Υπάρχουν στ' Απεράθου πολλοί άνθρωποι οι οποίοι στιχουργούν, άλλοι περισσότερο γνωστοί, άλλοι λιγότερο. Ενα φαινόμενο ίσως πρωτοφανές στον κόσμο, άνθρωποι που ζήτημα να έχουν τελειώσει 2-3 τάξεις του Δημοτικού Σχολείου να δημιουργούν στίχους δίστιχους έως και εξάστιχους με βαθιάνοήματα και κυρίως με ομοιοκαταληξία και ποιότητα.
Μία γυναίκα, συγχωριανή μας, η οποία ζει τον πολύ καιρό στη Μουτσούνα, η κυρά Σοφία, απολαμβάνει τη φύση και το περιβάλλον κάθε εποχή, παρατηρώντας την απλή ομορφιά, όπως τα δένδρα,τα πουλιά τη θάλασσα, τη μανία του αέρα, τους ανθρώπους με τις αγροτικές εργασίες, τα ζώα στο ραχάτι τους, τη βροχή...
Εμπνέεται και συχνά πιάνει δειλά-δειλά, στυλό και χαρτί, επιχειρώντας με λέξεις, να αποτυπώσει εικόνες και παραστάσεις, να “ζωγραφίσει” κομμάτια της ψυχής της, έτσι για να εκφραστεί...
Από νέα μέχρι και τώρα στα 73 της χρόνια γράφει.
Μια μέρα λοιπόν, που η θάλασσα ήταν άγρια και τα αφρισμένα κύματα σηκώνονταν ψηλά και σκέπαζαν τα βράχια της Μάκρης, κοιτώντας τους γλάρους και θέλοντας να συνεχίσει τα παλιά κοτσάκια για το γλάρο που λένε:
Να 'μουνα γλάρος με φτερά-
μες τσι Μουτσούνας τα νερά
Να 'μουνα γλάρος να πετώ
να 'ρχομαι να σε χαιρετώ
......
Συνεχίζει και λέει:
......
-Και πον' ήμου γλάρος να 'ρχο-
μαι στο Νιότος σ' ένα βράχο.
-Πον' ήμου γλάρος στα ρηχά
το κύμα να με περηχά.
-Και πον' ήμου γλάρος στα ρη-
χα το κύμα να με πάρει.
-Και να με πάαινε στη μπά-
ντα τζη εκεί που κολυμπά.
-Να 'μου γλάρος μες το πέλα-
γος μαζί με μια κοπέλα.
-Να 'μου γλάρος σε μιαν άκρι-
α πέρα από του στη Μάκρη.
-Γλάρος ήθελα ανάμε-
σα πελάου και ω νάμαι.
-Γλάρος ήθελα ανάμε-
σα πελάου και ω νάμαι.
Μπράβο σου κυρά-Σοφία για όσα έχεις γράψει και να 'σαι καλά να συνεχίσεις να δημιουργείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου