Οι μισθοί δεν πληρώνονται με τροπολογίες

Πριν λίγες μέρες, στο ψηφισθέντα σχέδιο νόμου του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης έγινε αποδεκτή τροπολογία που χαρακτηρίζει ως μονομερή βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας την αξιόλογη καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών του εργαζομένου από τον εργοδότη, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης.

Πράγματι, η μη καταβολή του μισθού συνιστά μη εκπλήρωση της βασικής συμβατικής υποχρέωσης του εργοδότη, με αποτελέσματα βαρύτερα από εκείνα της βλαπτικής μεταβολής για την τύχη της συμβάσεως. 

Η μεταξύ τους σχέση είναι η σχέση μείζονος με έλασσον. Στην ουσία πρόκειται περί μιας ακόμη τροπολογίας για τον κατευνασμό της κοινής γνώμης για να αποπροσανατολιστούν οι ψηφοφόροι και να μην ασχοληθούμε για μια ακόμη φορά με την ουσία που είναι το πώς θα καταβάλλονται οι μισθοί, δηλαδή για το πώς αφενός θα οικοδομήσουμε έναν πιο αποδοτικό ιδιωτικό –και δημόσιο- τομέα, και πώς, αφετέρου, θα ενεργοποιήσουμε αποτελεσματικά τις αρμόδιες αρχές (ΣΔΟΕ, Οικονομική Αστυνομία, ΙΚΑ, ΣΕΠΕ κλπ) τόσο σε κατασταλτικό όσο και, κυρίως, σε προληπτικό επίπεδο. Αυτά είναι λύσεις και όχι η ψήφιση νόμων και τροπολογιών για να …μην εφαρμοστούν.

Μια, παρόμοιας αδιέξοδης λογικής, τροπολογία είναι και αυτή που κατέθεσε η Υπουργός Εργασίας στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας, η οποία αφορά στο Βιβλίο Ημερησίων Δελτίων Απασχολούμενου προσωπικού σε αγροτικές εργασίες και αλιεία ζητώντας εξαιρέσεις των συγκεκριμένων κατηγοριών εργαζομένων από τη μηνιαία ηλεκτρονική και απόλυτα διαφανή καταγραφή όλων των εργαζόμενων από το σύστημα “ΕΡΓΑΝΗ” με το πρόσχημα κλαδικών ιδιαιτεροτήτων. Αντί, οι νομοθετούντες, να  υποστηρίξουν τη διαφάνεια, την υπεράσπιση των εργαζομένων και των υγειών επιχειρήσεων υποκύπτουν σε πελατειακές απαιτήσεις, ξεκινώντας το ξήλωμα της “ΕΡΓΑΝΗ”, καταργώντας  κάτι που λειτουργεί με απόλυτη επιτυχία εδώ και πέντε χρόνια, γυρίζοντάς μας στο ξεπερασμένο καθεστώς των χειρόγραφων βιβλίων και καταστάσεων.

Η εργασία διαδραματίζει καίριο ρόλο στη λειτουργία μιας οικονομίας και αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας. Ως εκ τούτου, η βελτίωση της κατάστασης στην αγορά εργασίας (μείωση ανεργίας, ενίσχυση προστασίας και ασφάλειας, μείωση ανεπίσημου/μαύρου τομέα) δεν μπορεί να προκύψει από αποσπασματικές αλλαγές, αλλά μόνο από ένα ολοκληρωμένο πλέγμα μεταρρυθμίσεων που δημιουργεί συνέργειες και δυναμικές συμπληρωματικότητες μεταξύ του εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου, των αλλαγών στο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα, την ενίσχυση της προστασίας των ανέργων και την αναμόρφωση των ελεγκτικών και εποπτικών μηχανισμών.

Το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης που απαιτείται οφείλει να αποφεύγει την αποσπασματικότητα των προτάσεων πολιτικής ανά θεματικό πεδίο –κύριο χαρακτηριστικό της «τροπολογιολαγνείας»- και να αναδεικνύει τη συνοχή και τη συμπληρωματικότητα των διαφορετικών μεταρρυθμίσεων (κυρίως στο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα για την ελάφρυνση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας) που δημιουργούν ένα ενιαίο πλέγμα κινήτρων για την ενίσχυση και την προστασία της απασχόλησης.

ΠΗΓΗ