Γράφει ο Γιάννης Τριάντης στην στήλη του στην Ελευθεροτυπία
Η περίπτωση Σαμαρά -η δραματική υπαναχώρηση και ο εγκλωβισμός του στο μνημονιακό θερμοκήπιο- δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία ως κλασικό παθογενές της πολιτικής ζωής.
Τα κόμματα εξουσίας είναι εθισμένα στις πιρουέτες. Εξάλλου, η Ν.Δ. είναι αστικό κόμμα. Ενας από τους πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Δεν υπόσχεται δραστικές ανατροπές, ούτε δομικές αλλαγές. Κινείται σ' ένα διαχειριστικό πλαίσιο, με συγκεκριμένους δεσμευτικούς κανόνες και αυτονόητα, ιδεολογικώς, όρια. Κάθε απόπειρα να υπερβεί το πλαίσιο αυτό -με επιλογές που αντιστρατεύονται έξωθεν επιταγές και δεσμεύσεις- προσκρούει σε τοίχο. Με αναπόφευκτο τίμημ α, εκ μέρους συμμάχων, εταίρων και «φίλων». Η περίπτωση Καραμανλή (άνοιγμα στη Ρωσία, βέτο για τη FYROM, Σχέδιο Ανάν, σχέσεις με την Κίνα) είναι χαρακτηριστική. Οι αποκαλύψεις από το WikiLeaks για τον θυμό των Αμερικανών αποτελούν πλήρη και τεκμηριωμένη επιβεβαίωση... Ξαφνικά, λοιπόν, η Ν.Δ. υποτροπιάζει. Ενα συντηρητικό κόμμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, όχι μόνο διαφωνεί με μια κορυφαία επιλογή (Μνημόνιο), αλλά εγγράφει αξιώσεις επαναδιαπραγμάτευσης, προκαλώντας εκνευρισμό και ανησυχία στους Ευρωπαίους Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου