Αν θυμάστε, πριν ένα μήνα ο δεξιός και όχι σοσιαλιστής (σημειώστε το αυτό), νεοεκλεγείς πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτωρ Όρμπαν είπε όχι στις απαιτήσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ για λήψη νέων μέτρων λιτότητας εναντίον του Ουγγρικού λαού, προκειμένου να δοθεί η τελευταία δόση των 5,5 δισ. ευρώ από το συνολικό δάνειο των 20 δισ. που είχαν εγκριθεί για την Ουγγαρία το 2008.
Αντί της λιτότητας και του ξεζουμίσματος του ουγγρικού λαού η δεξιά κυβέρνηση του Όρμπαν αποφάσισε να επιβάλει έκτακτη εισφορά ύψους 0,45% στον τζίρο των τραπεζών για...
τρία χρόνια, κάτι που θα αποδώσει στο ουγγρικό δημόσιο περί τα 700 εκατομμύρια ευρώ, απαλλάσσοντας αντίστοιχα τους Ούγγρους πολίτες από μια χωρίς διέξοδο συνεχιζόμενη οικονομική αφαίμαξη.
Φυσικά το ΔΝΤ και η ΕΕ αντέδρασαν άμεσα και απαίτησαν να μην αγγιχτούν οι τράπεζες, αλλά να επιβαρυνθούν οι πολίτες, όπως γίνεται και σε μας. Ο Όρμπαν, ο οποίος είναι διαφορετικός από τον κ. Παπανδρέου και φυσικά δεν είναι σοσιαλιστής ούτε διεθνιστής, δεν ενέδωσε με αποτέλεσμα να μην δοθεί η τελευταία δόση. Αντίθετα διακήρυξε ότι η λιτότητα που έχει χτυπήσει τον ουγγρικό λαό για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια δεν μπορεί να είναι η μελλοντική λύση και δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κάλεσε δε τον ουγγρικό λαό να ανασκουμπωθούν όλοι για να επιτύχουν ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της ουγγρικής οικονομίας, γιατί αυτό είναι η μόνη λύση.
Όμως, τα παπαγαλάκια των δυτικών ΜΜΕ έχουν στραφεί εναντίον του Όρμπαν που τόλμησε να βάλει χέρι στις τράπεζες, οι περισσότερες των οποίων είναι δυτικών συμφερόντων και προβλέπουν καταστροφή της Ουγγαρίας, τη στιγμή μάλιστα που η Ουγγαρία έχει ήδη πιάσει τους στόχους του προγράμματος σταθερότητας. Σύμμαχος στην προσπάθεια των δυτικών ΜΜΕ είναι το σοσιαλιστικό κόμμα της Ουγγαρίας, που παρότι υπέστη εκλογική πανωλεθρία πρόσφατα δεν βάζει μυαλό και έχει ταχθεί υπέρ των τραπεζών και του ΔΝΤ.
Το πραγματικό πρόβλημα για το δυτικό χρηματοπιστωτικό κύκλωμα δεν είναι η Ουγγαρία αυτή κάθε αυτή αλλά η συμπεριφορά της. Έχει δημιουργηθεί ο φόβος μήπως το παράδειγμα της Ουγγαρίας το ακολουθήσουν και άλλα κράτη που είναι υπό διεθνή κατοχή και κυρίως η Ελλάδα από την οποία πλέον εξαρτώνται διεθνή συμφέροντα τρισεκατομμυρίων δολαρίων, π.χ CDS κ.λ.π. Φοβούνται δηλαδή μήπως δημιουργηθεί ένα κύμα διεθνούς απειθαρχίας προς το ΔΝΤ.
Εμείς εκείνο που έχουμε να σημειώσουμε είναι πως η Ουγγαρία πήρε δάνειο μόνο 20 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2008 και παρότι πέρασαν τέσσερα χρόνια εξαντλητικής λιτότητας από το 2006 που διέλυσε την ουγγρική οικονομία και έφτασε την ανεργία στο 12% (κάτι μας θυμίζει αυτό), εντούτοις της ζητείται να συνεχίσει να παίρνει και νέα σκληρά μέτρα εναντίον του λαού και υπέρ των τραπεζών.
Αναρωτιόμαστε:
Εμείς που πήραμε 110 δισεκατομμύρια ευρώ και με μια κοινωνία εντελώς διαφορετική, μια κοινωνία που δεν έχει καθόλου παραγωγική νοοτροπία, ούτε κατάλληλες υποδομές και με ένα τεράστιο προηγούμενο χρέος, πόσα χρόνια λιτότητας χρειαζόμαστε; Στην περίπτωσή μας μάλιστα, μιλάμε για ιλιγγιώδη ποσά που καλείται να αποπληρώσει (και μάλιστα με υψηλά επιτόκια) μία χώρα εντελώς αντιπαραγωγική και αντιαναπτυξιακή.
Μήπως, λέμε μήπως, πρέπει να δούμε και άλλες λύσεις από τώρα πριν να είναι πολύ αργά;
Αντί της λιτότητας και του ξεζουμίσματος του ουγγρικού λαού η δεξιά κυβέρνηση του Όρμπαν αποφάσισε να επιβάλει έκτακτη εισφορά ύψους 0,45% στον τζίρο των τραπεζών για...
τρία χρόνια, κάτι που θα αποδώσει στο ουγγρικό δημόσιο περί τα 700 εκατομμύρια ευρώ, απαλλάσσοντας αντίστοιχα τους Ούγγρους πολίτες από μια χωρίς διέξοδο συνεχιζόμενη οικονομική αφαίμαξη.
Φυσικά το ΔΝΤ και η ΕΕ αντέδρασαν άμεσα και απαίτησαν να μην αγγιχτούν οι τράπεζες, αλλά να επιβαρυνθούν οι πολίτες, όπως γίνεται και σε μας. Ο Όρμπαν, ο οποίος είναι διαφορετικός από τον κ. Παπανδρέου και φυσικά δεν είναι σοσιαλιστής ούτε διεθνιστής, δεν ενέδωσε με αποτέλεσμα να μην δοθεί η τελευταία δόση. Αντίθετα διακήρυξε ότι η λιτότητα που έχει χτυπήσει τον ουγγρικό λαό για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια δεν μπορεί να είναι η μελλοντική λύση και δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κάλεσε δε τον ουγγρικό λαό να ανασκουμπωθούν όλοι για να επιτύχουν ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της ουγγρικής οικονομίας, γιατί αυτό είναι η μόνη λύση.
Όμως, τα παπαγαλάκια των δυτικών ΜΜΕ έχουν στραφεί εναντίον του Όρμπαν που τόλμησε να βάλει χέρι στις τράπεζες, οι περισσότερες των οποίων είναι δυτικών συμφερόντων και προβλέπουν καταστροφή της Ουγγαρίας, τη στιγμή μάλιστα που η Ουγγαρία έχει ήδη πιάσει τους στόχους του προγράμματος σταθερότητας. Σύμμαχος στην προσπάθεια των δυτικών ΜΜΕ είναι το σοσιαλιστικό κόμμα της Ουγγαρίας, που παρότι υπέστη εκλογική πανωλεθρία πρόσφατα δεν βάζει μυαλό και έχει ταχθεί υπέρ των τραπεζών και του ΔΝΤ.
Το πραγματικό πρόβλημα για το δυτικό χρηματοπιστωτικό κύκλωμα δεν είναι η Ουγγαρία αυτή κάθε αυτή αλλά η συμπεριφορά της. Έχει δημιουργηθεί ο φόβος μήπως το παράδειγμα της Ουγγαρίας το ακολουθήσουν και άλλα κράτη που είναι υπό διεθνή κατοχή και κυρίως η Ελλάδα από την οποία πλέον εξαρτώνται διεθνή συμφέροντα τρισεκατομμυρίων δολαρίων, π.χ CDS κ.λ.π. Φοβούνται δηλαδή μήπως δημιουργηθεί ένα κύμα διεθνούς απειθαρχίας προς το ΔΝΤ.
Εμείς εκείνο που έχουμε να σημειώσουμε είναι πως η Ουγγαρία πήρε δάνειο μόνο 20 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2008 και παρότι πέρασαν τέσσερα χρόνια εξαντλητικής λιτότητας από το 2006 που διέλυσε την ουγγρική οικονομία και έφτασε την ανεργία στο 12% (κάτι μας θυμίζει αυτό), εντούτοις της ζητείται να συνεχίσει να παίρνει και νέα σκληρά μέτρα εναντίον του λαού και υπέρ των τραπεζών.
Αναρωτιόμαστε:
Εμείς που πήραμε 110 δισεκατομμύρια ευρώ και με μια κοινωνία εντελώς διαφορετική, μια κοινωνία που δεν έχει καθόλου παραγωγική νοοτροπία, ούτε κατάλληλες υποδομές και με ένα τεράστιο προηγούμενο χρέος, πόσα χρόνια λιτότητας χρειαζόμαστε; Στην περίπτωσή μας μάλιστα, μιλάμε για ιλιγγιώδη ποσά που καλείται να αποπληρώσει (και μάλιστα με υψηλά επιτόκια) μία χώρα εντελώς αντιπαραγωγική και αντιαναπτυξιακή.
Μήπως, λέμε μήπως, πρέπει να δούμε και άλλες λύσεις από τώρα πριν να είναι πολύ αργά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου