Του Κώστα Ροδινού
Έχω κρατήσει αρκετά πρωτοσέλιδα από την προεκλογική περίοδο του 2009. Ειδικά εκείνα της επομένης των ανακοινώσεων Καραμανλή στη ΔΕΘ. Και πολλά από τα άλλα, τα διθυραμβικά, με τις ανακοινώσεις του Γ. Παπανδρέου.
Τότε είχαμε έναν πρωθυπουργό που, καθυστερημένα, προσπάθησε να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα.
Οι ΗΠΑ δεν είχαν ξεπεράσει ακόμα το σοκ από την κατάρρευση της Lehman Brothers και της φούσκας των subprimes.
H Γερμανία ήταν ήδη σε ύφεση από το δεύτερο τρίμηνο του 2008 και όλοι μιλούσαν για κρίση διαρκείας.
Και, όμως, ο ελληνικός λαός, με ποσοστό κοντά στο 44% ψήφισε έναν πολιτικό που περιδιάβαινε τη χώρα διαλαλώντας ότι «λεφτά υπάρχουν»!
Βέβαια, ακόμα δανειζόμασταν με spreads κάτω από τις 200 μονάδες.
Είναι κωμικό το επιχείρημα ότι δήθεν οι ξένοι δεν ήξεραν για το χρέος και το έλλειμμα! Είναι δυνατόν ο δανειστής να μην ξέρει τι ποσά …σε δανείζει;
Βρέθηκε, όμως, ο πρόθυμος…μηχανοδηγός του «τιτανικού» και η χώρα οδηγήθηκε στα μνημόνια. Η συνέχεια είναι γνωστή….
Οι αδιόρθωτοι…. Τα επανέλαβα όλα αυτά απλώς και μόνο για να υπενθυμίσω ότι το 2009 (και δεν ήταν η πρώτη φορά) επιλέξαμε να κλείσουμε τα μάτια και τ' αυτιά στην αλήθεια και να ενδώσουμε στις σειρήνες του λαϊκισμού.
Δεν είμαι βέβαιος τι θα γινόταν, αν δεν κέρδιζε ο κ. Παπανδρέου, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το πρόβλημα είναι ότι ουδόλως προβληματιστήκαμε που ένας, εν ενεργεία, πρωθυπουργός μας έλεγε ότι πρέπει να ληφθούν περιοριστικά μέτρα, και από παντού ερχόταν ανησυχητικές ειδήσεις. Θα μου πείτε ότι αποτελεί παράδοση μας ο αποκεφαλισμός του μάντη κακών ειδήσεων….
Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια πρωτοφανούς ταλαιπωρίας, με τη χώρα να βιώνει τη χειρότερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, με την αξιοπιστία μας στο ναδίρ, την κοινωνία να βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης, την οικονομία μας σχεδόν διαλυμένη και με μια θηριώδη ανεργία, κάποιοι ξεδιάντροπα προπαγανδίζουν εύκολες λύσεις.
Ότι δηλαδή υπάρχει κάπου ένα μαγικό «undo button» το οποίο μπορεί να μας επαναφέρει σε κάποια …happyland!
Ακούω για επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ του 2009 επίπεδα, για …αποκατάσταση προνομίων και πολλά άλλα γενικά και ….ευχάριστα!
Ειλικρινά, πολύ θα το ήθελα να μπορούσε να γίνει, αλλά είναι εφικτό;
Μαγικές λύσεις…. Δύο είναι οι «μαγικές λύσεις» που, είτε από μόνες τους, είτε εν συνδυασμώ, θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο.
Η πρώτη λύση είναι η επιστροφή στη δραχμή με συνακόλουθη διαγραφή χρεών, καταγγελία δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, ευρείες κρατικοποιήσεις και άλλα συναφή. Το έχω γράψει πολλές φορές ότι υπήρξα σφοδρός πολέμιος του ευρώ. Όχι μόνο επειδή είχε, από θεσπίσεώς του, αρχιτεκτονικά σφάλματα, ούτε γιατί η προπαρασκευή μας ήταν ελλιπής, αλλά κυρίως γιατί μια οικονομία, με τα χαρακτηριστικά και το μέγεθος της ελληνικής, δεν έπρεπε να παραιτηθεί από ένα τόσο ισχυρό όπλο, όπως η νομισματική της πολιτική. Όμως, όλα αυτά είναι ….αρχαία ιστορία, πλέον.
Επιστροφή στη δραχμή δεν θα σημάνει μόνο διάρρηξη των σχέσεών μας με την Ευρώπη, αλλά θα μας οδηγήσει σ' ένα δρόμο όπου τα σημερινά προβλήματα θα μοιάζουν με απλά …εγκαύματα. Είμαστε, ως κοινωνία, έτοιμοι να αναλάβουμε το κόστος; Και διαφωνώ μ' αυτούς που φοβούνται τη συζήτηση. Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει και να είναι εξαντλητική.
Όμως, πολύ φοβούμαι, ότι όποιος οδηγήσει τη χώρα στη δραχμή θα βρεθεί αντιμέτωπος με τέτοια κατακραυγή που δεν θα ξέρει που να κρυφτεί.
Η «δεύτερη λύση» , λέει, να αναζητήσουμε άλλες μορφές χρηματοδότησης, να πιέσουμε για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, να «αξιοποιήσουμε» τα κοιτάσματα που θα ανακαλύψουμε και προφανώς να καταγγείλουμε και τις δανειακές συμβάσεις.
Ας τα δούμε συνοπτικά:
Να αναζητήσουμε άλλες μορφές χρηματοδότησης από τρίτες χώρες, ναι. Αλήθεια, ποια χώρα θα ήταν πρόθυμη να μας δανειοδοτήσει; Και με τι ανταλλάγματα; Εδώ η Κύπρος, που χρειαζόταν ένα υποπολλαπλάσιο ποσό και έκανε «τεμενάδες» στη Μόσχα, δεν τα κατάφερε, εμείς πως θα το καταφέρουμε;
Αναζητώντας …ελντοράντο… Οι γερμανικές αποζημιώσεις. Είναι βαρύτατες οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων που άφησαν το θέμα να σέρνεται και δεν τόλμησαν να στοιχειοθετήσουν το αίτημα και να το διατυπώσουν εγκαίρως. Έστω και τώρα, έστω και ως διαπραγματευτικό χαρτί, αν και η συγκυρία δεν μας κολακεύει, ας το θέσουμε. Όμως, το αν θα δοθούν αποζημιώσεις δεν εξαρτάται από εμάς. Και αυτή η διαδικασία μπορεί να πάρει χρόνια, πολλά χρόνια! Αν τελικώς βρεθεί δικαστήριο να τις επιδικάσει! (προσωπικώς δεν τρέφω πολλές ελπίδες, ειδικά αν το Δικαστήριο είναι αυτό της Χάγης, τότε δεν τρέφω καμμιά ελπίδα)
Μέχρι τότε, τι θα κάνουμε; Γιατί και αν ακόμα μας επιδικαστούν αποζημιώσεις, πιστεύει κανένας ότι την επομένη η Γερμανία θα ανοίξει τα ταμεία της; Θα παλέψουν μέχρι το τέλος, γιατί ξέρουν ότι έτσι και ανοίξει ο ασκός του Αιόλου η σειρά των υποψηφίων θα είναι ατελείωτη.
Τα κοιτάσματα: Θα μου επιτρέψετε να είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός με το …ελντοράντο που ονειρεύονται κάποιοι. Κατ' αρχήν όσον αφορά στο Αιγαίο, ήμουν πάντα αρνητικός. Το Αιγαίο είναι η κοιτίδα του Ελληνισμού. Η Ακρόπολίς του. Χωρίς Αιγαίο, δεν υπάρχει Ελλάδα. Θα δίναμε ποτέ άδεια να …εγκατασταθεί βιομηχανία στην Ακρόπολη; Έχουμε σκεφτεί τι θα συμβεί αν, είτε από ατύχημα (η περιοχή είναι σεισμογενής), είτε από άλλες αιτίες έχουμε μια διαρροή σαν και αυτή που έγινε στον Κόλπο του Μεξικού; Το Αιγαίο είναι μια κλειστή θάλασσα, δεν έχουμε το δικαίωμα να την εκθέσουμε σε τέτοιους κινδύνους. Πάντα είχα την άποψη ότι αντί να ψάχνουμε για πετρελαιοπηγές, καλύτερα να βελτιώσουμε τις υποδομές των νησιών μας, με λιμάνια, αεροδρόμια και μαρίνες. Και να κάνουμε το Αιγαίο ένα παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού, παιδείας και τουρισμού. Περισσότερα θα έχουμε να κερδίσουμε.
Όσον, αφορά στα υποτιθέμενα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης. Δεν είμαι ειδικός για να γνωρίζω λεπτομέρειες. Καταλαβαίνω, όμως, ότι είναι σε μεγάλο βάθος, το κόστος εξόρυξης θα είναι υψηλό και πιθανότατα η εκμετάλλευσή του να συμφέρει μόνο αν και εφ΄όσον οι παγκόσμιες τιμές παραμένουν υψηλές. Ποιος μπορεί να το εγγυηθεί αυτό και για πόσο; Στις ΗΠΑ για παράδειγμα γίνεται «επανάσταση» με το σχιστολιθικό αέριο (κάτι που αναμένεται να επηρεάσει και την πράσινη φούσκα των βολταϊκών).
Προφανώς και η χώρα δικαιούται και οφείλει να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που θα προκύψουν, αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει με λογική «gold hunter» της Άγριας Δύσης. Το μέλλον μιας χώρας δεν μπορεί να στηρίζεται σε αβεβαιότητες…
Όραμα και επανεκκίνηση Για να έρθουμε στο δια ταύτα.
Ο Πρωθυπουργός καταβάλλει τιτάνιες προσπάθειες σ' ένα τοπίο που θυμίζει ναρκοπέδιο.
Όμως, το πρόγραμμα της τρόϊκας, ως έχει, δεν βγαίνει. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε έτσι, ούτε έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε κάθε χρόνο 5-6 μήνες σε διαπραγματεύσεις με τους υπαλλήλους των δανειστών μας ή να ασκούμεθα σε «τρικομματικές» ισορροπίες.
Η χώρα θέλει επανεκκίνηση και ένα μεγάλο όραμα που θα εμπνεύσει τον ελληνισμό.
Δεν βγαίνεις απ' τα αδιέξοδα με λύσεις «μεσοβέζικες».
Ως επανεκκίνηση εννοώ έναν εκ βάθρων επανασχεδιασμό του πολιτικού μας συστήματος μέσα από μια ριζική συνταγματική αναθεώρηση.
Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο, σύγχρονο και ευέλικτο κράτος, το οποίο δεν θα παράγει ελλείμματα και θα υπηρετεί χωρίς να καταδυναστεύει τον πολίτη.
Ως όραμα εννοώ να σκεφθούμε την Ελλάδα του μέλλοντός μας.
Τι κοινωνία θέλουμε να οικοδομήσουμε.
Μέσα από ποιό παραγωγικό μοντέλο να αναπτυχθούμε.
Σε ποιές αξίες να στηριχθούμε και πώς να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις του ελληνισμού.
Κανένας δεν είπε ότι είναι εύκολο, αλλά τα έχουμε καταφέρει και υπό δυσμενέστερες συνθήκες…
http://www.antinews.gr/2013/04/17/212932/ 
