Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου αυτά τα χρόνια. Όλα τα προηγούμενα διοικητικά συμβούλια στα οποία είχα την τιμή να συμμετέχω, αλλά και το τωρινό, που με την αγάπη και την προσφορά του συνεχίζει να στηρίζει το καλό του χωριού μας. Η συμβολή όλων είναι πολύτιμη.
Όμως, σήμερα θέλω να εκφράσω λίγο πιο προσωπικά τα συναισθήματά μου για κάποιους ανθρώπους που δεν είναι απλά “μέλη” ή “συνεργάτες”, αλλά κομμάτι της ζωής μου – της καθημερινότητάς μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζεται να φωνάξουν για να ακουστούν. Που η αξία τους φαίνεται στις πράξεις τους, όχι στα λόγια τους. Ο Δημήτρης Καλκάνης είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Για εμένα, είναι η ενσάρκωση της προσφοράς χωρίς όρια και της υπομονής χωρίς ημερομηνία λήξης.
Ο Δημήτρης δεν ήταν απλώς ο πρώην πρόεδρος και πολλά χρόνια μέλος του συλλόγου. Ήταν και παραμένει ο άνθρωπος που, ό,τι κι αν γινόταν, ήταν εκεί. Είτε ήταν πρόεδρος είτε είναι μέλος. Είτε επρόκειτο για κάτι απλό, είτε για μια δύσκολη στιγμή, η απάντησή του ήταν πάντα η ίδια: “Θα το φτιάξουμε, θα το κάνουμε”. Και δεν ήταν λόγια – ήταν δέσμευση.
Τον θυμάμαι αμέτρητες φορές μέσα στο γήπεδο, σκυμμένο με τα εργαλεία στο χέρι, να μετράει, να καρφώνει, να βιδώνει. Άλλες φορές να κουβαλάει υλικά στον ήλιο ή στη βροχή, χωρίς να περιμένει να του το ζητήσει κανείς. Δεν περίμενε ποτέ το “μπράβο” ή την αναγνώριση. Για τον Δημήτρη, η ανταμοιβή ήταν να βλέπει το έργο να προχωράει και τα παιδιά να χαίρονται.
Είναι ο άνθρωπος που δεν μετράει ώρες, αλλά μετράει αποτελέσματα.
Στις δύσκολες στιγμές, ήταν εκεί όχι μόνο για τη δουλειά, αλλά και για εμάς σαν ανθρώπους. Μας στήριζε όταν οι συνθήκες ήταν πιεστικές, όταν η κούραση ήταν μεγάλη, όταν υπήρχαν αμφιβολίες. Ήξερε να μιλήσει ή να σιωπήσει, ανάλογα με το τι χρειαζόμασταν.
Η προσφορά του δεν μετριέται σε υλικά. Μετριέται στην ηρεμία που έφερνε όταν τα πράγματα ζόριζαν, στην αποφασιστικότητα που είχε, και στην επιμονή του να βλέπει τα πράγματα να γίνονται σωστά, όποιο κι αν ήταν το κόστος σε χρόνο και κόπο.
Ο Δημήτρης είναι από εκείνους τους ανθρώπους που, όταν κοιτάς πίσω, συνειδητοποιείς ότι χωρίς αυτούς, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο. Και ίσως να μην είχε υπάρξει ποτέ. Είναι η ήρεμη δύναμη που μας κράτησε όρθιους, η σκιά που δούλευε ακούραστα.
Για αυτό και η δική μου εκτίμηση, ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη προς εκείνον δεν χωρούν σε λίγες γραμμές. Γιατί ο Δημήτρης Καλκάνης δεν ήταν απλά “εκεί”. Ήταν η βάση, το στήριγμα, και η εγγύηση ότι, ό,τι κι αν γίνει, θα βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε.
Για μένα, η Δέσποινα Ραφιού είναι η ψυχή και η καρδιά πολλών από όσα καταφέραμε.
Δεν θυμάμαι να χρειάστηκε ποτέ να της εξηγήσω πολλά. Από την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί, λες και ξέραμε η μία τη σκέψη της άλλης. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να συνεννοηθούμε. Δεν υπήρξε ποτέ “εγώ” και “εσύ” – υπήρχε μόνο “εμείς”.
Η Δέσποινα είναι από εκείνους τους ανθρώπους που μπαίνουν μπροστά, χωρίς να το σκεφτούν, όταν υπάρχει ανάγκη.
Σε όλη αυτή την πορεία, δεν υπήρξε στιγμή που να ένιωσα ότι είμαι μόνη μου. Η Δέσποινα ήταν πάντα εκεί. Κι όταν λέω “εκεί”, δεν εννοώ μόνο σωματικά. Ήταν εκεί με την καρδιά της, με την ψυχή της, με τη διάθεσή της να στηρίξει.
Δεν είχαμε ποτέ την ανάγκη να αποδείξουμε ποια κάνει περισσότερα. Ξέραμε και οι δύο ότι η δουλειά μοιράζεται, ότι η επιτυχία είναι κοινή, ότι τα δύσκολα τα περνάμε μαζί.
Γι’ αυτό και για μένα, η Δέσποινα Ραφιού δεν είναι απλά “συνεργάτιδα”. Είναι εκείνη που ξέρω ότι θα σηκώσει το τηλέφωνο ό,τι ώρα και να είναι. Είναι η εγγύηση ότι δεν θα χρειαστεί να παλέψω μόνη μου.
Και σε μια τέτοια πορεία, αυτό είναι δώρο. Και για αυτό, Δέσποινα, σου λέω ένα μεγάλο, ειλικρινές, δημόσιο ευχαριστώ.
Σε κάθε προσπάθεια που φαίνεται προς τα έξω, (όσοι το αναγνωρίζουν) πίσω της υπάρχει μια αθέατη πλευρά. Είναι οι άνθρωποι που δεν βρίσκονται μπροστά, δεν συμμετέχουν σε συναντήσεις ή εργασίες, αλλά η συμβολή τους είναι εξίσου μεγάλη. Είναι οι οικογένειές μας.
Για μένα, αυτή η στήριξη έχει όνομα. Είναι ο άντρας μου, ο Τζίμης. Ο άνθρωπος που στάθηκε βράχος σε όλη αυτή την πορεία. Ξέρω ότι κάθε ώρα που έλειπα από το σπίτι, κάθε μέρα που η σκέψη μου ήταν δοσμένη στον σύλλογο, με τα ταξίδια, με τις προπονήσεις, σήμαινε λιγότερος χρόνος μαζί. Με στήριξε σιωπηλά και σταθερά, με αγάπη, με κατανόηση και με υπομονή. Ήταν εκεί όταν γύριζα κουρασμένη, ήταν εκεί όταν χρειαζόμουν κουράγιο, ήταν εκεί ακόμη κι όταν δεν του το ζητούσα.
Και μαζί με τον Τζίμη, είναι και τα παιδιά μου. Αυτά που πολλές φορές με είδαν να λείπω ή να είμαι κουρασμένη, αλλά που ποτέ δεν έπαψαν να μου δίνουν την αγκαλιά και το χαμόγελο που χρειάζομαι για να συνεχίσω. Γιατί η δική τους αγάπη είναι το καύσιμο που με κάνει να παλεύω για να αφήσουμε κάτι καλύτερο στις επόμενες γενιές.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τους ανθρώπους που στέκονται πίσω από τους δικούς μου “συμπολεμιστές” σε αυτή την προσπάθεια. Η Κατερίνα, η γυναίκα του Δημήτρη Καλκάνη, στάθηκε δίπλα του σε κάθε του βήμα, στηρίζοντάς τον να δώσει τόσο πολύ από τον εαυτό του σε αυτό το έργο. Και ο Γιάννης, ο άντρας της Δέσποινας Ραφιού, ήταν εκεί όταν εκείνη έδινε ώρες και δυνάμεις στον σύλλογο.
Αυτοί οι άνθρωποι – ο Τζίμης, η Κατερίνα, ο Γιάννης, τα παιδιά μου – είναι οι αθόρυβοι ήρωες πίσω από εμάς. Χωρίς την κατανόηση, την αγάπη και την υπομονή τους, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Γιατί κάθε φορά που εμείς ήμασταν εδώ, εκείνοι μας κάλυπταν στα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής μας.
Θέλω να τους πω ένα τεράστιο, ειλικρινές ευχαριστώ.
Και για αυτό, πρέπει να σεβόμαστε κάθε άνθρωπο που αφήνει την οικογένειά του, τον προσωπικό του χρόνο και την ξεκούρασή του, για να προσφέρει ανιδιοτελώς σε έναν σύλλογο – οποιονδήποτε σύλλογο.
Να τον σεβόμαστε, γιατί η προσφορά του είναι μια καθημερινή θυσία, μια επιλογή να δίνει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.
Είμαστε ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ. Είμαστε ερασιτέχνες και κάνουμε λάθη προσπαθούμε να τα διορθώσουμε.
Από τον καναπέ, όλοι μπορούμε να γίνουμε κριτές· λίγοι, όμως, σηκώνονται για να δουλέψουν, να κουραστούν, να λύσουν προβλήματα, να αντέξουν την κριτική και να συνεχίσουν, μόνο και μόνο επειδή αγαπούν αυτό που κάνουν και θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία και στους ανθρώπους γύρω τους.
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν τον απόλυτο σεβασμό μας. Γιατί πίσω από κάθε εκδήλωση, κάθε έργο, κάθε χαμόγελο παιδιού, υπάρχει κάποιος που έβαλε στην άκρη την προσωπική του ζωή για να το κάνει πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου