«Μπορείς να πνιγείς και στα ρηχά» επισημαίνει ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, τονίζει ότι το κόμμα του «παραπλήρωσε εκλογικό κόστος», ενώ κατηγορεί για «πολιτική μυωπία» τους εταίρους η οποία ευνόησε τον ΣΥΡΙΖΑ
Οι
νεραντζιές ευωδιάζουν έξω από το νέο
γραφείο του Ευάγγελου Βενιζέλου στο
Κολωνάκι. Μέσα, σε ένα αστικό διαμέρισμα
μιας πολυκατοικίας του ‘60, η συγκυρία
δεν επιτρέπει στην άνοιξη να εισβάλει
από τα ανοιχτά παράθυρα.
«Η μεγαλύτερη
ανησυχία μου» εξομολογείται ο κ. Βενιζέλος
«είναι ότι η χώρα διολισθαίνει, σέρνεται,
υποβαθμίζεται, αποδυναμώνεται και
οικονομικά και διαπραγματευτικά.
Το
άλλο μεγάλο ζήτημα που θεωρώ ότι
δημιουργεί έναν βαθύ ιδεολογικό κίνδυνο
για την ελληνική κοινωνία είναι ότι
διαμορφώνεται σκόπιμα μια κοινωνία
χαμηλών προσδοκιών που πείθεται ότι
αρκεί να γλιτώνουμε τη χρεοκοπία, ότι
αρκεί να βρίσκουμε κάθε δεκαπενθήμερο
τα λεφτά για μισθούς και συντάξεις στο
παρ’ ολίγον. Γινόμαστε μια χώρα της
παρ’ ολίγον χρεοκοπίας».
Οι
πρόσφατες παρεμβάσεις του στη Βουλή
συζητούνται πολύ. Μετά την εξαέρωση του
ΠαΣοΚ στις εκλογές όποιος συζητούσε
μαζί του τον άκουγε να μονολογεί
απογοητευμένος: «Και πού μιλάω; Ποιος
με ακούει εμένα...». Οταν όμως μπόρεσαν
να γίνουν συγκρίσεις με τη νέα κυβέρνηση,
για μια μερίδα ψηφοφόρων που είχαν
εγκαταλείψει το ΠαΣοΚ τα λόγια του
έπαψαν να πέφτουν στις πέτρες και στα
αγκάθια. Παράλληλα βουλευτές της ΝΔ και
του Ποταμιού άρχισαν να αναπαράγουν
επιχειρήματα, ατάκες και ευφυολογήματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας τον αγνοεί επιδεικτικά
στη Βουλή ανοίγοντας διάλογο μόνο με
τον Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά το ακροατήριό
του αυξήθηκε – ασφαλώς η τάση δεν έγινε
ξαφνικά πλειοψηφική, τα πρόσωπα του
παλαιού συστήματος είναι αφόρητα
φθαρμένα. Ο κ. Βενιζέλος, όμως, ηττημένος,
σε αποδρομή από την αρχηγία του κόμματός
του, δεν τριγυρνάει στα ερείπια του
ΠαΣοΚ, χτίζει αναδρομικά και σε έναν
βαθμό ακούσια νέο πολιτικό κεφάλαιο.
Τα σενάρια έχουν φουντώσει για ενδεχόμενη
παραμονή του στην αρχηγία του ΠαΣοΚ ή
για έναν ευρύτερο ρόλο εντός ή εκτός
Ελλάδας. Ο ίδιος αποκλείει να συνεχίσει
να ηγείται του ΠαΣοΚ. «Τι να κάνω, δηλαδή;
Να γίνω κοινοβουλευτικός βιρτουόζος;»
διερωτάται.