Κατά μάνα, κατά κύρη…

Σάββατο, 15 Μαΐου 2010

Κατά μάνα, κατά κύρη…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης, Πρόεδρος ΔΣ/Δ21

Τι θα κάνουμε, που λέει ο Λένιν κι ο φίλος μου ο Πάνος ο καφετζής; Από δω και πέρα τι;
Άντε λοιπόν και τα πήραμε τα πρώτα φράγκα από το Δ.Ν.Τ. Απ’ ότι κατάλαβα με την φτωχή γνώση μου περί των οικονομικών, το μεγαλύτερο μέρος θα πάει για να πληρώσουμε τα χρωστούμενα από τα προηγούμενα γλέντια της Κλεπτοκρατίας. Κάτι ψίχουλα ίσως μείνουν, αν και αμφιβάλω, στην χώρα για να γίνει υποτίθεται «ανάπτυξη». Το πώς, δεν το περιγράφουν τα μέτρα. Άρα ή είναι μυστικό, για να αιφνιδιαστούμε ευχάριστα ή θα μας το πουν αργότερα.

Ποιοι θα πάρουν το ματωμένο από τους συνταξιούχους χρήμα; Ποιοι θα κάνουν τα έργα; Το ίδιο αλώβητο νταβαντζίδικο σύστημα που κρατάει ερμητικά κλειστή την επιχειρηματικότητα, υπερτιμολογεί τα έργα, ελέγχει ΜΜΕ κι έχει υπαλλήλους και συνεταιράκια πολιτικούς με υπεράκτια «συνείδηση».
Οι μπιζιμπόντηδες του Κολωνακίου, οι μαλάκες με τα πούρα, θα κόβουν βόλτες χαμογελαστοί όπως και πριν και θα χουν στην καβάτζα και τα τελευταία δανεικά που πήρατε εσείς για να τους τα δώσετε. Θα τα βάλουν μαζί με τον λουφέ του Χρηματιστηρίου και κάτι ρέστα από στάδια, προαστιακούς, δρόμους, υποβρύχια, αεροπλάνα, άρματα και τα 1000 ευρώ από τον στημένο διαγωνισμό για κωλόxαρτο και συνδετήρες.
Πιθανότατα λοιπόν στο τέλος της μέρας να τα φάνε κι αυτά, να εξακολουθούμε να πουλάμε ο ένας στον άλλο μόνο φραπόγαλα και να χρωστάμε και τούτα και τα προηγούμενα, ενώ θα παράγουμε ακόμη λιγότερα. Κι όσοι έχετε κάρτες και καταναλωτικά ξέρετε τι συμβαίνει όταν σε καβαλήσουν οι τόκοι. Τότε τι θα γίνει; Θα ‘ρθουν κάποιοι, γείτονες, σύμμαχοι, «φίλοι» και θα μας πουν «όλα σε ένα», με αντάλλαγμα ένα διακοποδάνειο, την Θράκη, την Κύπρο και μια Μακεδονική Μακεδονία της Μακεδονίας;
Το ψηλό παιδί από την Μινεσότα και οι ποικιλώνυμοι βαστάζοι του, πορεύονται προς τα πίσω. Τραβάνε για τη Μελούνα.
Ακούστε λοιπόν, αδέρφια. Τριάντα χρόνια πλιάτσικο και τώρα, χωρίς ν’ αλλάξουν ΤΙΠΟΤΑ, έρχονται οι θεμελιωτές της λαφυραγωγίας, να μας «σώσουν», σουρεαλιστικά, μαζί με τον Μάκη που είπε κι αυτός ΝΑΙ και τον χειροκροτούσε η κόρη του πατέρα της, με την ευαρέσκεια του «σοσιαλιστή» προτέκτορος.
Στο ΤΗΛΕΑΣΤΥ δεν υπάρχει τυχαία η ταμπέλα «ΜΕΓΑΡΟ ΜΑΡΙΚΑΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ». Δεν κάνω πλάκα.
Όσο το σύστημα της Κλεπτοκρατίας και της Τηλεοπτικής Ολιγαρχίας παραμένει αλώβητο θα πηγαίνουμε ακόμη πιο κάτω. Ζήσαμε και ζούμε δεκαετίες σ’ ένα καθεστώς που τιμωρεί τους καλούς και ανταμείβει τους κακούς. Μας κυβέρνησε και μας κυβερνά ο κατιμάς της κοινωνίας μας. Φλώροι, γιοί, κόρες, ανήψια, γκόμενες κι εραστές, φυγόστρατοι και τεμπέληδες. Μια ημιμαθής κοσμοπολίτικη ψευτοαριστοκρατία, που θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα το διαμοίρασμα μεταξύ τους του εθνικού πλούτου και των δανεικών, που φυσικά θα τα πληρώσει ο Λαός, με τις πλάτες πια και της Κομανέτσι της πιο γκροτέσκας «εθνικοφροσύνης». Κάτι σαν Ψινάκης στο πιο αντρικό και λιγότερο σοβαρό.
Οι επαγγελματίες καθεστωτικοί πολιτικοί κάνουν ρουσφέτια ο ένας στον άλλο, ενίοτε συγκρούονται αλλά συχνά συναντιούνται στους προθαλάμους των ελβετικών τραπεζών κι ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις κι ιδέες. Κάτι σαν αντίδικοι δικηγόροι, που στην ανάπαυλα της δίκης μοιράζονται αστειάκια.
Ο λαός μας μπορεί να κάνει αγόγγυστα θυσίες και το έκανε πολλές φορές στην Ιστορία του υπό δυο προϋποθέσεις:
Διοίκηση δια του παραδείγματος και δικαιοσύνη.
Το «πνεύμα μονάδος» που απαιτεί αυτός ο αγώνας, η καρτερία και η θυσία απαιτούν να τιμωρηθούν οι κλέφτες, να τους δημεύσουν τα κλεμμένα. Η προσπάθεια θα πετύχει μόνον αν οι απλοί άνθρωποι δουν να διαπομπεύονται οι Υπουργοί που κάποτε πένονταν και τώρα ζουν σαν δούκες.
Οι ποινικές ευθύνες πήγαν περίπατο με τον άθλιο νόμο περί ευθύνης Υπουργών, όμως υπάρχει πάντα η ηθική ευθύνη και ο νόμος για το πόθεν έσχες, όπως άριστα πρότεινε ο σωστός Γιάννης Δημαράς. Πάρτε τους πίσω τα κλοπιμαία. Ξετινάξτε τους ίδιους, συζύγους, παιδιά, αδέρφια. Όταν οι πολίτες θ’ ακούσουν ότι με τον νόμο για το πόθεν έσχες δημεύθηκε το σπίτι του κάθε «Ρόκο», ότι αναζητήθηκαν και δημεύθηκαν οι λογαριασμοί στο εξωτερικό του τάδε πρώην Υπουργού Άμυνας και τα ακίνητα του κάθε τεμπέλη που μπέρδευε το νομιμοφανές με το ηθικό, τότε ο κόσμος θα βάλει πλάτη.
Οι Κλεπτοκράτες εκδότες, μπετατζήδες, τραπεζίτες, προμηθευτές κι οι πολιτικές «πουτάνες» τους κάνουν απεγνωσμένη μάχη οπισθοφυλακής. Ονειρεύονται κόμματα, συναινέσεις συνενοχής, ώστε να επιβιώσουν της κρίσης οι παρέες – συμμορίες τους, όλα τα κοπρόσκυλα που μαζεύονται στο Κολωνάκι και κάνουν μπίζνες και ταμείο, όταν εμείς δουλεύουμε. Τα καθεστωτικά κοχίμπα εκμετρούν το ζην αλά δεν το ‘χουν πάρει χαμπάρι. Η απονομιμοποίηση τους θα γίνεται με ρυθμούς πολυβόλου.
Ναι λοιπόν, σίγουρα χρειάζονται μέτρα, χρειαζόντουσαν μέτρα τουλάχιστον από πέρυσι, που το ‘λεγε ο Καραμανλής. Άφησε βέβαια αμολυτούς, ανέλεγκτους τους δικούς του κλεπτοκράτες, τις διάφορες φλωρούμπες με τα ρετιρέ, τις off shore, τα κότερα και το θράσσος 1000 πιθήκων αλλά είπε εν πολλοίς την αλήθεια. Την είχε πει κι ο Παπαδήμος σε όλους αλλά το κουτοπόνηρο ψηλό παιδί, ο κωπηλάτης – δρομέας από τη Μινεσότα, είπε χοντρά ψέματα για να υφαρπάξει την εκλογή και την σούφρωσε. Τώρα φωτιά στα μπατζάκια του και στο σπίτι μας με το ανίκανο κωλοβάρεμα τόσων μηνών. Ακόμη επεξεργάζονται τα ηλεκτρονικά βιογραφικά. Στα ενδιάμεσα παίζουν Farmville.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Εγώ δεν θα σας πω για μέτρα, δεν το κατέχω το οικονομικό άθλημα, παρά λίγο, εμπειρικά. Θα σας πω όμως μερικά για την μεγάλη εικόνα.
Τίποτα δεν θ’ αλλάξει σε βάθος χρόνου αν δεν τινάξουμε στον αέρα τα βρωμερά κάστρα της πολιτικής ορθότητας, τις άθλιες καταβόθρες που καταπίνουν πακτωλό χρημάτων κι αποδίδουν πίσω στην Ελλάδα σκατά, φασισμό, αγκύλωση, διαφθορά και δουλοφροσύνη.
Πρώτον, το νταβατζιλίκι των 5-6 οικογενειών στα μεγάλα έργα και τις προμήθειες. Με τους περίφημους μαθηματικούς τύπους, τις εκπτώσεις, τις στημένες προδιαγραφές και την μαφιόζικη ασφυξία, κατασπαράχθηκε δεκαετίες τώρα, όχι μόνον ο ωκεανός χρημάτων, που τώρα μας λείπουν αλλά και κάθε έννοια ελεύθερου ανταγωνισμού κι επιχειρηματικότητας.
Δεύτερον, οι Τράπεζες, οι νόμιμοι τοκογλύφοι, οι μεγαλύτεροι σπεκουλαδόροι στην ληστεία του Χρηματιστηρίου, οι δυνάστες των επαγγελματοβιοτεχνών και των οικογενειών, που δανείζουν με 12% και δίνουν επιτόκιο 1%.
Τρίτον, η Δημόσια Διοίκηση. Ο διώκτης των ικανών και τολμηρών, ο εχθρός της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Ο γραφειοκρατικός βροντόσαυρος που εξοντώνει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, αφού δημιουργεί πολλαπλά εμπόδια, που ξεπερνά ο ιθαγενής ενδιαφερόμενος μόνο με μπαξίσι. Ο ξένος φυσικά παίρνει τα λεφτά του και πάει παραδίπλα, στα μεμέτια.
Τέταρτον, τα Πανεπιστήμια. Άντρα συμμοριών που κατακλέβουν κονδύλια, κατασπαταλούν χρήμα χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Λεροί ναοί πνευματικής αγκύλωσης, ανθελληνικής προπαγάνδας, στελεχωμένα συχνά με το πιο νεποτιστικό κι άθλιο πελατειακό σύστημα. Έχω γνωρίσει άχρηστους μαλάκες που δεν θα τους εμπιστευόμουν να διδάξουν ούτε σε νηπιαγωγείο κι όμως είναι καθηγητές κι έχουν τρουπώσει και τις γκόμενες, τα ανήψια και τα βαφτιστήρια τους. Θυμάμαι τις ταμπέλες στην πόρτα ενός Τομέα της Νομικής, στο ΑΠΘ. Έμοιαζαν με οικογενειακό δέντρο. Ναι, είναι αυτόνομα, αυτόνομα από την νομιμότητα, αυτόνομα από το εθνικό συμφέρον, μακράν της αποστολής τους. Όπως είπε ένας φίλος, πρέπει να κλείσουν και να ξανανοίξουν, αφού κάνουμε απολύμανση. Χωρίς φυσικά την παγκόσμια πρωτοτυπία του «ασύλου», ασπίδα του κάθε αλήτη και φασίστα καταστροφέα της δημόσιας περιουσίας κι εχθρού της αληθινής πνευματικής αναζήτησης κι ελεύθερης πολιτικής έκφρασης.
Πέμπτον, η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η πιο δυσώδης φλύκταινα της δημόσιας ζωής, ο χώρος στο οποίο εκπαιδεύτηκαν στρατιές μικρών ανθρώπων στην κομπίνα. Με κάτι Δημοτικές Επιχειρήσεις, αναπλάσεις πλατειών και προγράμματα της Ε.Ε. κοινωνικοποιήθηκε η διαφθορά, διαχύθηκε η βρωμιά και στον τελευταίο υπάλληλο.
Έκτον, οι περιβόητες «Ανεξάρτητες Αρχές». Ότι πιο άχρηστο. Νέμονται δικαστική εξουσία, χωρίς καμμία από τις εγγυήσεις της κι απλώς εργοδοτούνται παχιά – παχιά διάφοροι συρριζαίοι και πρώην αριστεριστές του φουά γκρα. Αν κλείσουν, τίποτα δεν θ’ αλλάξει στην ζωή σας, ίσως γίνει και καλύτερη.
Έβδομον, οι Μ.Κ.Ο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις καταπίνουν κι αυτοί πακτωλό χρημάτων κι ορισμένες μάλιστα τις πληρώνουμε για να εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα μέσα στην Ελλάδα!
Λοιπόν ποιος θα σπάσει αυτές τις φλύκταινες; Ποιος θα βάλει το πυρωμένο σίδερο σ’ αυτές τις κακοφορμισμένες πληγές;
Αυτός που δεν ήταν ποτέ υποτακτικός τους. Γιατί νομίζετε τον πολέμησαν τόσο; Γιατί ακόμη τον πολεμούν; Γιατί δεν είναι σαν τα μούτρα τους και γιατί πλέον αντιλαμβάνονται πως θα κάνει όλους τους φόβους τους κι όλες τις ελπίδες μας πραγματικότητα.
Με τρελάνατε στα μηνύματα και στα τηλέφωνα, να γράψω για την μαντάμ με τα σταυρωμένα χεράκια. Μια κλωτσιά κι έξω απ’ την πόρτα. Ε, και; Ενημέρωσα ήδη τον Zepp, τον σκύλο μου, αλλά παραδόξως δεν έκλαψε. Τα κόμματα δεν επιλύουν προβλήματα χαρακτήρος. Η πίκα και το γινάτι δεν είναι πολιτικές θέσεις. Κανένας βέβαια πιο δυστυχής από αυτόν που κάνει δουλειά που δεν του αρέσει. Ο άνθρωπος πρέπει ν’ ακολουθεί την κλίση του. Αφού θέλει να γίνει Πρόεδρος κόμματος ντε και καλά, ας γίνει. Εγώ την ευτυχία της θέλω. Θηλυκό Δελαπατρίδη δεν είχαμε ποτέ, ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρόν κι ο Βασίλης Λεβέντης (ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΡΟΕΔΡΕ!) μεγάλωσε πια. Καιρός να πάρει άλλη την σκυτάλη. Μόνο μια συμβουλή. Μην κατασπαταλήσει στους πολιτικούς αγώνες όσα τόσα χρόνια μάζευαν με τον μπαμπά από το υστέρημα τους και τα ‘διναν στην μαμά να τα δέσει στο μαντηλάκι της. Gutte Reise, λοιπόν, gnoedige Grau, που θα ‘λεγε κι ο φίλος και συμμαθητής σας, ο Μιχάλης. Κι όπως λέει ο σοφός λαός, κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα.