Του Σάκη Μουμτζή

Να τους υπενθυμίσω πως η Χρυσή Αυγή εξαρθρώθηκε επί κυβερνήσεως Σαμαρά και καταδικάστηκε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη. Στον ενδιάμεσο χρόνο οι «προοδευτικοί» φωτογραφίζονταν μαζί τους και επιζητούσαν την ψήφο τους για να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο. Είχαν ξεχάσει το αυγό του φιδιού.

Βλέπετε δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου.

Όλοι λοιπόν οι «προοδευτικοί», αίφνης έν έτει 2021, διαπιστώνουν πως υπάρχει αναβίωση του νεοναζισμού γιατί 100 κουκουλοφόροι πλάκωσαν στο ξύλο μέλη αριστερών οργανώσεων. Και ανέσυραν από το σεντούκι το «αντιφασιστικό» μέτωπο. Βέβαια, είναι γνωστό ποιους θεωρούν φασίστες οι «αντιφασίστες». Όλους όσοι δεν είναι σαν κι αυτούς. Όπως έχει ειπωθεί οι πιο φασίστες σήμερα είναι οι «αντιφασίστες».

Εν πάση περιπτώσει όλο αυτό το σκηνικό δίνει μια καλή αφορμή για να ξεσκεπαστεί η υποκρισία των «προοδευτικούληδων» που επί χρόνια σιωπούσαν και εξακολουθούν και σιωπούν στη βία των αριστερών οργανώσεων που ήταν και παραμένει κυρίαρχη στα πανεπιστήμια, στους δρόμους και στις πλατείες. Και δεν αναφέρομαι στη βαριά αριστερή εγκληματικότητα που έχει αφήσει δεκάδες νεκρούς, αλλά στην ελαφράς μορφής, αυτή των ξυλοδαρμών, των προπηλακισμών, της ρίψης μολότοφ.

Η αφωνία των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, αλλά και της πλειοψηφίας των πολιτικών μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα της κόκκινης βίας, μας έκανε να τη θεωρούμε ως κάτι το φυσιολογικό. Ως στοιχείο της καθημερινότητας μας, που δε χρήζει δικαστικής δίωξης.

Π.χ. πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ η ουσιαστική ασυλία που δόθηκε σε γνωστό, επώνυμο στέλεχος του ΚΚΕ που φωτογραφήθηκε να καταφέρει πισώπλατο κτύπημα καράτε σε πεσμένο αστυνομικό. Ουδείς ασχολήθηκε με το ζήτημα. Ως μη γενόμενο. Και τώρα ακόμα κάποιοι θα αναρωτιούνται, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές το διαβόητο «τι θες και τα σκαλίζεις τώρα;»

Εννοείται, πως αν ο δράστης ήταν ακροδεξιός θα ξεσπούσε λαϊκή κατακραυγή, θα γινόταν «αντιφασιστικές» πορείες και οι γνωστοί μαϊντανοί θα υπέγραφαν κείμενα καταδίκης του.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε δεκάδες περιστατικά αριστερής βίας που αμέσως «ξεχάστηκαν». Η επιλεκτική μνήμη είναι ένα από τα νοσηρά φαινόμενα της Μεταπολίτευσης. Πού οφείλεται όμως αυτή η επιλεκτική μνήμη που είναι ο προθάλαμος της ασυλίας των έκνομων δραστηριοτήτων οργανώσεων της Αριστεράς;

Οφείλεται στο γεγονός πως κυριαρχεί η αντίληψη ότι η βία της Αριστεράς εξυπηρετεί «υψηλά ιδανικά» και γι' αυτό συγχωρείται ή έχει πολλά ελαφρυντικά. Αυτό που είπε ξεδιάντροπα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για τους φονιάδες της 17 Νοέμβρη.

Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιληφθούν πως η κόκκινη με τη φαιά βία δεν ξεχωρίζουν τόσο στη μορφή όσο και στον τελικό σκοπό. Ενώ υπόσχονται και οι δύο ολοκληρωτισμοί επίγειους παραδείσους, τελικά εγκαθίδρυσαν απεχθή καθεστώτα που έσπειραν την ανθρώπινη δυστυχία. Η δυστοπία έναντι του παραδείσου που υποσχέθηκαν, ήταν το κοινό γνώρισμα τους.

Ως εκ τούτου, δικαιούνται να μιλούν για το αυγό του φιδιού μόνον όσοι καταδικάζουν και την κόκκινη βία. Μόνον όσοι αισθάνονται αηδιασμένοι από τις προχθεσινές δηλώσεις Παφίλη που, ειρήσθω εν παρόδω, «θάφτηκαν» από όλα τα ΜΜΕ. Όσοι ξέπλυναν και ξεπλένουν τη βία της Αριστεράς απλώς είναι υποκριτές και αναξιόπιστοι.

Πηγη: liberal.gr