Στο παρακάτω άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ο Κ Iορδανίδης προσπαθεί να προσεγγίσει το φαινόμενο του γιατί το ΠΑΣΟΚ επικοινωνιακά είναι πάντα από πάνω, κλέβοντας αφενός της ιδέες της Δεξιάς (ΕΕ) και φορτώνοντάς της αφετέρου, αμαρτήματα της παράταξής του (Δεκεμβριανά, ξερονήσια):
"Εντυπωσιακή ιδιότης του ΠΑΣΟΚ, από ιδρύσεώς του, ήταν η διαχείριση των πολιτών που το αναδείκνυαν στην εξουσία. Εξελίξεις αναιρετικές θεμελιωδών «αρχών», όπως η συμφωνία παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, έγιναν αδιαμαρτύρητα δεκτές, διότι απλώς ο ιδρυτής του κόμματος Ανδρέας Παπανδρέου τη μετονόμασε αυθαιρέτως σε συμφωνία απομακρύνσεως των βάσεων.
Η εθελουσία αυτή τύφλωση απεδόθη στη «δαιμονική» ιδιοσυστασία του Ανδρέα Παπανδρέου, από τη Νέα Δημοκρατία, οι οπαδοί της οποίας παρέμειναν απλοί θεατές των διαδραματιζομένων στην ελληνική πολιτική σκηνή για μία εικοσαετία, με εξαίρεση ένα σύντομο διάστημα επί της κυβερνήσεως του κ. Κ. Μητσοτάκη.
Το γεγονός ότι τα στελέχη του συγκεκριμένου κόμματος δεν ενεργούσαν μόνο με βάση το θυμικό στοιχείο κατέστη σαφές με την εκλογή του «εκσυγχρονιστή» κ. Κ. Σημίτη, ο οποίος ανεδείχθη αρχηγός από κομματικό συνέδριο, όπου κυριαρχούσαν οι συνδικαλιστές, οι αντίπαλοι κάθε εκσυγχρονιστικής προσπάθειας, διότι ορθώς θεώρησαν ότι αυτός μπορούσε να διατηρήσει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, εξασφαλίζονταν την υποστήριξη της αστικής τάξεως. Και απεδείχθη ότι είχαν δίκαιο.
Ο σημερινός πρωθυπουργός και ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, κ. Γιώργος Παπανδρέου, επιχειρεί την πλήρη ανατροπή. Κατ’ εντολήν της τρόικας εξαρθρώνει συστηματικά το οικοδόμημα που ανήγειρε το κόμμα του από το 1981. Ως υπουργός Εξωτερικών είχε αντιτάξει στον αρχέγονο εθνικισμό του ΠΑΣΟΚ πολιτική προσεγγίσεως με την Τουρκία, συνεργάστηκε με το ΝΑΤΟ στον πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας δίχως να ακουστεί η παραμικρή διαμαρτυρία από τα «μαχητικά» στελέχη του κόμματος.
Στην παρούσα συγκυρία, «εκσυγχρονιστές» Ροβεσπιέροι επιδίδονται στην πολιτική καρατόμηση των παλαιών συντρόφων, που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των καιρών. Η Ελλάδα των μικρομεσαίων συνθλίβεται σταδιακώς, η μέριμνα για τον μη προνομιούχο έδωσε τη θέση της σε «πραγματιστικές» θεωρήσεις. Παρά ταύτα, δημοσκοπικά, το ΠΑΣΟΚ προηγείται της Ν.Δ.
Και όμως, τίποτε από όσα εσφαλμένα έπραξε η Ν.Δ. ή από όσα της καταλογίζουν δικαίως ή αδίκως οι αντίπαλοί της, δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει το φαινόμενο. Ισως ο λόγος αυτού του παραδόξου είναι ότι η Δεξιά στην Ελλάδα απεδέχθη άνευ όρων την ενοχή, που καλλιέργησε εναντίον της το σύνολο της Αριστεράς, διότι διανοητικώς απλούστατα αδράνησε. Οι συνεχείς αναθεωρήσεις του ΠΑΣΟΚ, αντί να το απαξιώνουν, του προσδίδουν ζωτική ορμή.
Θεώρησε η Ν.Δ. ότι αρκούσε να παραμείνει «συνεπής» σε αρχές, που ουδέποτε εξειδίκευσε και ούτε προσπάθησε να μεταδώσει πειστικά, και δημιούργησε απλώς εικόνα διανοητικής στειρότητας. Προσπάθησε απλώς να αντιγράψει –με τρόπο ασφαλώς κακέκτυπο– την οργανωτική δομή του ΠΑΣΟΚ και επεχείρησε συνεργασίες παρά φύση με την κομμουνιστική Αριστερά.
Ο κ. Μητσοτάκης συνέπραξε με το ΚΚΕ και επέτυχε την πολιτική νεκρανάσταση του Α. Παπανδρέου. Ο κ. Κώστας Καραμανλής απέτισε φόρο τιμής στους κομμουνιστές εγκλείστους της Μακρονήσου και ουδέναν έπεισε τελικώς. Ολως διαφόρως φαίνεται ότι κατακτάται η επαφή με τον λαό. Αυτή την πρόκληση αντιμετωπίζει ο κ. Αντώνης Σαμαράς, ο νέος αρχηγός της Ν.Δ."
naxos
