Σεβόμαστε
την απόφαση της δικαιοσύνης.
Η
δική μας καταδίκη χωρίς να έχουμε διαπράξει κανένα αδίκημα ήταν σκληρή, άμεση και αμείλικτη: 2 φορές σε ισόβια γονεϊκή αναπηρία και 2
φορές σε ισόβια αδελφικήαναπηρία. Εμείς δεν απολογηθήκαμε, δεν συνηγόρησε
κανείς για εμάς, δεν μας δόθηκε ούτε το δικαίωμα να τον αποχαιρετίσουμε.
Ανεβαίνουμε καθημερινά τον Γολγοθά του
ψυχικού πόνου, της στέρησης του προσφιλούς μας προσώπου και της θλίψης
που μας προκάλεσαν οι δικές τους εγκληματικές αμέλειες και παραλείψεις.
Στέρησαν
την ζωή σ΄έναν νέο άνθρωπο, γιατί ;
Δεν είχε δικαίωμα ο Παναγιώτης να μεγαλώσει; να ανδρωθεί; να ερωτευθεί; να
δημιουργήσει; ΝΑ ΖΗΣΕΙ; Με ποιο δικαίωμα απεμπόλησαν οι καταδικασθέντες την ιερή
υποχρέωση που είχαν έναντί του και έναντι ημών για την διαφύλαξη της ζωής του;
Ας
είχαν το σθένος εξ΄αρχής να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους και όχι να
την αποσείονται και να την μεταθέτουν σε άλλους, πολύ δε περισσότερο ας έπρατταν στο ακέραιο το καθήκον τους.
Είναι
δικαίωση για εμάς και για τον λόγο ότι παρά τις θεμιτές αλλά και αθέμιτες
ενέργειες, η αλήθεια τελικά δεν απεκρύβη και απεκαλύφθη το μέγεθος της
αμέλειας, της αυθαιρεσίας, της ασυνέπειας, της ανευθυνότητας και εν κατακλείδι
της επαγγελματικήςκαι κοινωνικής ανεπάρκειας. Θέλω να ευχαριστήσω και να
συγχαρώ εκείνους τους μάρτυρες και ιδιαίτερα τους αυτόπτες ανήλικους και
ενήλικες που σεβάστηκαν και τίμησαν το Ιερό
Ευαγγέλιο και το αίμα του Παναγιώτη.
Ερίφθει
λοιπόν ο λίθος του αναθέματος, η κοινωνία συνενοχής τους ηττήθηκε … ας γίνει τώρα
καιη πρώτη εγγραφή στο μνημείο ανευθυνότητας !
Αισθάνομαι ότι οι γονείς
μπορούν πλέον να ανησυχούν πολύ λιγότερο όταν εμπιστεύονται τα παιδιά τους στην
Δημόσια Εκπαίδευση. Εύχομαι δε καμία μάνα να μην βρεθεί ποτέ στην ίδια θέση με
την μητέρα του Παναγιώτη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου