H «ελληνική αριστερά» (και τονίζω το ελληνική) ήταν πάντα μια ειδική περίπτωση πολιτικού χώρου, για να το προσδιορίσω έτσι.
Αυτοπροσδιορίζεται πάντα, δίνοντας στην ίδια τα χαρακτηριστικά που θέλει. Όπως φιλολαϊκή, φιλεργατική κλπ.
Δικαίωμα της θα πει κανείς. Εξάλλου το ίδιο κάνουν όλοι σε όλους τους χώρους.
Μόνον που εδώ έχουμε και κάτι άλλο.Έχουμε κάτι που δεν γίνεται πουθενά αλλού. Τουλάχιστον στις δυτικές δημοκρατίες. Πλην του αυτοπροσδιορισμού η «ελληνική αριστερά» ( για την ακρίβεια μεγάλο μέρος της) προσδιορίζει και τους άλλους. Οσους ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Έτσι , όλοι όσοι δεν είναι μαζί της, είναι «κατά του λαού», « κατά των εργατών», και βέβαια υπέρ του κεφαλαίου για να μην πω ότι βυσσοδομούν κατά του λαϊκού κινήματος.
Αυτές τις θεωρίες, τις ακούμε εδώ και πολλές δεκαετίες στην χώρα. Και όχι μόνον τις ακούμε αλλά , λογω της «επαγγελματικής» προπαγάνδας και των μεθόδων προβολής αυτών των θεωριών , περίπου θεωρούνται δεδομένα στην ελληνική κοινωνία.
Εδώ και δεκαετίες , όποιος , σε οποίο χώρο και αν ήταν , προσπαθούσε να αμφισβητήσει έστω και λίγο της αυθεντία της αριστεράς σε όλους τους τομείς,αντιμετώπιζε την μήνη ενός συστήματος , που μπορεί να βρισκόταν σε πολύ χαμηλά ποσοστά σε ψήφους , όμως βρισκόταν σε μεγάλα ποσοστά σε χώρους «εξουσίας». Δηλαδή, υψηλές κρατικές θέσεις , συνήθως ινστιτούτων μελετών και άλλων (όπου δεν χρειάζεται άμεση παραγωγή έργου), πανεπιστήμιων (όπου η θεωρία κυριαρχεί ενώ το σύστημα επιτρέπει να εκλέγεις πάντα ομοϊδεάτες σου), στους χώρους του πολιτισμού και βεβαίως στα μέσα ενημέρωσης…
Έτσι, ουσιαστικά υπήρχε μια διάχυτη στρεβλή εικόνα για τα γεγονότα που σιγά-σιγά, με ευθύνη και ημών των δημοσιογράφων, δημιούργησε ένα είδος «ιδεολογικής τρομοκρατίας».
Ήταν πολύ δύσκολο κάποιος όχι μόνον να εκφράσει μια διαφορετική φωνή αλλά και να ασκήσει έστω «απαλή» κριτική στα δεδομένα αυτά. Αμέσως χαρακτηριζόταν(και εν πολλοίς συνεχίζει να γίνεται) ως «όργανο της αντίδρασης», «όργανο της εργοδοσίας», « αντιλαϊκός», ενίοτε δε και λαϊκιστής.
Παράλληλα βέβαια με την «τρομοκρατία αυτή» η «προπαγάνδα των λέξεων» ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Με φράσεις περίτεχνες μπορούσαν να καλύψουν τα πάντα.
Όταν μάλιστα το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην εξουσία, επειδή η υπάρχουσα τότε αριστερά φοβήθηκε ότι μπορεί να χάσει την πρωτοκαθεδρία, εφάρμοσε ένα διπλό σχέδιο. Από την μια επιτέθηκε με το γνωστό τρόπο της απαξίωσης και της «κατηγορίας» και αυτό οδήγησε τους νέους τότε κρατούντες να τους «περιλάβουν» και πάλι στα σχέδια τους μια και « θα φανούμε προοδευτικοί».
Και έτσι και πάλι από ισχυρότερες θέσεις συνέχισαν το έργο που γνώριζαν την προπαγάνδα και την δημιουργία ενός περιβάλλοντος που το μονο που εξυπηρετεί είναι τους ιδίους προσωπικά.
Το πράγμα αυτό συνεχίζεται και τώρα , μια και η ΝΔ (του Κ Καραμανλή αλλά και του Α Σαμαρά), θύμα και αυτή της «ιδεολογικής τρομοκρατίας» , όπως και η κυβέρνηση Σημίτη, όχι μόνον κράτησαν τους θύλακες αυτούς αλλά και τους ενίσχυσαν , μια και θεώρησαν πως έτσι θα είχαν «προοδευτική σφραγίδα». Άσε που όπως πίστευαν, είχαν να κάνουν με μια μικρή μειοψηφία…
Μόνον που για μια ακόμα φορά έδωσαν τα «όπλα» για να οργανωθούν. Έκαναν αυτό που ο Ενγκελς έλεγε. « Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν και το σχοινί που θα μας κρεμάσουν». Έστω και με άλλη λογική…
Οι σκέψεις αυτές που ηλθαν κοιτώντας το τι λέγεται τις τελευταίες εβδομάδες από επίσημα χείλη, τι ανακοινώνεται , τι μετονομάζεται και τι (δεν) γίνεται τελικά….
Η προπαγάνδα στο απόγειο της ...
Αλλά για αυτά θα τα πούμε τις επόμενες μέρες...
Του Π.Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο.
Δικαίωμα της θα πει κανείς. Εξάλλου το ίδιο κάνουν όλοι σε όλους τους χώρους.
Μόνον που εδώ έχουμε και κάτι άλλο.Έχουμε κάτι που δεν γίνεται πουθενά αλλού. Τουλάχιστον στις δυτικές δημοκρατίες. Πλην του αυτοπροσδιορισμού η «ελληνική αριστερά» ( για την ακρίβεια μεγάλο μέρος της) προσδιορίζει και τους άλλους. Οσους ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Έτσι , όλοι όσοι δεν είναι μαζί της, είναι «κατά του λαού», « κατά των εργατών», και βέβαια υπέρ του κεφαλαίου για να μην πω ότι βυσσοδομούν κατά του λαϊκού κινήματος.
Αυτές τις θεωρίες, τις ακούμε εδώ και πολλές δεκαετίες στην χώρα. Και όχι μόνον τις ακούμε αλλά , λογω της «επαγγελματικής» προπαγάνδας και των μεθόδων προβολής αυτών των θεωριών , περίπου θεωρούνται δεδομένα στην ελληνική κοινωνία.
Εδώ και δεκαετίες , όποιος , σε οποίο χώρο και αν ήταν , προσπαθούσε να αμφισβητήσει έστω και λίγο της αυθεντία της αριστεράς σε όλους τους τομείς,αντιμετώπιζε την μήνη ενός συστήματος , που μπορεί να βρισκόταν σε πολύ χαμηλά ποσοστά σε ψήφους , όμως βρισκόταν σε μεγάλα ποσοστά σε χώρους «εξουσίας». Δηλαδή, υψηλές κρατικές θέσεις , συνήθως ινστιτούτων μελετών και άλλων (όπου δεν χρειάζεται άμεση παραγωγή έργου), πανεπιστήμιων (όπου η θεωρία κυριαρχεί ενώ το σύστημα επιτρέπει να εκλέγεις πάντα ομοϊδεάτες σου), στους χώρους του πολιτισμού και βεβαίως στα μέσα ενημέρωσης…
Έτσι, ουσιαστικά υπήρχε μια διάχυτη στρεβλή εικόνα για τα γεγονότα που σιγά-σιγά, με ευθύνη και ημών των δημοσιογράφων, δημιούργησε ένα είδος «ιδεολογικής τρομοκρατίας».
Ήταν πολύ δύσκολο κάποιος όχι μόνον να εκφράσει μια διαφορετική φωνή αλλά και να ασκήσει έστω «απαλή» κριτική στα δεδομένα αυτά. Αμέσως χαρακτηριζόταν(και εν πολλοίς συνεχίζει να γίνεται) ως «όργανο της αντίδρασης», «όργανο της εργοδοσίας», « αντιλαϊκός», ενίοτε δε και λαϊκιστής.
Παράλληλα βέβαια με την «τρομοκρατία αυτή» η «προπαγάνδα των λέξεων» ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Με φράσεις περίτεχνες μπορούσαν να καλύψουν τα πάντα.
Όταν μάλιστα το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην εξουσία, επειδή η υπάρχουσα τότε αριστερά φοβήθηκε ότι μπορεί να χάσει την πρωτοκαθεδρία, εφάρμοσε ένα διπλό σχέδιο. Από την μια επιτέθηκε με το γνωστό τρόπο της απαξίωσης και της «κατηγορίας» και αυτό οδήγησε τους νέους τότε κρατούντες να τους «περιλάβουν» και πάλι στα σχέδια τους μια και « θα φανούμε προοδευτικοί».
Και έτσι και πάλι από ισχυρότερες θέσεις συνέχισαν το έργο που γνώριζαν την προπαγάνδα και την δημιουργία ενός περιβάλλοντος που το μονο που εξυπηρετεί είναι τους ιδίους προσωπικά.
Το πράγμα αυτό συνεχίζεται και τώρα , μια και η ΝΔ (του Κ Καραμανλή αλλά και του Α Σαμαρά), θύμα και αυτή της «ιδεολογικής τρομοκρατίας» , όπως και η κυβέρνηση Σημίτη, όχι μόνον κράτησαν τους θύλακες αυτούς αλλά και τους ενίσχυσαν , μια και θεώρησαν πως έτσι θα είχαν «προοδευτική σφραγίδα». Άσε που όπως πίστευαν, είχαν να κάνουν με μια μικρή μειοψηφία…
Μόνον που για μια ακόμα φορά έδωσαν τα «όπλα» για να οργανωθούν. Έκαναν αυτό που ο Ενγκελς έλεγε. « Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν και το σχοινί που θα μας κρεμάσουν». Έστω και με άλλη λογική…
Οι σκέψεις αυτές που ηλθαν κοιτώντας το τι λέγεται τις τελευταίες εβδομάδες από επίσημα χείλη, τι ανακοινώνεται , τι μετονομάζεται και τι (δεν) γίνεται τελικά….
Η προπαγάνδα στο απόγειο της ...
Αλλά για αυτά θα τα πούμε τις επόμενες μέρες...
Του Π.Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο.
http://antilogos-gr.blogspot.com/2015/03/blog-post_30.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου