Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. (17.12.1999) η 25η Νοεμβρίου έχει ανακηρυχθεί ως Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση.
Καθώς τα δύο τελευταία χρόνια βιώνουμε τις δραματικές επιπτώσεις της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης που μαστίζει την ανθρωπότητα, ο εγκλεισμός και η καραντίνα για παρατεταμένο χρονικό διάστημα ανέδειξαν χρόνια προβλήματα με προεξάρχον την οικογενειακή βία κι επανέφεραν στο προσκήνιο το θέμα της κακοποιητικής συμπεριφοράς και της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών. Η σιωπή έγινε πλέον κραυγή και το κίνημα #metoo ξαναήλθε στο προσκήνιο επιβάλλοντας αλλαγές στον ποινικό κώδικα αλλά κυρίως στη συμπεριφορά και στη σκέψη μας.
Η βία κατά των γυναικών από όπου κι αν προέρχεται, με όποιον τρόπο κι αν εκδηλώνεται (ψυχολογικό, λεκτικό, σωματικό, οικονομικό, trafficking), πρέπει να εξαλειφθεί, όχι μόνο γιατί αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ηθική προσβολή κατά των γυναικών αλλά και εμπόδιο για κοινωνική εξέλιξη και βιώσιμη ανάπτυξη.
Ο πολιτισμός μας, είναι πολιτισμός κατεξοχήν ενοχής κι αναπαράγει τη βία, αλλά κυρίως το συναίσθημα της οργής και του θυμού. Τη Βία την αντικρίζεις στα μάτια. Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις γι αυτήν· νιώθεις ενοχές όταν την έχεις γευτεί. Έχει πολλές όψεις η βία· μπορεί να κρύβεται στη σιωπή, στα λόγια, στις χειρονομίες. Η «βία κατά των γυναικών» είναι πολυπρόσωπη· τη συναντάς σε απειλές, εξαναγκασμούς, εξευτελισμούς είτε στην δημόσια είτε στην ιδιωτική ζωή. Η έμφυλη βία αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και σημαντική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες 16-44 ετών, ανεξαρτήτως πολιτισμού, κοινωνικού, μορφωτικού ή οικονομικού επιπέδου.
Στις μέρες μας, λόγω της πανδημίας, σύμφωνα με έρευνες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, έχουν αυξηθεί τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας αλλά κυρίως οι φόνοι γυναικών (γυναικοκτονίες). Δεκατρείς (13) γυναίκες δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους το 2021, στη χώρα μας· αναμφίβολα πρόκειται για μεγάλο αριθμό που έρχεται να μας υπενθυμίσει το χρέος μας ως κοινωνία, αλλά κι ως άτομα ξεχωριστά. Η κακοποιητική συμπεριφορά είναι επιλογή. Σε μια κοινωνία όπου ο θυμός είναι από τα χαρακτηριστικά (και κυρίαρχα) συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα (μέσω της κατάλληλης αγωγής κι εκπαίδευσης) για υγιή διοχέτευσή του κι όχι σε κακοποιητική συμπεριφορά σε βάρος της συντρόφου ή των παιδιών μας.
Για να κάνουμε πράξη την ισότητα, για να μπορούμε να ζούμε όλοι ανεξαρτήτως φύλου, σε έναν δίκαιο και ισότιμο κόσμο, ακούμε με προσοχή όσες γυναίκες καταγγέλλουν περιστατικά βίας, νοιαζόμαστε, δεν αδιαφορούμε, προστρέχουμε σε βοήθεια. Η σιωπή πολλές φορές σημαίνει αποδοχή και συνενοχή, όχι μόνο από τα θύματα, αλλά κι από όλους όσοι γνωρίζουν αλλά παραμένουν θεατές ή απλοί παρατηρητές. Για να μην ξαναθρηνήσουμε άλλα θύματα, για να μην ξαναπονέσουμε για καμιά Νεκταρία, Δώρα, Γαρυφαλλιά, Καρολάιν, Κωνσταντίνα, Βασιλική, Μόνικα, Σταυρούλα, Ελένη… λέμε ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ! #violence against women
Ιφιγένεια Χατζηγεωργίου
Φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου