ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

Του Γ. Βακόνδιου

Πολιτευτή  Κυκλάδων Ν.Δ

Αυτές τις ημέρες κυριαρχούν στην επικαιρότητα τρία θέματα που με κάποιο τρόπο συνδέονται με το πετρέλαιο.

Αναφέρομαι στις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, στις κινητοποιήσεις των αγροτών και στην θέρμανση των παγωμένων κατοικιών.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Οι...

ναυτεργάτες απεργούν. Τα πλοία μένουν δεμένα και οι νησιώτες όμηροι. Τα δύο κυριότερα αιτήματά των συνδικαλιστών είναι η καταβολή δεδουλευμένων από κάποιες εταιρίες που καθυστερούν τις πληρωμές των πληρωμάτων τους και η απόσυρση του νομοσχεδίου που ρυθμίζει μια σειρά από θέματα μεταξύ των οποίων συμβάσεις κατώτερων πληρωμάτων, ακινησίες πλοίων, συνθέσεις πληρωμάτων κλπ.

Ως προς το πρώτο αίτημα, κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια διαφορά μεταξύ συγκεκριμένων εταιριών και των εργαζομένων τους και δε δικαιολογεί κινητοποιήσεις αποκλεισμού των νησιών. Σε ότι αφορά στο δεύτερο αίτημα οι συνδικαλιστές, μεταξύ των οποίων πλοίαρχοι και μηχανικοί, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα σύγχρονα πλοία είναι αντιοικονομικά λόγω μειωμένου μεταφορικού έργου αλλά κυρίως λόγω τιμών των καυσίμων, δηλαδή του πετρελαίου. Άρα τα πράγματα δε μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν όπως στο παρελθόν διότι πολύ απλά σε λίγο δεν θα υπάρχουν πλοία, άρα ούτε εργαζόμενοι σε αυτά. Οι ναυτιλιακές εταιρίες συσσωρεύουν περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο ζημιές εδώ και μερικά χρόνια και αν κάτι δεν αλλάξει, απομένει είτε η πώληση πλοίων στο εξωτερικό, είτε η δρομολόγησή τους εκτός Ελλάδος, είτε το δέσιμο. Να θυμηθούμε μόνο ότι από τα SUPERFAST που ναυπήγησε ο αναμορφωτής της ελληνικής ακτοπλοΐας κύριος Παναγόπουλος, σήμερα βρίσκονται στην Ελλάδα μόνο το ένα τρίτο από αυτά με ότι σημαίνει κάτι τέτοιο για τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία (βλ. Νεώριο), τους προμηθευτές, τα πληρώματα, τον τουρισμό κλπ. Να θυμηθούμε επίσης, ότι στην ποντοπόρο ναυτιλία προσέρχονται ελάχιστοι Έλληνες ναυτικοί με παρενέργειες επίσης στο ναυτιλιακό συνάλλαγμα, τα ταμεία, τις συντάξεις κλπ.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε τους αγρότες και τις κινητοποιήσεις τους. Όχι τους αγρότες που γνωρίζουμε στα νησιά μας αλλά αυτούς που χρόνια τώρα, βολεύτηκαν με τις μεγάλες και πολλές φορές κλεμμένες επιδοτήσεις, αυτούς που πωλούν με τιμολόγια που αναγράφουν ψεύτικες τιμές ώστε να διευκολύνουν τους μεσάζοντες, αυτούς που δεν πληρώνουν φόρους, αυτούς που έχουν κάνει σπορ την ανασφάλιστη εργασία εις βάρος των ταμείων, αυτούς που έχουν τη δύναμη να κλείνουν τους δρόμους, όπως ο Φωτόπουλος έχει τη δύναμη να μας κλείνει το ηλεκτρικό ρεύμα. Το κυριότερο αίτημά τους είναι η εξασφάλιση αφορολόγητου πετρελαίου. Το πετρέλαιο είναι ένα μέρος του κόστους παραγωγής. Γιατί πρέπει να το έχουν αφορολόγητο οι μεγαλοαγρότες και όχι η εξαγωγική  βιομηχανία ή η πανταχόθεν βαλλόμενη βιοτεχνία που προσπαθεί να επιζήσει χωρίς επιδοτήσεις και καταβάλλει μια σειρά από φόρους και εισφορές;

Οι αγρότες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν, να αντιληφθούν ότι το όργιο των επιδοτήσεων το πληρώναμε όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες και να επικεντρωθούν στην ανάπτυξη στοχευμένων και ανταγωνιστικών καλλιεργειών. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, ενώ υποτίθεται ότι είναι όλοι μαζί ενωμένοι απέναντι στα προβλήματα που επικαλούνται, οι αγρότες της Κρήτης, όχι μόνο δεν κλείνουν τους δρόμους αλλά απαιτούν να σταματήσει η απεργία των ναυτικών ώστε να μεταφέρουν την παραγωγή τους. Μάλιστα την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, φορτώνουν ένα πλοίο με 100 νταλίκες στο Ηράκλειο. Όχι οποιοδήποτε πλοίο αλλά ένα πλοίο εταιρίας ξένων συμφερόντων, η οποία εταιρία στις γραμμές Πάτρας – Ιταλίας, έχει υψώσει την ιταλική σημαία και επωφελείται από το κόστος εργοδοτικών εισφορών 2.500.000 ευρώ ετησίως ανά πλοίο, καθιστώντας ακόμη λιγότερο ανταγωνιστικά τα πλοία με ελληνική σημαία. Αυτό είναι το μεγαλείο των μεγαλοσυνδικαλιστών των ναυτικών και των αγροτών.

Αυτές οι ενέργειες αυτών των δύο κλάδων εννοείται ότι συμβάλλουν τα μέγιστα στην αύξηση των τιμών των προϊόντων, ταλαιπωρούν εκατομμύρια Έλληνες και καθιστούν ομήρους τους νησιώτες.

Τέλος, έχουμε και το πρόβλημα του πετρελαίου θέρμανσης. Για να μην κρυβόμαστε, η εξίσωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης έγινε κυρίως διότι το ελληνικό κράτος δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει 10 μεγαλολαθρεμπόρους, που σχετίζονται κυρίως με τη ναυτιλία και την γεωργία. Γι’ αυτό έπρεπε να την πληρώσουμε όλοι οι Έλληνες πολίτες. Μόλις προχθές, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο απέδειξε ότι η στροφή των εγκλωβισμένων πολιτών σε άλλες μορφές θέρμανσης όπως τζάκια, πέλλετ, σόμπες και ηλεκτρικές θερμαντικές συσκευές είναι ασύμφορη οικονομικά για τους καταναλωτές και καταστροφική περιβαλλοντικά. Για κάποιο λόγο όμως, αυτό αδυνατεί να το κατανοήσει το Υπουργείο Οικονομικών. Στο μεταξύ, κάποιοι θησαύρισαν προωθώντας στην αγορά κάθε είδους θερμαντικές συσκευές, πολλές φορές μάλιστα άχρηστες κι επικίνδυνες.

Το συμπέρασμα είναι ότι το πετρέλαιο άλλους μας ενώνει και άλλους μας χωρίζει. Ως συνήθως γίνεται στην Ελλάδα, επικρατούν οι απόψεις της αδιαλλαξίας και της περιφρόνησης του κοινωνικού συνόλου. Αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα που βρισκόμαστε εν μέσω ενός πραγματικού (οικονομικού) πολέμου.

Να θυμηθούμε όμως ότι αυτά συμβαίνουν παρά το γεγονός ότι ακόμη η Ελλάδα μπορεί να προμηθεύεται πετρέλαιο με πίστωση. Και αυτό το οφείλουμε στην παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή και Νομισματική Ένωση.

Ας φανταστούμε πώς θα ήταν τα πράγματα εκτός ευρώ.