«Οι λέξεις, που για μερικούς δε σηµαίνουν τίποτα, είναι για άλλους η ίδια η ζωή. Σας μιλάω µ' αυτή την ελπίδα: ότι ίσως θα µπορέσετε ναανακαλύψετε, κρυµµένη πίσω από τις λέξεις, µια µικρή σπίθα ζωής, ότι θα αισθανθείτε ένα μικρό κτυποκάρδι», έχει πει ο Οδυσσέας Ελύτης.
Οι λέξεις λοιπόν, λιτές, αυστηρές, δυνατές, εκφράζοντας την ίδια τη ζωή εκείνου που τις πρόφερε και τις έγραψε, καταφέρνουν να αποκαλύψουν τη σπίθα της ζωής που τον έκαιγε και να µας µεταδώσουν το χτυποκάρδι, τον ενθουσιασµό και τη δύναµη που οδηγούσαν τις πράξεις του και συγχρόνως να προκαλέσουν το δικό µας χτυποκάρδι για όλα αυτά που είναι θρύλος και ιστορία, καθηµερινότητα και ηρωισµός, πόνος και αγώνας, ζωή και θάνατος.Μπροστά µας χαρτιά κιτρινισµένα, αποκόµµατα ταλαιπωρηµένα και ο σκούφος ενός αγοριού, στον οποίο µέσα, στην άσπρη φόδρα, µε µελανί µολύβι, το αγόρι έχει γράψει: