Toυ Σταμου Zουλα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝ
Πάσχα και Χριστούγεννα προσπαθώ να ξεφύγω από το πολιτικό περιεχόμενο των γραπτών μου, αναζητώντας κάτι χαρμόσυνο και ευοίωνο. Φέτος μού είναι δύσκολο. Οι επικείμενες εκλογές μού υπαγορεύουν το πράγματι θλιβερό καθήκον να ασχοληθώ με τα πολιτικά, επισημαίνοντας το πραγματικό, κατά τη γνώμη μου, διακύβευμα της αναμέτρησης. Είναι η παραμονή μας ή αποπομπή μας από την Ευρώπη.
Ανέκαθεν η πλειονότητα του ελληνικού λαού είχε ευρωπαϊκό προσανατολισμό και στόχο. Τη μοναδική φορά που θα μπορούσε να αμφισβητηθεί αυτή η πάγια θέση ήταν οι εκλογές του 1981. Μόνον σ' αυτές οι «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ) συγκέντρωσαν αθροιστικά το 59%, έναντι του 36% της «φιλοευρωπαϊκής» Ν.Δ. Oμως τότε τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η χώρα μας είχε μόλις ένα χρόνο πριν ενταχθεί πανηγυρικά στην Ευρώπη. Ο πρωτεργάτης, από το 1961, της ένταξης Κων. Καραμανλής βρισκόταν, ως εγγυητής και επόπτης της συμφωνίας, στο ύπατο αξίωμα της πολιτείας και μάλιστα με τις ηυξημένες, τότε, προεδρικές εξουσίες. Ο Α. Παπανδρέου φρόντισε αμέσως μετά της εκλογή του να αναιρέσει τα περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος και ειδικής συμφωνίας. Ακόμη και ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, εχέφρων Χαρ. Φλωράκης απέφυγε, εμφανέστατα, να προσδώσει αντιευρωπαϊκό νόημα στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Σήμερα η προ 30ετίας κατάσταση έχει ανατραπεί. Η χώρα μας, που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και εξαρτάται από τις αποφάσεις των δανειστών της, έχει καταστεί το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Ταυτόχρονα έχουν εκλείψει οι μεγάλοι ηγέτες, που προέτασσαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έναντι των μικροεθνικών ή και των εσωπολιτικών τους συμφερόντων. Ελλείψει των μεγάλων ηγετών τα ευρωπαϊκά προβλήματα έχουν διογκωθεί, τείνοντας να αποσταθεροποιήσουν την ενότητα της Ε.Ε. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, πως θα απαιτηθεί κάποιος χρόνος, προκειμένου η Ευρώπη να ξαναβρεί τον βηματισμό της ή -έστω- να επαναπροσδιορισθεί το μέλλον της. Το διάστημα αυτό είναι κρισιμότατο για την Ελλάδα. Εχει ζωτικό συμφέρον να παραμείνει στους κόλπους της Ε.Ε., μετέχοντας στις εξελίξεις και προσβλέποντας στην ανάκαμψή της. Συνεπάγεται απύθμενη ανευθυνότητα και δογματική τυφλότητα το γεγονός πως κάποια κόμματα στην Ελλάδα προεξοφλούν τη διάλυση της Ε.Ε. και αδίστακτα υπονομεύουν το ευρωπαϊκό φρόνημα των πολιτών της. Διότι θα 'ταν εθνικά ολέθριο κατά την περίοδο αυτή να υποδειχθεί στη χώρα μας η πόρτα της εξόδου, με το επιχείρημα πως ο ελληνικός λαός εναντιώνεται στην ευρωπαϊκή του υπόσταση ή ακόμη να αποπεμφθούμε, στο πλαίσιο κάποιων «ανακατατάξεων», ως εξιλαστήριο θύμα ή ως αποδιοπομπαίος τράγος.
Ενα τέτοιο ενδεχόμενο θα 'πρεπε να αποτελεί κοινό προεκλογικό μέτωπο και αφετηρία όλων των κομμάτων, που πιστεύουν στο ευρωπαϊκό παρόν και μέλλον της χώρας μας, με δευτερεύοντα την αυτοδυναμία, τον «μεγάλο συνασπισμό», ή άλλες ποικιλώνυμες συμμαχίες. Ας μην λησμονήσουμε σε 26 ημέρες, πως για τη σημερινή κατάντια της χώρας φταίμε διαχρονικά και όλοι εμείς. Με τις επιλογές μας, τις αυταπάτες μας, τις συμπεριφορές μας. Υπό τις σημερινές κρίσιμες συνθήκες, λοιπόν, προέχει ένα νέο ελληνικό ναι. Οχι στην τρόικα και το Μνημόνιο, αλλά στην Ευρώπη του αύριο. Σε διαφορετική περίπτωση ας μην ξεχνάμε πως η 6η Μαΐου, ημέρα των εκλογών, συμπίπτει (συμβολικά και προειδοποιητικά ίσως) με την Κυριακή του Παραλύτου...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝ
Πάσχα και Χριστούγεννα προσπαθώ να ξεφύγω από το πολιτικό περιεχόμενο των γραπτών μου, αναζητώντας κάτι χαρμόσυνο και ευοίωνο. Φέτος μού είναι δύσκολο. Οι επικείμενες εκλογές μού υπαγορεύουν το πράγματι θλιβερό καθήκον να ασχοληθώ με τα πολιτικά, επισημαίνοντας το πραγματικό, κατά τη γνώμη μου, διακύβευμα της αναμέτρησης. Είναι η παραμονή μας ή αποπομπή μας από την Ευρώπη.
Ανέκαθεν η πλειονότητα του ελληνικού λαού είχε ευρωπαϊκό προσανατολισμό και στόχο. Τη μοναδική φορά που θα μπορούσε να αμφισβητηθεί αυτή η πάγια θέση ήταν οι εκλογές του 1981. Μόνον σ' αυτές οι «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ) συγκέντρωσαν αθροιστικά το 59%, έναντι του 36% της «φιλοευρωπαϊκής» Ν.Δ. Oμως τότε τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η χώρα μας είχε μόλις ένα χρόνο πριν ενταχθεί πανηγυρικά στην Ευρώπη. Ο πρωτεργάτης, από το 1961, της ένταξης Κων. Καραμανλής βρισκόταν, ως εγγυητής και επόπτης της συμφωνίας, στο ύπατο αξίωμα της πολιτείας και μάλιστα με τις ηυξημένες, τότε, προεδρικές εξουσίες. Ο Α. Παπανδρέου φρόντισε αμέσως μετά της εκλογή του να αναιρέσει τα περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος και ειδικής συμφωνίας. Ακόμη και ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, εχέφρων Χαρ. Φλωράκης απέφυγε, εμφανέστατα, να προσδώσει αντιευρωπαϊκό νόημα στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Σήμερα η προ 30ετίας κατάσταση έχει ανατραπεί. Η χώρα μας, που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και εξαρτάται από τις αποφάσεις των δανειστών της, έχει καταστεί το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Ταυτόχρονα έχουν εκλείψει οι μεγάλοι ηγέτες, που προέτασσαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έναντι των μικροεθνικών ή και των εσωπολιτικών τους συμφερόντων. Ελλείψει των μεγάλων ηγετών τα ευρωπαϊκά προβλήματα έχουν διογκωθεί, τείνοντας να αποσταθεροποιήσουν την ενότητα της Ε.Ε. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, πως θα απαιτηθεί κάποιος χρόνος, προκειμένου η Ευρώπη να ξαναβρεί τον βηματισμό της ή -έστω- να επαναπροσδιορισθεί το μέλλον της. Το διάστημα αυτό είναι κρισιμότατο για την Ελλάδα. Εχει ζωτικό συμφέρον να παραμείνει στους κόλπους της Ε.Ε., μετέχοντας στις εξελίξεις και προσβλέποντας στην ανάκαμψή της. Συνεπάγεται απύθμενη ανευθυνότητα και δογματική τυφλότητα το γεγονός πως κάποια κόμματα στην Ελλάδα προεξοφλούν τη διάλυση της Ε.Ε. και αδίστακτα υπονομεύουν το ευρωπαϊκό φρόνημα των πολιτών της. Διότι θα 'ταν εθνικά ολέθριο κατά την περίοδο αυτή να υποδειχθεί στη χώρα μας η πόρτα της εξόδου, με το επιχείρημα πως ο ελληνικός λαός εναντιώνεται στην ευρωπαϊκή του υπόσταση ή ακόμη να αποπεμφθούμε, στο πλαίσιο κάποιων «ανακατατάξεων», ως εξιλαστήριο θύμα ή ως αποδιοπομπαίος τράγος.
Ενα τέτοιο ενδεχόμενο θα 'πρεπε να αποτελεί κοινό προεκλογικό μέτωπο και αφετηρία όλων των κομμάτων, που πιστεύουν στο ευρωπαϊκό παρόν και μέλλον της χώρας μας, με δευτερεύοντα την αυτοδυναμία, τον «μεγάλο συνασπισμό», ή άλλες ποικιλώνυμες συμμαχίες. Ας μην λησμονήσουμε σε 26 ημέρες, πως για τη σημερινή κατάντια της χώρας φταίμε διαχρονικά και όλοι εμείς. Με τις επιλογές μας, τις αυταπάτες μας, τις συμπεριφορές μας. Υπό τις σημερινές κρίσιμες συνθήκες, λοιπόν, προέχει ένα νέο ελληνικό ναι. Οχι στην τρόικα και το Μνημόνιο, αλλά στην Ευρώπη του αύριο. Σε διαφορετική περίπτωση ας μην ξεχνάμε πως η 6η Μαΐου, ημέρα των εκλογών, συμπίπτει (συμβολικά και προειδοποιητικά ίσως) με την Κυριακή του Παραλύτου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου