Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τη πορεία του το 1974, με ηγέτη έναν ομολογουμένως χαρισματικό πολιτικό, και αγκαλιάστηκε (όχι αμέσως) από μια τεράστια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού που αποτελούνταν από αντιδεξιούς, και όχι απαραίτητα αριστερούς ψηφοφόρους, που επί δεκαετίες ολόκληρες ήταν αποκλεισμένοι από το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι.
Εκμεταλλευόμενο πιασάρικα συνθήματα, σλόγκαν, και απλοϊκές εθνοκεντρικές «φιλοσοφίες» της δεκάρας, που απευθύνονταν περισσότερο στο θυμικό παρά σε οτιδήποτε άλλο, το «κίνημα» κατάφερε να προσελκύσει μάζες, αλλά και να ανοίξει τον «τρίτο δρόμο» προς το «σοσιαλισμό», μαζί και τις πόρτες της εξουσίας σε ένα ολόκληρο συνοθύλευμα παπατζήδων, αεριτζήδων, καιροσκόπων, αλλά και γνήσιων δημοκρατών.
Στη πρώιμη φάση του στην εξουσία, έκανε κάποιες μεθοδευμένες κινήσεις, που κυριολεκτικά άλλαξαν τόσο τον πολιτικό, όσο και τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας. Έδωσαν πρόσβαση στους αποκλεισμένους, και αυτό ήταν σημαντικό. Μια όμως από τις σημαντικότερες παρενέργειες, ήταν και η γενικευμένη ισοπέδωση… προς τα κάτω. Ήταν η εποχή όπου κυριάρχησε η φτήνια και το πολιτισμικό τίποτα. Τα πάντα όλα πουλήθηκαν στον βωμό του «βαθέματος» της «πλέριας» δημοκρατίας. Η χαρά δηλαδή του κάθε μηδενικού, που δηλώνοντας Πασόκος, ξαφνικά απέκτησε πρόσβαση στα απόμακρα άλλοτε μεγάλα σαλόνια.
Η χούντα είχε κάνει «κύριους» διάφορους ασήμαντους μέσω δανείων κλπ. Το ΠΑΣΟΚ έκανε κάτι αντίστοιχό, όχι με δάνεια, αλλά με θέσεις και αξιώματα. Είτε με δάνεια, είτε με διορισμούς, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Η εξάρτηση.
Στη συνέχεια, ξεφεύγοντας από τα μούσια, τα αντάρτικα, τα ζιβάγκο, και τα αμπέχονα, το ΠΑΣΟΚ έγινε καθεστώς. Διότι καλά τα αντάρτικα, αλλά θέλουν και αντάρτες, όχι ντιντίδες. Η σύγκλισή του με το οποιοδήποτε φιλελεύθερο ή δεξιό κόμμα ήταν απόλυτη. Η εμπλοκή του με χρηματιστήρια, ομόλογα, hedge funds, κότερα, και πρώτο τραπέζι πίστα, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ο Πάνος Τζαβέλας αντικαταστάθηκε από τη Ρίτα Σακελαρίου, και o Μαρξ από τον Φρίντμαν. Οι υπουργοί του, τα στελέχη του, οι κομματικοί του μπάστακες, ακόμη κι οι οπαδοί του, όλοι μα όλοι θύμιζαν γιάπηδες βγαλμένους από την ταινία Wall Street. Παντού κυριαρχούσαν τα cohibas, οι μπέμπες, και η κουλτούρα Λεπά. Τόσο σοσιαλισμός δηλαδή.
Ο απλός λαός μπορεί να περνούσε καλά, δανειζόμενος ακόμη και για να πάει τριήμερο στην Αράχοβα ή στο Μπαλί, αλλά σε γενικότερο επίπεδο η οικονομία καταστρέφονταν και τα εθνικά θέματα έπιαναν επικίνδυνα πάτο. Ήρθε και η φαντεζί Ολυμπιάδα και μας αποτέλειωσε. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την αθρόα εισαγωγή λαθρό και μη μεταναστών, με τη παρεπόμενη πρωτοφανή για τα δεδομένα μας εγκληματικότητα, το γλυκό ήρθε και έδεσε για τα καλά.
Και να λοιπόν ξανά μανά το νέο ΠΑΣΟΚ, με ηγέτη του τον κάθε άλλο παρά χαρισματικό, άχρωμο και άγευστο Γιωργάκη, να επανέρχεται στα πράγματα, υποσχόμενο λαγούς με πετραχήλια και μπουκώνοντας με ψέματα έναν ολόκληρο λαό, που πνιγμένος στα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, έψαχνε απεγνωσμένα το ψέμα, για να κρεμαστεί πάνω του και να πιστέψει τα απίστευτα, ότι δηλαδή υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Έλα όμως που όχι μόνο δεν υπάρχει φως, αλλά το ένα τούνελ οδηγεί στο άλλο, και όλα μαζί εν είδη λαβύρινθου, μας οδηγούν στα σκοτεινά τάρταρα, με μπροστάρη τον Γιωργάκη, και τα άλλα καλά παιδιά του νέου σοσιαλισμού, που δεν διαθέτουν ούτε καν φακό.
Η ευκαιρία για το νέο ΠΑΣΟΚ, που κατά τη γνώμη μου εκτελεί προδιαγεγραμμένη πορεία και προδιατεταγμένη αποστολή, άσχετα αν τα μισά και πλέον επίσημα στελέχη του μπορεί να μη το αντιλαμβάνονται καν, ήταν μοναδική. Με πρόσχημα τη κρίση, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, κλπ. κατάφερε να περάσει μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ότι απαράδεκτο μέτρο ονειρεύεται η «νέα τάξη» εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα ζει σαν υποκείμενο σε πείραμα κάποιου ψυχολόγου της παγκοσμιοποίησης, χάνοντας προνόμια και κεκτημένα, που γενιές ολόκληρες Ελλήνων και μη, αγωνίστηκαν για να κερδίσουν.
Και όπως στα περίφημα αυτά ψυχολογικά πειράματα, όπου οι εθελοντές «πειραματόζωα» κάνουν πράγματα που δεν θέλουν, και από τα οποία μπορούν να αποχωρήσουν ανά πάσα στιγμή (αλλά περιέργως δεν το κάνουν), έτσι κι εμείς, ωσάν υπνωτισμένοι, λες και είμαστε mesmerized, ακολουθούμε πειθήνια τα κελεύσματα του κάθε Παπακωνσταντίνου, και δεχόμαστε σαν ζαλισμένοι και αδιαμαρτύρητα σχεδόν, το κυριολεκτικά καθημερινό χαστούκι, που μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση μας, με το πρόσχημα της ….τρόικας. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, και σε τι διαφέρει το σημερινό καθεστώς από το αντίστοιχο της κατοχής; Όπου με πρόσχημα τους Γερμανούς μπόσηδες, η τότε κυβέρνηση απλά διεκπεραίωνε τις διαταγές;
Ε, λοιπόν, όπως και τα ποντίκια, που αν τα βάλεις στη γωνία, πηδάνε για το λαιμό, έτσι κι εμείς, στη γωνία εδώ και καιρό, θα πρέπει να ορμήξουμε για το λαρύγγι. Και δεν χρειάζεται κάποιο σάλτο μορτάλε, ούτε χρειάζεται να γίνουμε Λιβύη. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ μας κυβερνά με τη συναίνεσή μας. Και πως αν την αποσύρουμε, το ΠΑΣΟΚ θα φύγει με ελαφρά πηδηματάκια. Κάπως όπως και ο Μπουμπάρακ, αλλά χωρίς αίματα. Μπορούμε πολύ εύκολα, ανά πάσα στιγμή να πούμε «όχι άλλο, δεν θα πάρουμε», και να ζητήσουμε να εξαιρεθούμε από το πείραμα. Να πάμε σε εκλογές. Σύντομα. Να δοκιμάσουμε κάτι άλλο, πιο γνήσιο, σαφώς πιο άφθαρτο, και εν πάση περιπτώσει όχι τόσο ξεκούδουνα πουλημένο… Στο χέρι μας είναι.
Strange Attractor
Είναι το θέμα που προαναγγείλαμε χθες. Προτιμήσαμε από το να βάλουμε σάλτσες και να γράφουμε κατεβατά, να παραθέσουμε μόνο στοιχεία χωρίς ούτε μία δική μας παρέμβαση (εκτός από τα ενδιάμεσα σχόλια).