Ο Χρήστος έφυγε, αυτή την στιγμή ταξιδεύει ψηλά, πάει να συναντήσει τον άγγελό του που τόσο πρόωρα έφυγε.
Εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα τα ξημερώματα έφυγε από κοντά μας ο Χρήστος Καραγιανιώτης.
Φίλε Χρήστο καλό σου ταξίδι εκεί στα ψηλά . Θερμά συλλυπητήρια στην αγαπημένη οικογένεια που άφησες πίσω σου.
naxios
Ένα χρόνο μετά το τραγικό συμβάν και τον άδικο χαμό του Παναγιώτη, το μόρσιμον εκείνο ήμαρ του Οκτώβρη του 2009, καταλάβαμε πολύ καλά ότι πέραν της απέραντης θλίψης μας, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και την ανάλγητη χωρίς αξίες και αρχές « σύγχρονη» κοινωνία όπου η απόσειση κάθε ευθύνης εκ μέρους των ιθυνόντων κυριαρχεί και η λέξη καθήκον (ιερή υποχρέωση) παραμένει άγνωστη λέξη. Κανένα γιατί, δεν έχει απαντηθεί, ουδείς έχει επωμισθεί την παραμικρή ευθύνη αφού στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε μόνο οι τρομοκράτες αναλαμβάνουν πια τις ευθύνες τους ! Ευελπιστώ ότι ο Παναγιώτης δεν θα κατηγορηθεί στο τέλος για αυτοχειρία…
«῝Απαντες ἐσμέν εἰς το νουθετείν σοφοί, αὐτοί δε, ὅταν κακώς ποιώμεν, οὐ γιγνώσκομεν.» ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Είναι απόδειξη του πόσο χαλαρά αντιλαμβάνονται την κατάσταση αλλά και το ότι κανένας δεν ελέγχεται από κανένα φορέα, το γεγονός ότι και μέχρι σήμερα η ασύμβατη για σχολικό προαύλιο πίστα χορού, βρίσκεται ακόμη πεισματικά στην αυθαίρετη θέση της.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας Διευθυντής Σχολείου; καμία σχολική-κοινοτική επιτροπή να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους ; Δεν υπάρχει κανένας προϊστάμενος να ελέγξει ; Δεν υπάρχει κανένας Δήμος να επιληφθεί; μόνο την πολιτική ευθύνη για τις επιλογές που κάνει ξέρει να αναλαμβάνει; Που είναι η ουσία; που είναι το αποτέλεσμα; Δεν υπάρχει κανένα Υπουργείο να ασχοληθεί; μόνο στεφάνι στην κηδεία ξέρει να στέλνει; Τέλος δεν υπάρχει κανένας Εισαγγελέας να παρέμβει; Αυτή είναι η εικόνα της Δημόσιας Διοίκησης . Ούτε ο θάνατος μιας αθώας παιδικής ύπαρξης δεν μπορεί να την ξυπνήσει από το κώμα στο οποίο έχει περιπέσει, πόσο μάλλον να περιμένουμε να δράσει προληπτικά και κατά τον κοινό νού !
Εκείνες οι πρωτοβουλίες υπευθύνων πολιτών, πολιτιστικών οργανισμών κλπ που έστησαν τη φονική παγίδα που είναι; Δεν μπορούν να κάνουν το αυτονόητο; Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν συμβιβάζεται η φονική πίστα χορού στο προαύλιο του σχολείου; πότε θα αναλάβουν δράση για να καταργήσουν την προηγούμενη αυθαιρεσία τους; Δεν ανησυχούν μήπως εκθέσουν και άλλους «ποιμένες» από κανένα « ατύχημα » που θα συμβεί στο ανεξέλεγκτο ποίμνιό τους όταν αυτοί θα ψυχαγωγούνται σε παρακείμενη ταβέρνα έχοντας εναποθέσει την γκλίτσα και έχοντας ράθυμο και ανεκπαίδευτο το τσοπανόσκυλο; Ή μήπως απαιτούν από το Δήμο να ξαναστήσουν τα θανατηφόρα τέρματα στο πουθενά; Ή μήπως θα ξαναχορέψουν πάνω από το αθώο αίμα…δεν φοβούνται μήπως λερώσουν και τα πόδια τους ; Με πόσες θυσίες στον βωμό που έστησαν οι αμετανόητοι θύτες θα ικανοποιούνταν ;Ή μήπως δεν υπήρξε άνθρωπος με σάρκα, δέρμα και οστά ο Παναγιώτης;
Επιτέλους πότε θα αποδοθεί η πρέπουσα τιμή στο ύψιστο αγαθό που είναι η ανθρώπινη ζωή. Δεν γεννήσαμε και δεν μεγαλώσαμε το παιδί μας με τόσους κόπους και θυσίες για να γίνει θύμα στον βωμό της ανευθυνουπευθυνότητας που ετοίμασαν όλοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντες παρακμής της κοινωνίας μας που έχουν όμως ονοματεπώνυμο και το οποίο επιμελώς αποκρύπτουν μέχρι τώρα. Ποιος τους έδωσε αυτή την εξουσία ή πως και από πού την υφάρπαξαν ώστε να μπορούν ανενόχλητοι μέχρι σήμερα να θυσιάσουν το παιδί μας με τις εγκληματικές ενέργειες τις παραλείψεις τους και την α-παιδεία τους και να βυθίσουν εμάς την οικογένειά του, στο πένθος ; Γιατί μας καταδίκασαν σε ισόβια γονική και αδελφική αναπηρία; γιατί μας συνέτριψαν ηθικά και ψυχολογικά; Γιατί μας θανάτωσαν την ελπίδα; Γιατί μας βούρκωσαν αιώνια την ψυχή και τα μάτια; Γιατί μας στέρησαν τη ζωή που εμείς δώσαμε στον Παναγιώτη μας ; Γιατί μας γκρέμισαν τα όνειρα και κατέστρεψαν το έργο ζωής μας; Εν ονόματι τίνος; και ποιάς εξουσίας; Με ποιο δικαίωμα;.
Δυστυχώς η εξήγηση είναι μία: η πατρίδα καθεύδει , η Δημόσια Διοίκηση νοσεί, έτσι αφήνει κενά και έδαφος σε κάθε λογής επιτήδειους υφαρπαστές για δράση. Κάτι που πολύ εύστοχα ο αρθογράφος του άρθρου «Καλή Πατρίδα Σύντροφοι» (Εφημερίδα «Το Βήμα της Νάξου» της 07 Οκτ 2010 ) αναλύει, όπως πια είναι τα κίνητρα και το όφελος των υφαρπαστών καθώς το γιατί και πώς φθάσαμε στην σημερινή παρακμιακή κατάσταση. Το θέμα δεν είναι μόνο προσωπικό αλλά ευρύ τόσο που να απειλεί με χίλιες δύο μορφές που μπορεί να λάβει, τον καθένα ξεχωριστά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής . Εμείς πληρώσαμε με την πιο βαριά συνέπειά του που ήταν ο χαμός του Παναγιώτη ! Τι επιφυλάσσει όμως αύριο για κάποιους άλλους;
Επειδή λοιπόν η Πατρίδα καθεύδει και μέχρι να αναστηθεί, προτείνω να καθιερωθεί η 20η Οκτωβρίου ως ημέρα-μνημείο ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ και γιατί όχι ας ανορθώσει ο Δήμος μας μια μαρμάρινη στήλη όπου θα αναγράφονται με μαύρα γράμματα τα ονόματα εκείνων που προκαλούν το μέγιστο κακό στους συμπολίτες τους, στον Δήμο και στο περιβάλλον κάθε φορά που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους ανάβουν το βωμό της αναίτιας θυσίας.
Ας αποτελέσει αυτό ένα ελάχιστο κατασταλτικό μέτρο εναντίον της παρακμής της «σύγχρονης» κοινωνίας μας.
Με τιμή
Ιωάννης. Ματζάκος
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
Ήθελα να σε δώ να μεγαλώνεις
Ήθελα η ζωή να σου χαμογελά
Μα σε χάιδεψε ο χρόνος
Κι΄έφυγες τόσο άδικα, τι κρίμα
θα τα πούμε…
Βιάστηκες να φύγεις αχ καρδιά μου εκείνο το πρωί
Είχες τόσο κέφι που σε ζήλεψε η ζωή!
Μπουμπούκι πριν ανθίσεις είχες ΨΥΧΗ
Κι΄έφυγες τόσο νωρίς, τι κρίμα
θα συναντηθούμε…
Αντιμετώπισες άφοβος το κονταροχτύπημα του χάρου
Φεύγοντας μόνος στης αδιαφορίας το αλώνι
Δεν ήσουν δικό τους παιδί κι΄έγινες δικό μας αιώνιο γιατί
Και πότισες τι ειρωνεία, της Γαλήνης το χώμα
πληγωμένο πουλί
Η ανόθευτη αγάπη σου στην ψυχή μας βαθιά
Το βλέμμα σου χάνεται μα είναι κοντά
Της μικρής Νεφέλης οι νότες, ανάμνηση γλυκιά
Στον Γολγοθά μας σταύρωσαν ψηλά
Ζωή που δεν γεύτηκες, ζωή που δεν σμιλέψαμε
Δεν τους άξιζες…
Οι Γονείς σου
