Άπαξ τυχοδιώκτης, για πάντα τυχοδιώκτης

Του  Δημοσιογράφου ΊωναΠαπαδάκη                  Οταν η πολιτική αντιπαράθεση μετατρέπεται σε πολιτικό τυχοδιωκτισμό, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο της Δανιμαρκίας» [2]. Δυστυχώς ο κάθε σκεπτόμενος ψηφοφόρος θα ήλπιζε -ή έστω θα ευχόταν- η τελική «ευθεία» προς τις εκλογές να περιλάμβανε προτάσεις και θέσεις, έστω και υποσχέσεις προς όφελος της χώρας και των πολιτών… Φευ! Δυστυχώς όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές τόσο απομακρυνόμαστε από την παραπάνω «ελπίδα», μιας και η χυδαιότητα και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη παραχωρούν τη θέση τους στον άκρατο «τυχοδιωκτισμό» που μόνο στόχο έχει το εφήμερο πολιτικό κέρδος! Ο Αλέξης Τσίπρας, οπαδός του δόγματος «l'état c'est moi» («το κράτος είμαι εγώ», η περίφημη φράση του Λουδοβίκου του 14ου που έδειχνε απολύτως την αυταρχική του αντίληψη περί εξουσίας), όχι μόνο διαφεντεύει το κόμμα του αγνοώντας προκλητικά τις ψύχραιμες φωνές των συντρόφων του, αλλά αποκόπτεται από την εθνική γραμμή σε κάθε ευκαιρία, είτε υιοθετώντας -στο όριο- τις προκλήσεις των γειτόνων μας, είτε ψάχνοντας συμπαραστάτες στο εξωτερικό για το θέμα των υποκλοπών (με το πρόσχημα της δημοκρατίας και της ελευθερίας), είτε με το θέμα των Γλυπτών, όπου βγάζοντας τα προσωπικά του συμπεράσματα αποφάσισε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα υπέκυπτε στην «κλοπή»... Και να ήταν μόνο αυτά; Ακόμη και στο εσωτερικό του κόμματός του, όπου γίνεται «της... Πόπης», καταστρώνει τις λίστες με τον ίδιο τυχοδιωκτικό τρόπο που ασκεί και τα καθήκοντά του ως αξιωματική αντιπολίτευση… Οι άριστοι δίνουν τη θέση τους στους «διάσημους» με στόχο την αναγνωρισιμότητα και μόνο. Και όχι, δεν κατηγορώ κανέναν, διότι πολλά από τα συγκεκριμένα πρόσωπα είναι «άριστα» στον χώρο τους. Όμως, όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση, «καθείς εις το είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες»! Και ναι, οι «τυχοδιώκτες» είναι μια συμπαθέστατη κατηγορία «ηρώων» για τα αστυνομικά μυθιστορήματα, όχι για τη διακυβέρνηση μιας χώρας! Εν κατακλείδι, οι πολιτικές επιλογές (εντός και εκτός κόμματος) του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι υψηλού ρίσκου, σε καιρούς που απαιτούν σοβαρότητα, σταθερότητα και συνέπεια, κάτι που μάλλον (και δυστυχώς) δεν έχει καταλάβει... Από την άλλη πλευρά, ο Νίκος Ανδρουλάκης, εγκλωβισμένος σε ένα «κουστούμι» που του φόρεσαν, ακολουθεί (ευτυχώς σε πιο ήπιο βαθμό) τον δρόμο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και περπατά σε ένα «ναρκοπέδιο» που ο ίδιος έστρωσε από τη στιγμή που ανέβηκε στο... κόκκινο άρμα. Παρασυρμένος από την εφήμερη δημοφιλία, τα διψήφια -έπειτα από πολλά χρόνιανούμερα της παράταξής του και τον εφησυχασμό (μια και κάποιοι του έδωσαν τον τίτλο του «ρυθμιστή»), κινδυνεύει όχι μόνο να υποστεί μια συντριπτική ήττα αλλά να χάσει και το κόμμα του, μια και έχει κλείσει τα αυτιά του στις ψύχραιμες φωνές εντός ΠΑΣΟΚ και το... στόμα του για όλα αυτά που «τραυματίζουν» ανεπανόρθωτα την παράταξή του! Το βέβαιο είναι ότι ο χρόνος περνάει και αργά ή γρήγορα ο «τυχοδιωκτισμός» επιστρέφει στον... φέροντα! [1] Τυχοδιώκτης: Αυτός που εκμεταλλεύεται όλες τις περιστάσεις παίρνοντας μεγάλα ρίσκα για να πετύχει στη ζωή του, που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, έστω και αθέμιτο, για να πετύχει τον σκοπό του. [2] Από τον «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.