Το πραγματικό debate

Δημ. Μαρκόπουλος
Με «αν» ιστορία δεν γράφεται. Όμως οφείλουμε στα παιδιά και τον τόπο μας να κάνουμε σήμερα μια υπόθεση εργασίας.Και το οφείλουμε αυτό για να πάμε λίγο πιο σοφοί στις κάλπες της 20ης Σεπτέμβρη. Λίγο πιο ώριμοι, πιο φιλοσοφημένοι και όχι για μια ακόμη φορά συνεπαρμένοι από υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρηθούν.
Πως θα ήταν λοιπόν η χώρα εάν η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε ανατραπεί από την εμμονή του Αλέξη Τσίπρα να μην υπερψηφιστεί ο Σταύρος Δήμας για πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Μεγάλη ζημιά έχει γίνει στα χρόνια του Μνημονίου από μια ανορθολογική προσέγγιση διαρκείας κυρίαρχα από τα αριστερά και κεντροαριστερά του πολιτικού φάσματος. Όταν για παράδειγμα ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε το 2009 για την ανάγκη λήψης ηπιότερων μέτρων προς αποφυγή του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, η πάντα εύκολη στις υποσχέσεις κεντροαριστερά του Γιώργου Παπανδρέου πλειοδοτούσε σε ευκολίες κι εντυπωσιασμό των μαζών. Ήταν το «λεφτά υπάρχουν» που μας έσπρωξε στον γκρεμό.

Με τα Ζάππεια 1 και 2 ο Αντώνης Σαμαράς επιχείρησε να ευθυγραμμίσει τη ΝΔ στη λαϊκή απαίτηση για αναδιανομή των βαρών σε μια πολιτική που αν αναλυθεί δεν έπασχε σε ρεαλισμό. Παρά ταύτα, η συγκυβέρνηση με το απεγνωσμένο ΠΑΣΟΚ του 12% που ακόμα είχε λαϊκιστικούς ενεργούς θύλακες και συγκεκριμένες σχέσεις με συμφέροντα και κοινωνικές – επαγγελματικές ομάδες και την άτολμη ΔΗΜΑΡ δεν βοήθησε. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αφόρητες πιέσεις που η ΝΔ δέχθηκε για να μην ανοίξει η αγορά γάλακτος λόγω του περίφημου κ. Κασσή, την αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη λόγω της ΕΡΤ και τις παλινωδίες των υπουργών του όπως ο κ. Μανιτάκης σε θέματα διοικητικής μεταρρύθμισης;

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο «συνεργασίας» κλήθηκε να λειτουργήσει η ΝΔ. Μπορεί άδικοι φόροι να οδήγησαν σε απογοήτευση μέρος του εκλογικού της πληθυσμού, μπορεί να υπήρξαν αστοχίες σε επιμέρους θέματα, όμως αυτό που δεν γράφτηκε και ποτέ δεν ειπώθηκε (ίσως γιατί ο τέως πρωθυπουργός λανθασμένα δεν έδινε βαρύτητα στην επικοινωνία) ήταν η σκληρή του διαπραγμάτευση. Μια διαπραγμάτευση που δεν οδήγησε σε καταστροφή της οικονομίας και σε capital controls καθώς έχοντας διεθνή εμπειρία και προσανατολισμό σύντομα η τότε κυβέρνηση κατάλαβε που θα πήγαιναν τα πράγματα. Αστός πολιτικός ο Αντώνης Σαμαράς, βαρύ αστικό κόμμα η ΝΔ δεν θα μπορούσαν εξάλλου να αφήσουν τη χώρα να δοκιμάσει μια μορφή πτώχευσης (γιατί μη γελιόμαστε, αυτό έγινε το καλοκαίρι) και τους πολίτες σε ουρές στα ΑΤΜ.

Σύντομα λοιπόν κατανοώντας τα πραγματικά κι όχι αυτά που είναι πιο αρεστά στα αφτιά των πολιτών, περιθώρια διαπραγμάτευσης, η ΝΔ στράφηκε σε μια άλλη πολιτική. Αυτή των μεταρρυθμίσεων. Και η πολιτική αυτή απέδωσε ανάπτυξη 0,8% το 2014 μετά από ύφεση πέντε ετών και πρόβλεψη ανάπτυξης το 2015 2,5%. Αυτή θα ήταν εξάλλου και η σημερινή κατάσταση στη χώρα μας. Η Ελλάδα θα είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης στην Ευρωζώνη. Θα πει κανείς ότι ίσως χρειαζόταν και Γ Μνημόνιο όμως. Μπορεί. Όμως άλλοι θα ήταν οι όροι για μια χώρα σε πρόοδο και ανάπτυξη κι άλλοι τώρα μετά την επτάμηνη άγονη και ανερμάτιστη «εθνικά υπερήφανη» διαπραγμάτευση.

Ο Αντώνης Σαμαράς επίσης πέτυχε μια διετία πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτή την κατάκτηση της χώρας, ο οικονομικά αγράμματος Αλέξης Τσίπρας την αποδομούσε κι αμφισβητούσε ήδη από το 2013. Όχι ως προς την αλήθεια των αριθμών αλλά ως προς τη στοχοθέτηση της. Φαίνεται πως για τον κ. Τσίπρα το να μην χρωστά η χώρα και να έχει ισοσκελισμένα δημοσιονομικά μεγέθη ήταν κάτι κακό. Για το λόγο αυτό ήλθαν 4 δις ευρώ νέων μέτρων λόγω των ελλειμμάτων ύψους 0,25% εξαιτίας της τραγικής του διακυβέρνησης.

Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας λοιδορούσε τις δύο επιτυχημένες εξόδους της χώρας στις διεθνείς αγορές μετά από απομόνωση 4 ετών όταν η Ελλάδα επί των ημερών του έχασε κάθε διεθνές έρεισμα. Αν σήμερα λοιπόν η κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ ήταν ακόμα στην εξουσία, η χώρα θα είχε – λογικά – βγει τουλάχιστον άλλες δύο φορές στις διεθνείς αγορές και θα είχε επιτύχει ένα κλίμα εμπιστοσύνης ανάλογο με αυτό της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Αντ’ αυτού το χρηματιστήριο πήγε στις 630 μονάδες από 810 που ήταν, οι καταθέσεις των νοικοκυριών στις τράπεζες από 160 δις. ευρώ στα 122 δις. ευρώ.

Στο επίπεδο της ανεργίας, η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το 2012 ανέλαβε έναν δείκτη που φλέρταρε με το 30%. Για την ακρίβεια έφθασε στο 28,7%. Τον Δεκέμβριο του 2014 η ανεργία αποκλιμακώθηκε δραστικά στο 25,7%, υπήρξε βελτίωση του οικονομικού κλίματος, επενδύσεις από πολυεθνικές επιχειρήσεις όπως η ΝΟΚΙΑ, ΙΒΜ, IKEA, Microsoft, BIC κι άλλες εταιρείες. Λογικά σήμερα αν δεν είχε μεσολαβήσει η καταστροφική διακυβέρνηση Τσίπρα που κόστισε άνοδο της ανεργίας κατά 2% (βρίσκεται σήμερα στη σφαίρα του 28%), ο σχετικός δείκτης θα έφθανε στο 24%. Χιλιάδες συμπολιτών μας τώρα εξακολουθούν και ταλαιπωρούνται ενώ θα μπορούσαν να είχαν βρει δουλειά.

Τον Αντώνη Σαμαρά για πολλά μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει. Λειτούργησε με ένα κλειστό σύστημα ανθρώπων, επικοινωνιακά ήταν απόμακρος. Δεν πάταξε τη διαφθορά στον βαθμό που έπρεπε, δίδοντας επιχειρήματα στους αντιπάλους του. Δεν ανανέωσε τη ΝΔ όπως όφειλε αφήνοντας περιθώριο στον φρέσκο τότε Αλέξη Τσίπρα. Υποχώρησε μεταρρυθμιστικά το καλοκαίρι του 2014 υπό τις «Σειρήνες» του δεξιού, νεοδημοκρατικού αυτή τη φορά λαϊκισμού. Παρα-ήταν Δεξιός σε μια περίοδο που όφειλε να δείξει άλλου τύπου συναινέσεις. Ήταν πολωτικός σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Από την άλλη όμως πλευρά ποτέ δεν είπε ψέματα.

Ήταν αληθινός και τελικά ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ. Κάτι το οποίο δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης σαφώς είναι η μεγάλη έκπληξη των εκλογών και – κατ’ εμέ - το «νέο» αυτής της διαδικασίας απέναντι σε έναν γερασμένο καικαραβοτσακισμένο πολιτικά Αλέξη Τσίπρα που μας κούρασε με τις παλινωδίες και το συριζαϊκό «οικογενειακό» ψυχόδραμα τύπου «Ντάλας». Όμως θεωρώ πως το πραγματικό debate είναι άλλο: αυτό μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους. Της πολιτικής ωριμότητας και του λαϊκισμού. Της αποτελεσματικότητας που θα οδηγήσει τη χώρα σε καλύτερες και ασφαλέστερες ημέρες και των πειραματισμών. Κι εδώ –αρέσει ή δεν αρέσει σε πολλούς – η κληρονομιά της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ στα χρόνια 2012 – 2014 είναι ξεκάθαρη. Όπως ξεκάθαρη είναι η ζημιά των επτά μόλις μηνών πειραματισμών του κ. Τσίπρα.