Πρός
Τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς
Τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παροναξίας
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Εἶναι καθιερωμένο νὰ πανηγυρίζουμε – κάποτε ὑπερβολικὰ – τὴν ἔλευση κάθε καινούργιου χρόνου, πιστεύοντας ἐνδόμυχα ὅτι θὰ φέρει μαζί του καὶ τὴν ἐκπλήρωση τῶν προσδοκιῶν μας. Σπανιότερα, ὅμως, σκεπτόμεθα ὅτι ὁ χρόνος αὐτὸς δὲν εἶναι μιὰ ἀφηρημένη ροή, εἶναι ἡ χρονικὴ ὑπόσταση τῆς δικῆς μας ζωῆς, ἡ ὁποία δαπανᾶται μαζί του. Δανειζόμενοι τὰ λόγια τοῦ ποιητῆ, εἶναι τὸ ἀναμμένο κερὶ ποὺ καθένας μας παίρνει στὰ χέρια του, σύμβολο μιᾶς νέας περιόδου, ἔχοντας ἀφήσει πίσω τὸ κερὶ ποὺ ἔσβησε καὶ προστέθηκε στὰ προηγούμενα σβηστὰ πλέον κεριὰ τῆς ζωῆς του. Ἀπομένουν μιὰ σειρὰ κεράκια ἀναμμένα, γιὰ ἄλλον περισσότερα, γιὰ ἄλλον λιγότερα, ὁ Θεὸς μόνο γνωρίζει πόσα. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ ἔχει τεράστια σημασία εἶναι τὸ τὶ κάνουμε μὲ τὴ φλόγα ποὺ παίρνουμε στὰ χέρια μας.
Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι ἕνα ὑφαντὸ ἀπὸ γεγονότα καὶ ἀλλαγές, καὶ ἡ διαίρεση του σὲ ἡμέρες, μῆνες, ἔτη μᾶς ἐπιτρέπει νὰ μαθαίνουμε, νὰ προβλέπουμε, νὰ δροῦμε, νὰ θυμόμαστε καὶ νὰ φανταζόμαστε. Ὡστόσο, ὅπως ὀρθῶς εἶπαν οἱ ἀρχαῖοι, ὁ χρόνος ἀπὸ μόνος του «οὐ διδάσκει φρόνησιν», ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἔχουμε διάθεση νὰ μάθουμε. Ἡ πάροδος τοῦ χρόνου δὲν μᾶς κάνει σοφότερους, ἐὰν ἐμεῖς δὲν μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ λάθη καὶ τὰ πάθη μας. Ἄλλωστε, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς πολέμους, τὶς σφαγὲς καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία, πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα δὲν ἔγινε σοφότερη μὲ τὰ χρόνια. Γενικότερα, ἡ θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ ἐμπειρία ποὺ ἀποκομίζουμε ἀπὸ τὸν χρόνο, ἡ ἀξιοποίησή του, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική μας προαίρεση.
Ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ «σκοτώνουμε» καὶ νὰ «διασκεδάζουμε» τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας. Ὅποιος, ὅμως, ἔχει βιώσει τὸν πόνο καὶ τὴν ἀπώλεια, τὴν ἀγωνία καὶ τὴν πίστη, τὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἐλπίδα, ἔχει ἴσως καταλάβει πὼς δὲν ὑπάρχουν περιθώρια γιὰ μάταια ξοδέματα καὶ σπατάλες τοῦ χρόνου ποὺ μᾶς χαρίζεται.
Ὑπάρχει, ἀντίστοιχα, ἡ δυνατότητα νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν χρόνο ἐπενδύοντας μόνο σὲ φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅπως ὁ ἄφρων τῆς παραβολῆς, «ψυχή μου, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ θησαυρισμένα γιὰ πολλὰ χρόνια, φάε, πιὲς καὶ εὐφραίνου» (Λουκ. 12.16-21). Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ δὲν εἶναι ἄφρων κατανοεῖ ὅτι τὸ νόημα καὶ ἡ ἀξία βρίσκονται σὲ πράγματα μονιμώτερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ προσφέρει τὸ κέρδος καὶ ἡ ἐξουσία.
Νόημα καὶ ἀξία ὑπάρχει μόνον ὅταν ἡ φθαρτὴ φλόγα τοῦ κεριοῦ μας γίνεται αἰώνια φλόγα. Πῶς γίνεται αὐτό; Μὲ τὸ νὰ ἀνακαλύπτουμε καὶ νὰ ἀξιοποιοῦμε ὅλα ὅσα ἀγαθὰ χάρισε ὁ Θεὸς στὴν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Θεὸς εὐδόκησε νὰ μᾶς δώσει ὕπαρξη καὶ νὰ τὴ συντηρεῖ, ἀξιώνοντας τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων ποὺ ἔσπειρε στὴ φύση μας: τὴ σοφία, τὴ φρόνηση, τὴ δικαιοσύνη, τὴν ἀγάπη. Αὐτὰ εἶναι ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ ποὺ χαρίζονται καὶ σὲ ἐμᾶς. Τοῦτο, ὅμως, ὁλοκληρώνεται ἐν Χριστῷ, ὁ Ὁποῖος μὲ τὴν ἔνσαρκη παρουσία Του ἕνωσε τὴ θεϊκὴ φύση μὲ τὴ φύση μας, καὶ μᾶς ἔδειξε τὸν τρόπο νὰ ἀξιοποιήσουμε τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ ἔχει τὴ φλόγα ποὺ δίνει νόημα καὶ φῶς στὴ ροὴ τῶν γεγονότων. Στὸν Χριστὸ ἡ φλόγα τοῦ θνητοῦ μας βίου γίνεται φλόγα αἰώνια, ἄκτιστη, γιατὶ ὁ χρόνος καὶ ἡ φύση μας ἑνώνονται μὲ τὸ πῦρ τῆς θεότητάς Του.
Κι ὅμως, συχνὰ ἀποτυγχάνουμε. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν κοινὴ λατρεία καθημερινὰ εὐχόμαστε «Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι». Παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ διανύσουμε τὶς ὑπόλοιπες μέρες τῆς ζωῆς μας μὲ εἰρήνη καὶ μετάνοια, εἰρήνη ποὺ εἶναι πρωταρχικὰ ἐσωτερική, εἰρήνη ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες. Καὶ αὐτὴ ἡ εἰρήνη εἶναι καρπὸς μετανοίας, δηλαδὴ ἐπιστροφῆς στὸν Θεό, εἰλικρινῶν ἀπολογισμῶν, καὶ τακτοποίησης τῶν ἐσωτερικῶν ἐκκρεμμοτήτων ποὺ μᾶς βασανίζουν. Ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ μέσο γιὰ τὴν ἐπανόρθωση καὶ ἀξιοποίηση τοῦ ἀρνητικοῦ παρελθόντος, καὶ μᾶς δίνει φτερὰ γιὰ τὸ αὔριο. Στὸ περιβάλλον αὐτὸ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς μετανοίας θὰ μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε τὸν Θεό, καὶ νὰ μετατρέψουμε τὸν χρόνο σὲ πρόγευση αἰωνιότητας, πάνω ἀπὸ τὴν ἀβεβαιότητα καὶ τὴν ἀπρόβλεπτη ροὴ τῶν συμβάντων.
Εἴθε ὁ Χριστὸς νὰ φυλάττει τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας εἰρηνικὸ καὶ πλήρη μετανοίας, καὶ νὰ μᾶς καθιστᾶ καθημερινὰ μετόχους τῆς ἄφθαρτης ζωῆς Του. Μέσα ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Δημιουργὸ τοῦ χρόνου, ἂς ἑνωθεῖ ἡ ζωντανὴ φλόγα τοῦ κεριοῦ μας μὲ τὴν αἰώνια φλόγα τῆς ἀγάπης Του.
Καλή χρονιά, εὐλογημένη καί ἁγιασμένη!
Εἰρηνικό εὐφρόσυνο καί σωτήριο τό νέο ἒτος 2026!
Μέ θερμές εὐχές καί πολλή πατρική ἀγάπη,
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου