλισμό του κράτους και τη δημοσιονομική κατάρρευση.
Με τα μέτρα του Δ.Ν.Τ το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρόδωσε τα παραδοσιακά στρώματα που το στήριζαν χάνοντας έτσι ένα μεγάλο μέρος των ερεισμάτων του και του πολιτικού του κεφαλαίου. Αυτή τη στιγμή το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει την ανοχή μονάχα ενός μέρους των ψηφοφόρων του. Μόλις όμως καταστεί προφανές ότι η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ δεν αποτελούσε μονόδρομο αλλά μεθόδευση η κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ θα είναι ραγδαία. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι πια το κόμμα των μη προνομιούχων. Εξυπηρετεί προνομιούχους.
Και επιπλέον το ΠΑ.ΣΟ.Κ για πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια στερείται οποιασδήποτε συμμαχίας στην αριστερά και καταφεύγει στη στήριξη του τυχοδιωκτικού κόμματος Καρατζαφέρη. Για πρώτη φορά αντιμετωπίζει αντιπολίτευση ευρέος φάσματος, από τα δεξιά ως τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Και για πρώτη φορά Κ.Κ.Ε και ΣΥΝ συναντώνται με τον αρχηγό της Ν.Δ χωρίς να έχουν πρώτα συνομιλήσει με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αυτό βέβαια ίσως να είναι σημείο των καιρών …
Στην σημερινή οικονομική συγκυρία και με την επικείμενη ροή των γεγονότων (μείωση εισοδήματος, αποικιοποίηση της χώρας βλ. «Η Ελλάδα ως αποικία») είναι μοιραίο η κοινωνία να αναζητήσει νέα μορφή λειτουργίας. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Το «κοινωνικό συμβόλαιο» του Ανδρέα Παπανδρέου προέβλεπε αναδιανομή του εισοδήματος. Μόνο που στο αρχικό σχέδιο προβλεπόταν η μεταφορά εισοδήματος από την αστική τάξη στους μη προνομιούχους. Δεν έγινε όμως ακριβώς έτσι. Το εισόδημα που έφτασε στους τότε μη προνομιούχους δεν προερχόταν από την εγχώρια αγορά αλλά από τα κονδύλια της τότε Ε.Ο.Κ. Το ίδιο μύθευμα χρησιμοποίησε και ο Σημίτης (έχοντες και κατέχοντες). Τώρα προφανώς το κοινωνικό αυτό συμβόλαιο δεν μπορεί να ισχύσει.
Η χώρα αναζητά ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, αυτή τη φορά παραγωγικό. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο θα δώσει τη δυνατότητα στον οικονομικά μικρό να μεγαλώσει χωρίς τις στρεβλώσεις της ολιγοπωλιακής αγοράς που θα προκύψει μετά το Δ.Ν.Τ και το οποίο θα σέβεται τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στο οποίο οι εργαζόμενοι θα επιθυμούν την ανάπτυξη των εργοδοτών τους παίρνοντας πίσω ένα κομμάτι της υπεραξίας της εργασίας τους.
Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο θα είναι μια έντιμη συμφωνία μεταξύ της επίδοξης «αστικής τάξης» και των εργαζομένων. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης μια τέτοια έντιμη πολιτική συμφωνία με όρους επωφελείς και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη είναι και θεμιτή και εφικτή. Και μια τέτοια συμφωνία φέρνει στο προσκήνιο αλλαγές του πολιτικού σκηνικού. Μεγάλες αλλαγές.
Εάν τελικά η συνεννόηση της Ν.Δ με Κ.Κ.Ε και ΣΥΝ τεθεί σε βάση συμφωνίας για ένα τέτοιο αναπτυξιακό μοντέλο τότε επιτυγχάνεται η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού αφού δημιουργείται ένα κοινωνικό μέτωπο το οποίο θα απαιτεί οικονομικά δίκαιη ανάπτυξη. Βέβαια δεν μπορεί να γίνει λόγος για δημιουργία εκλογικού μετώπου. Αλλά στην κοινωνία μια πολιτική γραμμή η οποία θα κινείται στην ανάπτυξη «εθνικής αστικής τάξης» με κοινωνική δικαιοσύνη και λιγότερα κέρδη για την εργοδοσία και μεγαλύτερους άρα μισθούς για τους εργαζομένους θα βρει εξαιρετικά μεγάλη ανταπόκριση.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ καταρρέει. Η αντιπολίτευση ψάχνει τρόπο να συνεννοηθεί. Το πολιτικό σκηνικό ανασυντάσσεται οριζόντια. Άραγε το δίπολο της μετά Δ.Ν.Τ εποχής θα είναι οι δυνάμεις της υποτέλειας στο διεθνές κεφάλαιο απέναντι στις δυνάμεις της αυτοτελούς εθνικής οικονομίας; Θα το δούμε.
