Η ΑΕΚ και σαν έπεσεν, ανθεί και φέρει κι άλλο

Φωτό: aek.gr

Ένα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θ’ απογυμνωθείς.
Με δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στο δρόμου εκεί τη μέση
(Κ. Καρυωτάκης)
Ποιος να το πίστευε λοιπόν. Η ΑΕΚ υποβιβάζεται. Σαν ψέματα ακούγεται. Σαν μια κακή διάδοση. Σαν ανυπόστατη φήμη. Κι όμως είναι αλήθεια. Η ΑΕΚ πέφτει. Ο Μαρόπουλος, ο Δελαβίνιας, ο Νεγρεπόντης, ο Ρίμπας, ο Πούλης από ψηλά θα κοιτάνε και δε....
θα πιστεύουν. Και αν υπάρχουν δάκρυα στον παράδεισο θα πλημμυρίσουν το στερέωμα της Νέας Φιλαδέλεφειας. Και οι ζωντανοί, ο γίγας Νεστορίδης, ο Παπαϊωάννου, ο Σεραφείδης, ο Σταματιάδης, θα ξεφυλλίζουν κιτρινισμένες εφημερίδες, θα κοιτάζουν παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες ανήμποροι πια να φορέσουν τη φανέλα να ορμήξουν μέσα στο γήπεδο και να σώσουν ότι δε σώζεται. Γιατί το απόστημα κακοφόρμισε. Σάπισε το σώμα. Πάγωσε το αίμα. Σταμάτησε η καρδιά. Τέλειωσαν το προσχήματα. Έπεσαν τα φύλλα και απέμεινε το δέντρο γυμνό να παραδέρνει στην καταιγίδα.
Και όσοι νεότεροι μεγαλώσαμε πιτσιρικάδες σε μια φτωχογειτονιά, βλέποντας σε μια παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση την ομαδάρα του Φάντροκ και του θείου Λουκά να χορεύει χορούς πρωτόγνωρους για την εποχή, και έφηβοι πια βλέπαμε την παράσταση που δινόταν κάθε Κυριακή από την κατά τεκμήριο ομορφότερη ομάδα του Μπάγεβιτς δέκα χρόνια αργότερα (ασύλληπτη η απόδοση εναντίον της Δυναμό Δρέσδης), απομείναμε πια μόνο με τις αναμνήσεις. Αναμνήσεις που, σκονισμένες πια, κρύβονται σαν ένα παλιό βιβλίο σε μια απόμερη γωνιά της βιβλιοθήκης του νου.
Φτώχυνε σήμερα το ποδόσφαιρο κι ας μην το καταλαβαίνουν οι ανόητοι οπαδοί. Γιατί μόνο ανόητος μπορεί χαιρέκακα να χλευάζει σήμερα. Όμως η ανοησία, ο καιροσκοπισμός και η ιδιοτέλεια μίκρυναν το σύλλογο. Οι άνθρωποί της την σκύλεψαν και την μίκρυναν. Κανείς άλλος. Από μέσα έπεσε το κάστρο. Μα η ζωή προχωρεί και δεν περιμένει τους νεκρούς. Εμείς θα επιμένουμε πεισματικά να κρατάμε ψηλά ένα σύμβολο που θα θυμίζει για πάντα το ένα φτερό του έθνους που κόπηκε συνωστιζόμενος στις ακρογιαλιές της Ιωνίας και περιφέρεται σαν ίσκιος στους μαχαλάδες της Πόλης. Γιατί αυτός ο σύλλογος δεν είναι μόνο αθροίσματα κυπέλλων ή το ξεφάντωμα ενός Κυριακάτικου μεσημεριού· ούτε απλά ένας χώρος άθλησης. Δεν είναι ο τάδε πρόεδρας ή ο δείνα σύνδεσμος –τάχα- οπαδών. Είναι μια φωτογραφία ενός παππού από το Γαλατά, μια μυρωδιά από το Πέραν, ένα Τη Υπερμάχω της Αγιασοφιάς. Είναι μια ηχώ ενός κομματιού του έθνους που αρνείται να ξεχαστεί. Είναι η ρίζα που δε λέει να ξεχωθεί. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι η ΑΕΚ.
Γιάννης Φαίλτωρ