Το να παρακολουθεί κανείς τα πολιτικά δρώμενα – είτε σε εθνικό είτε σε τοπικό επίπεδο – είναι στοιχείο ενεργού συμμετοχής στα κοινά.
Ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε πολλά. Στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, λαμβάνονται αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας. Εκεί, στους «ναούς της Δημοκρατίας», βρίσκονται άνθρωποι που εμείς επιλέξαμε, για να σχεδιάσουν με δημοκρατικές διαδικασίες το μέλλον του τόπου, το δικό μας και των παιδιών μας.
Κάθε φορά, λίγο πριν από τις εκλογές, οι υποψήφιοι πολιτικοί μιλούν για συνεργασία, ενότητα και πολιτικό πολιτισμό. Μας παρουσιάζουν το όραμά τους, τα σχέδιά τους, και εμείς, τους ακούμε και επιλέγουμε εκείνους που θεωρούμε άξιους να μας εκπροσωπήσουν.
Κι όμως, μόλις περάσει ο καιρός των υποσχέσεων και αρχίσει η πραγματικότητα των συνεδριάσεων, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους φαίνεται να ξεχνούν πού βρίσκονται.
Αντί για διάλογο, βλέπουμε αντιπαραθέσεις που θυμίζουν περισσότερο πεδίο μάχης.
Αντί για επιχειρήματα, παρακολουθούμε φωνές, χαρακτηρισμούς, ειρωνείες και προσωπικές επιθέσεις.
Αντί για πολιτικό λόγο, συχνά ακούμε εκφράσεις που δεν συνάδουν ούτε με το αξίωμα ούτε με τον στοιχειώδη σεβασμό προς τους πολίτες που τους εξέλεξαν. Και αναρωτιέται κανείς:
Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους να πιστεύουν πως η πολιτική αντιπαράθεση είναι αγώνας πυγμαχίας, όπου ο νικητής είναι εκείνος που φωνάζει πιο δυνατά;
Τι είναι αυτό που τους ωθεί να υποτιμούν τη γλώσσα, να αλλοιώνουν τον λόγο, να χρησιμοποιούν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και ύφος, λες και η ευγένεια είναι ένδειξη αδυναμίας;
Η εικόνα αυτή δεν προσβάλλει μόνο την πολιτική.
Προσβάλλει τους πολίτες.
Προσβάλλει τη νοημοσύνη, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα όσων εξακολουθούν να πιστεύουν στη Δημοκρατία και να ελπίζουν πως μέσα από τον διάλογο θα προκύψει κάτι καλύτερο για τον τόπο τους.
Κάθε φωνή που υψώνεται με θυμό, κάθε ειρωνεία που εκτοξεύεται απέναντι σε έναν συνάδελφο, κάθε απρέπεια μέσα στις αίθουσες αυτές, είναι μια πληγή στον δημόσιο λόγο και μια απογοήτευση για όσους παρακολουθούν.
Όταν ο πολιτικός λόγος γίνεται θέαμα κακής ποιότητας, ο πολίτης νιώθει όχι μόνο απογοήτευση, αλλά και βαθιά προσβολή. Γιατί εκεί, σε αυτές τις αίθουσες, βλέπει να ευτελίζεται αυτό που υποτίθεται πως τον εκπροσωπεί.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να “νικήσεις” έναν αντίπαλο, δεν είναι να γρυλίζεις, αλλά να χαμογελάς, να συζητάς, να επιχειρηματολογείς.
Η ευγένεια δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη.
Κι όσοι τη διαθέτουν, δεν χρειάζεται να υψώνουν τη φωνή τους για να ακουστούν. Τους ακούμε γιατί σέβονται τον εαυτό τους και εμάς.
Ας γίνει επιτέλους κάποτε, ο πολιτικός πολιτισμός όχι σύνθημα, αλλά στάση ζωής.
Μια στάση ζωής που μπορεί να εμπνεύσει τους νέους ανθρώπους, να τους φέρει πιο κοντά στα κοινά, να τους κάνει να πιστέψουν ξανά στην αξία της συμμετοχής και να τους οδηγήσει, τελικά, στην πολιτική.
Ας θυμόμαστε όλοι – πολιτικοί και πολίτες – ότι ο τρόπος που μιλάμε, διαφωνούμε και ακούμε ο ένας τον άλλον, είναι η ουσία της Δημοκρατίας.
Η άποψη αυτή δεν στρέφεται προσωπικά εναντίον κανενός.
Εκφράζεται καλόπιστα, με ειλικρινή διάθεση προβληματισμού και με μοναδικό στόχο το κοινό καλό και τον σεβασμό προς τον θεσμό της Δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου