Του Γιώργου Βακόνδιου
Πολιτευτή Κυκλάδων Ν.Δ
Η επικαιρότητα στην παγκόσμια οικονομική βιομηχανία και βεβαίως στην Ελλάδα και στην Κύπρο μονοπωλείται από την απόφαση του Eurogroup για το πρόγραμμα στήριξης της Κύπρου. Για να γίνει κατανοητή η απόφαση, θα πρέπει να δούμε τη φιλοσοφία της ίδιας της απόφασης και τις αναμενόμενες παρενέργειες. Αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν και στα.....
προγράμματα διάσωσης, θα δούμε σταδιακή αλλαγή φιλοσοφίας εκ μέρους του Eurogroup. Στο πρώτο πρόγραμμα που αφορούσε στην Ιρλανδία, επικράτησε η λογική να φορτωθεί στους φορολογούμενους το πρόγραμμα διάσωσης των τραπεζών της χώρας. Εν προκειμένω, στο φόβο της κατάρρευσης των τραπεζών, άρα και της οικονομικής δραστηριότητας αποφάσισαν το κράτος να στηρίξει τις τράπεζες και τον λογαριασμό των λαθών του ιδιωτικού management να τον πληρώσουν οι φορολογούμενοι.
Στην περίπτωση της Ελλάδας πτώχευσε το Ελληνικό κράτος αλλά οι τράπεζες δεν είχαν πρόβλημα. Ο λογαριασμός των λαθών των κυβερνώντων τα τελευταία 30 χρόνια θεωρήθηκε σωστό να πληρωθεί από τους πολίτες και τους φορολογούμενους. Η λογική της κυβέρνησης Παπανδρέου να μην αγγίξει το πτωχευμένο πελατειακό κράτος δημιούργησαν την ανάγκη περαιτέρω στήριξης και φτάσαμε στο κούρεμα του δημόσιου χρέους δηλαδή το PSI.
Αναπόφευκτα αυτό πέραν της επιπλέον επιβάρυνσης των φορολογουμένων π.χ. κούρεμα ομολόγων, δημιούργησε πρόβλημα στον χρηματοπιστωτικό τομέα, δηλαδή στις τράπεζες και βεβαίως χρειάστηκε να γίνει ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αυξάνοντας όμως το δημόσιο χρέος. Κάθε αύξηση όμως του δημοσίου χρέους σημαίνει ότι ο τελικός λογαριασμός πάει στους φορολογούμενους. Υπό την πίεση αυτών των γεγονότων έγιναν και οι τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα. Πρακτικά το δίλημμα των εκλογών ήταν παραμονή στο ευρώ και υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων ή καταγγελία του μνημονίου, έξοδος από το ευρώ και άτακτη χρεοκοπία. Βεβαίως ακούσθηκαν και κάποιες γραφικές και λαϊκιστικές απόψεις περί αναζήτησης στήριξης στην Ρωσία και στην Κίνα, περί καταγγελίας του μνημονίου αλλά παραμονής στο ευρώ, περί συμμαχιών των χωρών της νότιας Ευρώπης για επιβολή διαφορετικών πολιτικών στο σύνολο της Ευρωζώνης κλπ. Δυστυχώς γι’ αυτούς που υποστήριζαν απόψεις εκτός λογικής, η πραγματικότητα τους διέψευσε πολύ γρήγορα.
Η περίπτωση της Κύπρου έμοιαζε αρκετά με την Ιρλανδία. Το πρόβλημα το είχαν οι τράπεζες, ενώ το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν σχετικά διαχειρίσιμο. Η διαφορά ήταν ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου εκτός του παραδοσιακού ρόλου που έχει σε κάθε χώρα, είχε και ρόλο διεθνούς πλυντηρίου νομιμοποίησης και προστασίας κεφαλαίων αδιευκρίνιστης προέλευσης και μάλιστα επί κυβερνήσεως κομμουνιστικού κόμματος.
Επακόλουθο ήταν να υπάρξει ανάγκη διάσωσης των προβληματικών τραπεζών και σ αυτό έπαιξε ρόλο και το ελληνικό PSI. Ταυτόχρονα πέρα από το τραπεζικό σύστημα και τον τουρισμό, ουσιαστικά δεν υπήρχε στην Κύπρο άλλη σημαντική παραγωγική δραστηριότητα. Η πρώτη απόφαση του Eurogroup ήταν 10% κούρεμα των συνολικών καταθέσεων για να διασωθούν οι τράπεζες και βεβαίως βοήθεια περίπου δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ για να αντιμετωπίσει η Κυπριακή Δημοκρατία τα προβλήματά της.
Η απόφαση αυτή καταψηφίστηκε από την βουλή των αντιπροσώπων και αμέσως ακούσθηκαν απόψεις περί γενναίων, πατριωτών και ύπαρξης άλλου τρόπου διαπραγμάτευσης. Επί της ουσίας οι κυπριακές καταθέσεις θα συνεισέφεραν τους τόκους δύο ετών και τα πράγματα θα ομαλοποιούνταν σιγά σιγά.
Η απόφαση αυτή είχε όμως δύο χαρακτηριστικά. Για πρώτη φορά θα εθίγοντο καταθέσεις έως 100.000 ευρώ που στον Ευρωπαϊκό χώρο θεωρούνται ασφαλισμένες και για πρώτη φορά οι επενδυτές που αναζητούν το κέρδος σε τραπεζικά προϊόντα θα έπρεπε να πληρώσουν. Αυτό σημαίνει ότι από εδώ και πέρα οι μέτοχοι, ομολογιούχοι και επενδυτές θα αναλάμβαναν μέρος του ρίσκου στις επενδύσεις. Η απόφαση αυτή απερρίφθη μετ’ επαίνων από την Κυπριακή Δημοκρατία και άρχισε το δράμα. Μέχρι που μια βδομάδα μετά, φτάσαμε στην απόφαση της Κυριακής. Εν τω μεταξύ, οι Κύπριοι έζησαν ένα δείγμα του τι σημαίνει πτωχευμένη χώρα. Περιορισμός αναλήψεων στις τράπεζες μέχρι 100 ευρώ, άδεια super markets, έλλειψη καυσίμων, αδυναμία διεκπεραίωσης επιχειρηματικών και ατομικών υποχρεώσεων, πλήρης ανασφάλεια κλπ.
Η απόφαση του Eurogroup της Κυριακής ναι μεν προβλέπει την προστασία από κούρεμα των καταθέσεων έως 100.000 ευρώ αλλά έχει ορισμένες πολύ χειρότερες παρενέργειες:
Α) Χάθηκε οριστικά η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του νησιού
Β) Χάθηκαν τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα
Γ) Ουσιαστική δήμευση των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ εφόσον στην Λαϊκή θα παγώσουν για χρόνια (ή θα χαθούν για πάντα) και στην Κύπρου θα κουρευθούν κατά 30% έως 40%
Δ) Απώλεια σε δύο χρόνια 120.000 θέσεων εργασίας από το σύνολο των 360.000 θέσεων σήμερα
Ε) Απότομη ύφεση στην οικονομική δραστηριότητα
Υπάρχουν όμως και ποιοτικά χαρακτηριστικά που δεν έχουν γίνει ακόμη ορατά. Η απόφαση είναι συνολική για τις καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ. Ένα παράδειγμα είναι ότι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόποι τα κεφάλαια κίνησης εταιριών και τα κεφάλαια μαύρου χρήματος. Το πάγωμα ή κούρεμα των καταθέσεων αυτών έχει διαφορετικές παραμέτρους. Εάν εφαρμόζεται σε κεφάλαια νομίμως δραστηριοποιούμενων εταιριών και επιχειρηματικών σχεδίων, ουσιαστικά καταδικάζονται σε άμεσο αφανισμό με πολλαπλές δευτερογενείς και τριτογενείς παρενέργειες. Εάν τα ίδια μέτρα εφαρμόζονται σε αποταμιεύσεις μαύρου χρήματος ηθικά και οικονομικά είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Ας μην ξεχνάμε ότι κάποια κεφάλαια από αυτά και αναφέρομαι σε νόμιμα κεφάλαια, ανήκουν σε Έλληνες επενδυτές ή ελληνικές επιχειρήσεις. Αυτό θα επηρεάσει και την ελληνική οικονομία που είναι ούτως ή άλλως ευρύτερα συνδεδεμένη με την Κυπριακή.
Εννοείται βεβαίως ότι οι θεωρίες, δοξασίες, ιδεοληψίες και διακηρύξεις για άλλου είδους διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, για αλληλεγγύη των χωρών της νότιας Ευρώπης, για αναζήτηση εταίρων σε Ρωσία, Κίνα, Βενεζουέλα κλπ. πήγαν περίπατο. Πολύ περισσότερο εξασθένησε το παραμύθι για την μονομερή κατάργηση του μνημονίου και τον εξαναγκασμό των Ευρωπαίων να υιοθετήσουν άλλες περισσότερο προοδευτικές πολιτικές.
Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι όλες οι χώρες από την Ιρλανδία έως την Κύπρο, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας επιμένουν να αναζητούν λύσεις εντός ευρώ. Μόνο στην Ελλάδα κάποιοι το σκέφτονται διαφορετικά. Επειδή όμως ευρώ σημαίνει και υποχρεώσεις, θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι:
Όταν ξοδεύεις παραπάνω από όσα κερδίζεις, τελικά καταφεύγεις σε δανειστές.
Δεν θα υπήρχαν δανειστές αν δεν υπήρχαν χρέη. Οι δανειστές θέλουν πάντα πίσω τα λεφτά τους και με τόκο. Είναι κάτι που ισχύει από ένα απλό νοικοκυριό έως το μεγαλύτερο κράτος.
Γ. Βακόνδιος
Πολιτευτής Κυκλάδων Ν.Δ
3 σχόλια:
Από θεωρητικολογίες ο «σοβαρός» για όσους δεν γνωρίζουν ……πολιτευτής καλά τα πάει. Μασημένες και ξαναμασημένες αναλύσεις με διαπιστώσεις εκ των υστέρων, αλλά με περίτεχνα καλυπτόμενο κομματικό υποκειμενισμό. Κάποια λοιπόν ερωτήματα επί αυτών που γράφει.
Γράφει: Στην περίπτωση της Ελλάδας πτώχευσε το Ελληνικό κράτος αλλά οι τράπεζες δεν είχαν πρόβλημα. Ο λογαριασμός των λαθών των κυβερνώντων τα τελευταία 30 χρόνια θεωρήθηκε σωστό να πληρωθεί από τους πολίτες και τους φορολογούμενους. Η λογική της κυβέρνησης Παπανδρέου να μην αγγίξει το πτωχευμένο πελατειακό κράτος δημιούργησαν την ανάγκη περαιτέρω στήριξης και φτάσαμε στο κούρεμα του δημόσιου χρέους δηλαδή το PSI.
Ερωτάται: Το κράτος ήταν πτωχευμένο το 2005; Αν ήταν γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ έλεγε τότε ότι η Ελλάδα ήταν πανίσχυρη οικονομικά, υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη κλπ; Αν δεν ήταν τι μέτρα έλαβε ώστε να διορθωθεί η οικονομική κατάσταση;
- Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν άγγιξε το πτωχευμένο πελατειακό κράτος, δηλαδή δεν απέλυσε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες. Από το 2004 μέχρι το 2009 που το κράτος ήταν πτωχευμένο απέλυσε ή διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες η ΝΔ;
Γράφει: Υπό την πίεση αυτών των γεγονότων έγιναν και οι τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα. Πρακτικά το δίλημμα των εκλογών ήταν παραμονή στο ευρώ και υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων ή καταγγελία του μνημονίου, έξοδος από το ευρώ και άτακτη χρεοκοπία.
Ερωτάται: Το 2009 δεν υπήρχε πίεση όταν η Ελλάδα ουσιαστικά είχε χρεοκοπήσει με έλλειμμα μέσα σε ένα χρόνο 36 δις, όταν ο Καραμανλής δέκα μέρες πριν τις εκλογές έλεγε ότι ήταν μόνο 6%. Τότε δεν υπήρχαν τα διλλήματα που γράφει παραπάνω;
Γράφει: Η απόφαση αυτή απερρίφθη μετ’ επαίνων από την Κυπριακή Δημοκρατία και άρχισε το δράμα. Μέχρι που μια βδομάδα μετά, φτάσαμε στην απόφαση της Κυριακής. Εν τω μεταξύ, οι Κύπριοι έζησαν ένα δείγμα του τι σημαίνει πτωχευμένη χώρα. Περιορισμός αναλήψεων στις τράπεζες μέχρι 100 ευρώ, άδεια super markets, έλλειψη καυσίμων, αδυναμία διεκπεραίωσης επιχειρηματικών και ατομικών υποχρεώσεων, πλήρης ανασφάλεια κλπ.
Ερωτάται: Αν τότε το 2010 η απόφαση για το μνημόνιο απορριπτόταν από το ΠΑΣΟΚ με ένα ηρωϊκό όχι δεν θα ζούσαμε και στην Ελλάδα αυτά που γράφει για την Κύπρο; Δηλαδή τότε μπορούσαμε να λέμε όχι ενώ τώρα δεν μπορούμε; Γιατί λοιπόν κατηγορούνται όσοι σήμερα είναι κατά των μνημονίων αφού τότε και η ΝΔ μαζί με τους άλλους ήταν κατά ενώ τώρα φανατικά υπέρ;
Γράφει: Όταν ξοδεύεις παραπάνω από όσα κερδίζεις, τελικά καταφεύγεις σε δανειστές.
Δεν θα υπήρχαν δανειστές αν δεν υπήρχαν χρέη. Οι δανειστές θέλουν πάντα πίσω τα λεφτά τους και με τόκο. Είναι κάτι που ισχύει από ένα απλό νοικοκυριό έως το μεγαλύτερο κράτος.
Ερωτάται: Το 2010 που καταφύγαμε στους δανειστές δεν υπήρχαν χρέη, είχε αφήσει πλεόνασμα η κυβέρνηση της ΝΔ και οι δανειστές τότε δεν ήθελαν πίσω τα λεφτά τους;
Τελικά ότι συμπεριφορά έχουν σήμερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης για ψηφοθηρικούς λόγους είχε τότε και η ΝΔ και ο πολιτευτής της κ Βακόνδιος. Καμιά απολύτως διαφορά. Έδειξε Εθνική ανευθυνότητα που αν αυτά που έκανε το 2010 τα έκανε το 2012 το ΠΑΣΟΚ η Ελλάδα θα ήταν εκτός ΕΥΡΩ και σύγουρα χρεοκοπημένη σύμφωνα με τα γραφόμενα του.
Απορώ γιατί κάποιος που έχει άποψη κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του.
Επί της ουσίας όμως: Έχω δηλώσει ότι κατά την άποψή μου για την σημερινή δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας, την ευθύνη φέρουν κατ’ αναλογία όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια για ό,τι έκαναν και ό,τι έπρεπε να κάνουν και δεν το έκαναν.
Σημαντικότερη ευθύνη κατά την άποψή μου έχουν οι κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου και Γ. Παπανδρέου. Ο πρώτος διότι επί των ημερών του ξεκίνησαν τα μεγάλα ελλείμματα και η διαφθορά σε επίπεδο κράτους, κοινωνίας και κατέρρευσαν ηθικές αξίες και ο δεύτερος διότι σπατάλησε την τελευταία ευκαιρία που είχε η Ελλάδα να αποφύγει το μνημόνιο, κάτι που ήταν εφικτό το 2009. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. τιμωρήθηκε και κρίθηκε από τον λαό το 2009. Μετά το μνημόνιο, ο Α. Σαμαράς μη υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος που υπέστη, συναίνεσε στη δεύτερη δανειακή σύμβαση και μάλιστα εκβιαζόμενος αφού όμως εγκρίθηκε το PSI, τα χαμηλότερα επιτόκια και η μετάθεση αποπληρωμής του χρέους. Επελέγη το κακό από το χειρότερο του οποίου μια γεύση πήραμε στην Κύπρο.
Προσωπικά, έως τις εκλογές του 2012 δεν είχα καμία ανάμειξη στην πολιτική και κομματική ζωή σε οποιαδήποτε χώρο. Όμως μετά από 39 χρόνια σκληρής δουλειάς, θεωρώ ότι το πολιτικό προσωπικό πρέπει να ανανεωθεί με ανθρώπους που έχουν το επιστημονικό υπόβαθρο, τις εμπειρίες και τη γνώση να δουν τα πράγματα διαφορετικά.
Σαν άνθρωπος του ιδιωτικού τομέα, έχω αντιμετωπίσει πολλές δύσκολες καταστάσεις και πάντα με ενδιέφερε η επόμενη μέρα και πώς θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα στο πλαίσιο του εφικτού και απέφευγα να κλαίω για το χυμένο γάλα του παρελθόντος. Αυτό κάνω και τώρα. Μετά τις εκλογές με τις οποίες ασχολήθηκα 15 μέρες προσπαθώ να δείξω ένα διαφορετικό δρόμο σε επίπεδο πολιτευτή. Αν με θεωρείς σοβαρό ή σοβαροφανή δεν έχω πρόβλημα. Υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Του πολιτευτή που αναλώνεται σε πανηγύρια, γάμους, κηδείες και πίτες, κάτι που βλέπαμε επί δεκαετίες και που εμένα δεν με εκφράζει.
Και για να εξηγούμαστε:
Α) Δεν πληρώνομαι από το δημόσιο
Β) Δεν με ζουν άλλοι
Γ) Δεν αποδέχομαι ούτε επιζητώ διορισμούς
Δ) Εκτός από το όνομα έχω και τηλέφωνο που μπορεί να με βρει οποιοσδήποτε και να μου ασκήσει κριτική ή να εκφράσει τις διαφωνίες του.
Ε) Επειδή τα γραπτά μένουν, όλες οι παρεμβάσεις μου έχουν αναρτηθεί στην σελίδα μου στο facebook ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε να ανατρέξει στο παρελθόν και να διαπιστώσει εάν είχα δίκιο ή άδικο.
Φιλικά,
Γ. Βακόνδιος
Το κείμενο-απάντηση του κ. Βακόνδιου στο σχολιασμό μου επιβεβαιώνει απόλυτα κατά την δική μου άποψη βέβαια την κριτική μου. Σχολιάζω μόνο ένα σημείο του κειμένου του για να καταλάβουμε πόσο σοβαρός πολιτικά και αντικειμενικός είναι ο κ. πολιτευτής.
Γράφει: Σημαντικότερη ευθύνη κατά την άποψή μου έχουν οι κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου και Γ. Παπανδρέου. Ο πρώτος διότι ...κλπ ... ο δεύτερος διότι σπατάλησε την τελευταία ευκαιρία που είχε η Ελλάδα να αποφύγει το μνημόνιο, κάτι που ήταν εφικτό το 2009.
Δηλαδή: Ήταν εφικτό το τελευταίο τρίμηνο του 2009 και όχι το τελευταίο 24μηνο 2008-2009 που κατέρρευσε το κράτος και η οικονομία, για τους λόγους που και οι πλέον κομματικοί της ΝΔ αναγνωρίζουν. Για τον κ. πολιτευτή, αφού όπως γράφει, "Η κυβέρνηση της Ν.Δ. τιμωρήθηκε και κρίθηκε από τον λαό το 2009", σημαίνει ότι αφού τιμωρήθηκε η ΝΔ και ο Καραμανλής από τον λαό αυτομάτως έπαυσε να υπάρχει το πρόβλημα, το διαλυμένο κράτος και η οικονομία επανήλθαν στην προ του 2005 περίοδο και έτσι την ευθύνη που φθάσαμε στο μνημόνιο την έχει ο Γ.Π. και όχι ο Κ.Κ. Αυτή την άποψη δεν την έχει πια ούτε ο Σαμαράς αφού ο προϋπολογισμός του 2013 συντάχθηκε και ψηφίσθηκε με επίσημο έλλειμμα για το 2009 15,5%, που ισοδυναμεί σε έλλειμμα περίπου 36 δις. Μετακινείστε πολιτικά στις θέσεις των Α.Ε. και του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτά που ισχυρίζεστε για τον Γ.Π. τότε, ισχυρίζονται και αυτοί για τον Σαμαρά σήμερα. Είναι δυνατό να λέτε ότι τότε δεν διαπραγματευτήκαμε ενώ τώρα διαπραγματευόμαστε, τότε μπορούσαμε να πούμε όχι και να πάμε κόντρα στους δανειστές μας χωρίς τη λήψη σκληρών μέτρων ενώ τώρα δεν μπορούμε να πούμε όχικλπ . Δεν είναι δυνατό να έχετε και για τότε και για σήμερα δίκιο.
Τα αναφερόμενα στον άνθρωπο κ. Βακόνδιο, τα θεωρώ αξιόλογα, τα σέβομαι απόλυτα δεν σας γνωρίζω και δεν τα σχολιάζω. Νομίζω ότι αυτά θα ήταν καλό να τα διαβάσει που ίσως προβληματιστεί, ο ομογάλκτος σας κ. Βρούτσης, ο οποίος ακολούθησε και ακολουθεί τον εντελώς διαφορετικό από αυτόν που αναφέρετε για το πρόσωπο σας επαγγελματικό, κοινωνικό και πολιτικό δρόμο.
Δημοσίευση σχολίου