Ἐχθὲς ἡ Μάρω μας ἐδήλωσε παραίτησι ἀπὸ τὴν ἐργασία της.
Ἡ Μάρω εἶναι δασκάλα καὶ δὲν εἶναι κάποια ποὺ «ἔχει»!
Εἶναι κάποια ποὺ δὲν ἔχει ΤΙΠΟΤΑ!!!
Ἀπολύτως τίποτα!
Ζεῖ ἐδῶ καὶ μῆνες πάρα πολὺ δύσκολα, δίχως θέρμανσι, μὲ τὰ πολὺ πολὺ λιγοστὰ ποὺ τῆς ἄφηναν οἱ τράπεζες καὶ τὰ ἁρπακτικὰ τοῦ δημοσίου.
Δῆλα δή, ἡ Μάρω ποὺ ἄφησε τὴν σίγουρη δουλειά της στὸ δημόσιο, ποὺ δὲν νοιάστηκε γιὰ τὸ ἐὰν τὸ παιδί της θὰ ἔχῃ αὔριο τὸ πρωΐ στέγη καὶ τροφή, ποὺ δὲν φοβήθηκε τὸ κρύο, τὴν βροχή, τὸν ἀέρα, τὸ πεζοδρόμιο, τὴν μοναξιά, τόλμησε κάτι ποὺ κανένας μας δὲν τολμᾶ!
Τόλμησε νὰ ἀφήσῃ, ἀκόμη καὶ τὰ λιγοστὰ ποὺ τῆς ἔδιδαν κάποιαν ἀσφάλεια, πρὸ κειμένου νὰ παραμείνῃ ἐλεύθερη!
Τέτοιαν ἀξιοπρέπεια, τέτοιο ἦθος, τόσην πίστη στὸ ἀποτέλεσμα δὲν ἔχω ξανασυναντήσει στὴν ζωή μου.
Τὴν θαυμάζω τὴν Μάρω.
Ὅπως θαυμάζω καὶ κάθε Μάρω, ἐπώνυμη ἢ ἀνώνυμη...