Απάνθρωπη πλέον η κατανομή του Εισοδήματος

Γράφει ο
Γιώργος Αγαπητός πρώην υπουργός των Οικονομικών


Η κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου ήταν πάντοτε σημείο αναφοράς της κοινωνικής αδικίας στη χώρα μας. Την τελευταία όμως διετία η άδικη αυτή κατανομή έχει ξεπεράσει τα ανεκτά κοινωνικά όρια και έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Η τραγική αυτή ανισότητα εντοπίζεται στη διανομή του εισοδήματος μεταξύ εργασίας-κεφαλαίου, μεταξύ των εισοδηματικών ομάδων και στην κατανομή των φορολογικών βαρών....

Κύρια αιτία αυτής της εξέλιξης είναι η εικονική οικονομική ανάπτυξη της δεκαετίας 2000-2010 και τα σκληρά-αντιαναπτυξιακά οικονομικά μέτρα των Μνημονίων. Τα μέτρα αυτά αποβλέπουν στη μείωση του δημόσιου χρέους και στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας. Τα αποτελέσματα όμως είναι εντελώς αντίθετα: Διόγκωση του δημόσιου χρέους και πρωτοφανής μεταπολεμική ύφεση.

Τις συνέπειες αυτές τις διαπιστώνει ένας απλός νους, χωρίς να απαιτούνται οικονομικές γνώσεις και γι΄αυτό οι πολίτες αναρωτούνται για το είδος του εγκεφάλου που διαθέτουν αυτοί που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις. Οι πολίτες δεν θεωρούν εγκεφαλικά ελλειμματικούς τους ιθύνοντες, αλλά πιστεύουν ότι αποδέχονται χωρίς αντιρρήσεις τα προτεινόμενα μέτρα της Τρόικα, τα οποία ενισχύουν την εξάρτηση της χώρας από τις ξένες τράπεζες και τις πολυεθνικές εταιρίες.

Η ελληνική οικονομία πάσχει από πολλές ανισορροπίες και πολλά διαχρονικά διαρθρωτικά προβλήματα, (χαμηλή ανταγωνιστικότητα και κρατική αναποτελεσματικότητα) αλλά είναι τουλάχιστον αφελές να επιδιωχθεί ταυτόχρονη θεραπεία όλων αυτών των αδυναμιών.

Φανταστείτε έναν ασθενή που πάσχει από πέντε διαφορετικές ασθένειες και ο γιατρός του επιδιώκει ταυτόχρονη θεραπεία όλων αυτών των ασθενειών. Αυτός ο γιατρός μάλλον είναι πιο άρρωστος από τον ασθενή του, γιατί διαφορετικά οφείλει να κάνει ιεράρχηση αντιμετώπισης αυτών των ασθενειών. Δυστυχώς για την ελληνική οικονομία επικράτησε ο πρώτος γιατρός, ο οποίος τελικά οδήγησε τον ασθενή του στην ευθανασία.

Συγκεκριμένα, τα μέτρα πολιτικής που εφαρμόστηκαν οδήγησαν σε οικονομική ασφυξία και δεν άφησαν ίχνος οξυγόνου για να αναπνεύσει η οικονομική δραστηριότητα. Το οξυγόνο της οικονομίας ταυτίζεται κυρίως με την τόνωση της ενεργού ζήτησης, και το καλό ψυχολογικό κλίμα.

Η τόνωση της ενεργού εγχώριας ζήτησης επιτυγχάνεται με τη μείωση των φόρων και την τιμαριθμική αύξηση των μισθών-συντάξεων, ενώ εκείνη του εξωτερικού με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων (ποιότητα-τιμές).

Η πολιτική που εφαρμόζεται έχει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα γιατί αυξήθηκαν οι φόροι και μειώθηκαν τουλάχιστον κατά 30% οι μισθοί και οι συντάξεις.

Έτσι νεκρώθηκε η ζήτηση ,συρρικνώθηκε η παραγωγή –απασχόληση, θέριεψε η ανεργία (ιδίως των νέων), η ανταγωνιστικότητα χειροτέρεψε, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και βάθυνε η ύφεση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Αναπόφευκτα μειώθηκαν τα φορολογικά έσοδα, αυτοματοποιήθηκε η διόγκωση του διακρατικού δημόσιου δανεισμού και τα ασφαλιστικά ταμεία αποδυναμώνονται επικίνδυνα.

Τα νοικοκυριά βρίσκονται σε απόγνωση και οι επιχειρήσεις στα πρόθυρα κατάρρευσης. Πολλοί διερωτώνται μήπως η καλλίτερη λύση είναι ο αναγκαστικός δανεισμός του κράτους από τους έλληνες με την έκδοση ομολογιακού δανείου 20ετούς διάρκειας, με παράλληλη μείωση των φορολογικών συντελεστών ,αποκατάσταση της απωλεσθείσας αγοραστικής δύναμης των μισθωτών- συνταξιούχων, την αποδέσμευση από την Τρόικα και τη αποχώρηση ακόμη και από την ευρωζώνη.

Η νέα «πολυμελής» κυβέρνηση οφείλει να βρει μια νέα «οδό διαφυγής» για την οικονομία γιατί ακολουθώντας την πεπατημένη και αποδεχόμενη τα υπάρχοντα μέτρα πολιτικής κινδυνεύει να αποδειχθεί «άβουλη» και λιγότερο αποτελεσματική από την προηγούμενη την οποία όμως είχε εκλέξει ο ελληνικός λαός με δημοκρατικές διαδικασίες.

Ο νέος πρωθυπουργός είναι ικανός τεχνοκράτης, αλλά άπειρος πολιτικός για να συντονίσει ένα πολυπληθές υπουργικό συμβούλιο, τα μέλη του οποίου έχουν διαφορετικές ιδεολογίες, και να εξασφαλίσει τη χαμένη κοινωνική συνοχή.

Η σύμπλευση των κομμάτων εξουσίας και της νέας κυβέρνησης με τους αντιαναπτυξιακούς -αντεθνικούς όρους των δανειστών ίσως αποβεί για πολλά χρόνια μοιραία και καταστροφική για τη χώρα και τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Η ταύτιση αυτών των κομμάτων στην εφαρμογή σκληρών και αντιαναπτυξιακών πολιτικών ουσιαστικά εξαφανίζει τη διαφορετικότητα των ιδεολογιών και κάθε δυνατότητα των πολιτών επιλογής εναλλακτικής λύσης του πολιτικο-οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζει πλέον η χώρα.

Άρα, χρειάζονται νέοι κομματικοί σχηματισμοί οι οποίοι θα μπορούν να προσφέρουν βιώσιμη και εναλλακτική πρόταση που θα εξασφαλίζει αναπτυξιακή προοπτική και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των αδύναμων νοικοκυριών που ξεπερνούν σήμερα το 40% του πληθυσμού της χώρας.

http://www.elzoni.gr/html/ent/310/ent.16310.asp