Έβγαλε λέει ένα εκατομμύριο έξω. Και τον ψάχνουν όλα τα λαγωνικά, αυτά τα ανύπαρκτα , της Ελλάδας. Ο ΣΔΟΕ θα κοιτάξει αν … νομίμως το είχε το εκατομμύριο. Το πρόσχημα του κατά τα άλλα αξιοπρεπούς Γιάννη Διώτη για να πάρει κι αυτός κόκαλο από το θήραμα.
Η Επιτροπή πόθεν έσχες της Βουλής ξύπνησε και ο Αργύρης διασταυρώνει στοιχεία για να εντοπίσει το ποσό. Δεν του προέκυψαν και τώρα μπορεί να ξαναπέσει σε λήθαργο.
Ο Καστανίδης θα καταθέσει πρόταση άρσης του απορρήτου για να ξεσκεπαστεί ο άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείο. Ήταν υπουργός, πώς να ζήσει διαγραμμένος κι ασήμαντος;
Οι βουλευτές εξεγείρονται και ζητούν , οι 299 δηλαδή, την αποκάθαρση από το μίασμα. Αυτός τους ατιμώνει, επιτέλους ομονοούν στην πληβειακή τους ορμή.
Τα Μέσα κάνουν Πάσχα. Σαν την αυλή του βασιλιά Λουδοβίκου, οι διάδρομοι γεμίζουν από εικασίες και σχόλια για το ποιος είναι ο εκατομμυριούχος. Παραπολιτικά, δηλώσεις, αναθέματα, υψωμένα δάκτυλα και αποφθέγματα κοινοβουλευτικής ηθικής.
Βρήκαμε Ιφιγένεια.
Από τα 70 δις που έφυγαν από τις τραπεζικές καταθέσεις μόνο 16 πέταξαν στο εξωτερικό. Έτσι λέει η Τράπεζα της Ελλάδας.
Τα περισσότερα, τα 54 δις, βρίσκονται σε αγρούς, σεντούκια και χρεόγραφα αλλοδαπής.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ομόλογο ξένης τράπεζας και λογαριασμό στην Ελβετία;
Απλά στην Ελβετία πληρώνεις για να σου κρατάνε τα λεφτά ενώ στο ομόλογο σου πληρώνουν και επιτόκιο.
Ποιος προτείνει εδώ και δυο χρόνια στους καταθέτες τα ξένα ομόλογα ή τη μεταφορά σε Αγγλία κλπ.;
Μα οι ελληνικές τράπεζες ώστε να μη χαθούν οι οικονομίες των πολιτών!
Πήγε στη Βουλή η λίστα όσων βουλευτών απέκτησαν χρεόγραφα ή απέσυραν καταθέσεις στην διετία;
Ήδη είναι γνωστό ότι σαράντα βουλευτές έβγαλαν πάνω από 100.000 στο εξωτερικό.
Έβγαλε η Ελλάδα πατριωτικό ομόλογο και οι βουλευτές αρνήθηκαν να το αγοράσουν;
Αντί να τους ψέγουμε γι αυτό που είναι δουλειά τους και δεν έκαναν, τους κατηγορούμε γιατί φέρθηκαν όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες;
Ναι αλλά και το παράδειγμα; Και η γυναίκα του Καίσαρα; Αν οι τριακόσιοι φέρονται έτσι τι να κάνει ο απλός λαός;
Πρώτον ο απλός λαός δεν έχει καταθέσεις. Προς το παρόν μόνο χρέη.
Δεύτερον αλήθεια είναι, πρέπει να δίνουν το παράδειγμα. Κυρίως πρέπει να ανοίγουν δρόμους , να μην είναι ουραγοί στο κοπάδι.
Δεν είναι, δεν το κάνουν- με τη λαμπρή εξαίρεση της ανταρσίας κατά Πετσάλνικου- τα τελευταία 30 χρόνια.
Η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία στηρίζεται στο Πρόσωπο. Θεσμικά , πολιτισμικά και συμβολικά. Ο Καραμανλής, ο Αντρέας, ο Σημίτης, ο Κώστας, ο Γιώργος και προσεχώς ο Αντώνης. Παρένθεση. Όσους αξίζουν σεβασμό τους λέμε με το επίθετό τους.
Η απαίτηση από τους βουλευτές έπρεπε να είναι να νομοθετούν, να ορίζουν δηλαδή τους κανόνες που θα μας επιτρέπουν να ζούμε μαζί και να προκόβουμε.
Τους έχουμε πιέσει στο να λένε ψέματα, να τάζουν ανάπηρη ευημερία, παχιά λόγια και μεγάλα.
Με αντάλλαγμα να κάνουν τα στραβά μάτια, να μας εκπροσωπούν στην εξατομικευμένη ερμηνεία του νόμου, που πάντα είναι άδικος όταν εφαρμόζεται στην απολύτως μοναδική, ιδιαίτερη, προσωπική μας υπόθεση.
Δεν είναι βουλευτές. Είναι λομπίστες διάχυτων, ατομικών ή και οργανωμένων αιτημάτων, απέναντι στο «παράλογο», «άδικο», «αναποτελεσματικό» Κράτος και Νόμο.
Είναι λομπίστες ακροβάτες, άξιοι της μοίρας τους. Γιατί την υποκρισία αυτή, τους κανόνες της ψευτιάς τους ξέρουν όταν ζητούν την ψήφο. Ξέρουν ότι πρέπει να μιλούν διπλά και να φέρονται δισυπόστατα.
Όχι να εκλαικεύουν αλλά να πλανεύουν.
Όχι να παρακινούν αλλά να παραβατούν.
Και κάθε τόσο , για ασήμαντη αφορμή, υποκριτικά και σιχαμένα, πέφτουν σαν αγέλη και τρώνε τον πιο αδύναμο στο κοπάδι.
Γιατί η κάθαρση των πληβείων θέλει αίμα στο Κολοσσαίο.
Ώστε να πάρουν παράταση ως θίασος στο παρακμιακό μας έργο.
Βρέθηκε ο Αποστάτης, ο Παραβάτης.
Μόλις τον κρεμάσετε, μπορείτε να συνεχίσετε το όμορφο έργο σας.
Οι μεν να σιτίζονται εντός, οι δε να τους μουτζώνουν εκτός.
newsit.gr 
'Τουλάχιστον απογοήτευση προκάλεσε η καταψήφιση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα από το κόμμα "Aριστερά" (Die Linke), κατά τη σημερινή ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή. Αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες η Ελλάδα και οι έλληνες πολίτες χρειάζονται την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη αντί για τον επαναστατικό δρόμο του συμβιβασμού με το λαϊκισμό.
