Σενάρια αμηχανίας
Του Κώστα Ιορδανίδη
Η παρούσα κυβέρνηση έχει διάρκεια βίου περίπου δεκαπέντε μηνών. Διαθέτει ισχνή πλειοψηφία στη Βουλή. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει είναι δραματικές, η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης ογκούται και παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, το ενδεχόμενο εκλογών έχει αρχίσει να αιωρείται.
Η χώρα ευρίσκεται ενώπιον μιας πολιτικής αστάθειας, και επειδή δεν υπάρχει ενδεχόμενο αναδείξεως μιας αυτοδύναμης κυβερνήσεως, ανέκυψε και το «θέμα» σχηματισμού μιας κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή – πολύ πριν προκληθεί, πριν από λίγες ημέρες η «δημοσιογραφική αναταραχή».
Οπως συμβαίνει σε πλείστες όσες περιπτώσεις, έτσι και η πρόσφατη ασυναρτησία οφείλεται σε πλήρη άγνοια της συμπεριφοράς της συντηρητικής παρατάξεως, αλλά και της φύσεως του φαινομένου της Χρυσής Αυγής.
Η έλξη των Ελλήνων ψηφοφόρων προς το ιδιόμορφο αυτό πολιτικό φαινόμενο άρχισε με την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών στη χώρα μας, με την αδυναμία του κράτους να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών. Δεν εξαντλήθηκε όμως εκεί. Δεν οφείλεται ούτε στη δραματική αύξηση της ανεργίας, στην απομείωση των μισθών και σε όσα συνεπάγεται ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας, διότι από τα αρνητικά αυτά φαινόμενα αντλεί την ισχύ του και ο ΣΥΡΙΖΑ και εν μέρει το ΚΚΕ.
Η Χρυσή Αυγή είναι η έκφραση μιας «επαναστατικής» διαθέσεως των παραδοσιακών Δεξιών προς την αιφνίδια μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας. Η Αριστερά δημιούργησε τον μύθο ότι η συντηρητική παράταξη ήταν το κόμμα της επιχειρηματικότητος. Το αντίθετο συνέβαινε. Από της πρώτης εμφανίσεώς της η Δεξιά στην Ελλάδα υπήρξε πάντα κοινωνική. Η Δεξιά υπήρξε επίσης κατά τεκμήριο κρατικιστική. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη ΔΕΗ επί ΕΡΕ και επί Ν.Δ. κρατικοποίησε τον Ομιλο Ανδρεάδη και την Ολυμπιακή. Η Δεξιά ήταν ο υπέρμαχος του εθνικού κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά το κράτος απισχνούται διότι αυτό επιβάλλει η πραγματικότητα.
Ο δεξιός ψηφοφόρος δεν υπέστη μόνον απομείωση του εισοδήματός του, αλλά βιώνει και την πλήρη κατάρρευση του ιδεολογήματος, που τον διαφοροποιούσε από άλλες κατηγορίες πολιτών αυτής της χώρας.
Οι χαρακτηρισμοί που αποδίδουν στη Χρυσή Αυγή –ρατσιστικό ή ναζιστικό κόμμα– δεν τον αφορούν. Αισθάνεται ότι κινείται στο κενό.
Οσο για τα σενάρια περί συνεργασίας, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Ν.Δ. δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσει. Η συντηρητική παράταξη ανεξαρτήτως της επωνυμίας της –Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ και Νέα Δημοκρατία– ουδέποτε ανήλθε στην εξουσία με στρατιωτικό κίνημα· λειτούργησε πάντα αυστηρώς εντός κοινοβουλευτικού πλαισίου. Το κόμμα που συνδεόταν με διάφορα κινήματα ήταν οι Φιλελεύθεροι του Ελευθερίου Βενιζέλου και όχι το Λαϊκό Κόμμα.
Αλλά ούτε η Χρυσή Αυγή επρόκειτο ποτέ να συναινέσει. Στόχος της είναι η συντριβή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρότερη από όσο φαντάζονται όσοι διαμορφώνουν άποψη, συνομιλώντας με πολιτικούς δίχως να λαμβάνουν υπόψη τι συγκροτεί πράγματι τον πυρήνα μιας όποιας παρατάξεως.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Του Κώστα Ιορδανίδη
Η παρούσα κυβέρνηση έχει διάρκεια βίου περίπου δεκαπέντε μηνών. Διαθέτει ισχνή πλειοψηφία στη Βουλή. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει είναι δραματικές, η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης ογκούται και παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, το ενδεχόμενο εκλογών έχει αρχίσει να αιωρείται.
Η χώρα ευρίσκεται ενώπιον μιας πολιτικής αστάθειας, και επειδή δεν υπάρχει ενδεχόμενο αναδείξεως μιας αυτοδύναμης κυβερνήσεως, ανέκυψε και το «θέμα» σχηματισμού μιας κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή – πολύ πριν προκληθεί, πριν από λίγες ημέρες η «δημοσιογραφική αναταραχή».
Οπως συμβαίνει σε πλείστες όσες περιπτώσεις, έτσι και η πρόσφατη ασυναρτησία οφείλεται σε πλήρη άγνοια της συμπεριφοράς της συντηρητικής παρατάξεως, αλλά και της φύσεως του φαινομένου της Χρυσής Αυγής.
Η έλξη των Ελλήνων ψηφοφόρων προς το ιδιόμορφο αυτό πολιτικό φαινόμενο άρχισε με την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών στη χώρα μας, με την αδυναμία του κράτους να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών. Δεν εξαντλήθηκε όμως εκεί. Δεν οφείλεται ούτε στη δραματική αύξηση της ανεργίας, στην απομείωση των μισθών και σε όσα συνεπάγεται ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας, διότι από τα αρνητικά αυτά φαινόμενα αντλεί την ισχύ του και ο ΣΥΡΙΖΑ και εν μέρει το ΚΚΕ.
Η Χρυσή Αυγή είναι η έκφραση μιας «επαναστατικής» διαθέσεως των παραδοσιακών Δεξιών προς την αιφνίδια μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας. Η Αριστερά δημιούργησε τον μύθο ότι η συντηρητική παράταξη ήταν το κόμμα της επιχειρηματικότητος. Το αντίθετο συνέβαινε. Από της πρώτης εμφανίσεώς της η Δεξιά στην Ελλάδα υπήρξε πάντα κοινωνική. Η Δεξιά υπήρξε επίσης κατά τεκμήριο κρατικιστική. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη ΔΕΗ επί ΕΡΕ και επί Ν.Δ. κρατικοποίησε τον Ομιλο Ανδρεάδη και την Ολυμπιακή. Η Δεξιά ήταν ο υπέρμαχος του εθνικού κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά το κράτος απισχνούται διότι αυτό επιβάλλει η πραγματικότητα.
Ο δεξιός ψηφοφόρος δεν υπέστη μόνον απομείωση του εισοδήματός του, αλλά βιώνει και την πλήρη κατάρρευση του ιδεολογήματος, που τον διαφοροποιούσε από άλλες κατηγορίες πολιτών αυτής της χώρας.
Οι χαρακτηρισμοί που αποδίδουν στη Χρυσή Αυγή –ρατσιστικό ή ναζιστικό κόμμα– δεν τον αφορούν. Αισθάνεται ότι κινείται στο κενό.
Οσο για τα σενάρια περί συνεργασίας, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Ν.Δ. δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσει. Η συντηρητική παράταξη ανεξαρτήτως της επωνυμίας της –Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ και Νέα Δημοκρατία– ουδέποτε ανήλθε στην εξουσία με στρατιωτικό κίνημα· λειτούργησε πάντα αυστηρώς εντός κοινοβουλευτικού πλαισίου. Το κόμμα που συνδεόταν με διάφορα κινήματα ήταν οι Φιλελεύθεροι του Ελευθερίου Βενιζέλου και όχι το Λαϊκό Κόμμα.
Αλλά ούτε η Χρυσή Αυγή επρόκειτο ποτέ να συναινέσει. Στόχος της είναι η συντριβή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρότερη από όσο φαντάζονται όσοι διαμορφώνουν άποψη, συνομιλώντας με πολιτικούς δίχως να λαμβάνουν υπόψη τι συγκροτεί πράγματι τον πυρήνα μιας όποιας παρατάξεως.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
