Τα «καμπανάκια» του Νίκου Φίλη στον ΣΥΡΙΖΑ: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι μια συνηθισμένη κυβέρνηση

Τον κώδωνα του κινδύνου έκρουσε ο Νίκος Φίλης, κατά την ομιλία του στην προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημά του ήταν γιατί ενώ η ΝΔ δοκιμάζεται, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει, αντίθετα εμφανίζεται να υποχωρεί; Ο κίνδυνος είναι, είπε, να έχουμε ενάμιση κόμμα, ένα μεγάλο αιώνια κυβερνητικό (ΝΔ), και ένα άλλο, αιώνια αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ).


Η ομιλία του Νίκου Φίλη στην προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ:
Τα κείμενα του Προγράμματος και της Πολιτικής Απόφασης που συζητούμε αποτελούν βάση για να οργανώσουμε την πολιτική αντεπίθεσή μας και μπορούν να εμπλουτιστούν στην πορεία προς το Συνέδριο. Για να δημιουργήσουμε συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ για να ηττηθεί η Δεξιά και να νικήσουμε στις εκλογές.

1. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι μια συνηθισμένη κυβέρνηση, που το αποτύπωμά της κρατάει όσο διαρκεί η θητεία της. Η κυβέρνηση αυτή επιχειρεί να ανασυγκροτήσει τον αστισμό σε κοινωνικό -οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτισμικό-ιδεολογικό. Με το πρόγραμμά της και την ιδεολογική μάχη που δίνει, η ριζοσπαστική Δεξιά συγκροτεί γύρω της συμφέροντα, διαμορφώνει προσδοκίες και προωθεί τη νεοσυντηρητική ηγεμονία σε αντιστοιχία με τις ανάλογες παγκόσμιες εξελίξεις. Η κυβερνητική πολιτική λοιπόν δεν είναι υπόθεση μόνο πέντε οικογενειών και "αρπαχτής". Αξιοποιεί το αντι-ΣΥΡΙΖΑ και αντί- Τσίπρα ρεύμα που υπάρχει στην κοινωνία, το οποίο η κυβέρνηση συντηρεί παίζοντας το παιχνίδι "αντιπολιτευόμαστε την Αντιπολίτευση".
2. Ενώ διαμορφώνονται συνθήκες κοινωνικής δυσαρέσκειας ή θυμού για σημαντικές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, η ΝΔ επί του παρόντος δεν καταρρέει. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται καθηλωμένος και σε υποχώρηση από το ποσοστό των εκλογών του 2019. Ο κίνδυνος να δημιουργηθεί στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα του 1,5 κόμματος, δηλαδή, ενός σταθερά κυβερνητικού και ενός μεγάλου αντιπολιτευτικού, που όμως δεν απειλεί το πρώτο, είναι μεγάλος και συνιστά απειλή για τα λαϊκά συμφέροντα και τη Δημοκρατία. Αυτό το ενδεχόμενο επιβάλλει να τονίσουμε την ιδιαιτερότητα της Αριστεράς, να μη δίνουμε την εντύπωση ότι η ΝΔ θα πέσει ως ώριμο φρούτο, ούτε την εικόνα δύο κομμάτων- συγκοινωνούντων δοχείων στο πλαίσιο του συναινετικού δικομματισμού.
3. Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αναδεικνύει ένα πρόβλημα φυσιογνωμίας. Αναμφίβολα υπάρχει η διεθνής νεοσυντηρητική ηγεμονία που παρά τις ρωγμές της, εξακολουθεί να καθοδηγεί τις εξελίξεις. Σε ό, τι αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υπάρχουν και ιδιαίτεροι λόγοι που πρέπει να αναλύσουμε. Δεχόμαστε κριτική από πολλές κατευθύνσεις. Δεν ικανοποιεί η αντιπολιτευτική τακτική μας γιατί παραπέμπει σε έναν ανερμάτιστο πολυσυλλεκτισμό, με αποτέλεσμα να χάνουμε προς πολλές κατευθύνσεις χωρίς να κερδίζουμε σημαντικά από κάπου. Είναι αναγκαίος ο αναστοχασμός για την αριστερή διακυβέρνηση αλλά και για τη διετία της αντιπολίτευσης. Το κείμενο της αυτοκριτικής της Κ.Ε. που ψηφίσαμε πριν την πανδημία δεν συζητήθηκε ευρέως. Ο αναστοχασμός δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη για να αντιληφθούμε τη σημερινή πραγματικότητα και να απαντήσουμε στα ερωτήματα και την κριτική πολιτών πολλοί από τους οποίους μας είχαν ψηφίσει. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι οι μνημονιακοί καταναγκασμοί δεν μας δεσμεύουν σήμερα. Όχι μόνο γιατί βγήκαμε από τα μνημόνια αλλά και γιατί η πανδημία άνοιξε μία διεθνή συζήτηση για αναζήτηση νέων πολιτικών έξω από τον μνημονιακό μονόδρομο. Επιδεινώνει το πρόβλημα φυσιογνωμίας μας η αναχρονιστική καθήλωση στα μνημόνια, ακόμη κι όταν δεν συνιστούν ουρές υποχρεώσεων. Τι σηματοδοτεί η στάση μας στο Ελληνικό, τη Fraport με τα 178 εκ., την υπερψήφιση της αγοράς των Rafal που απογείωσαν την Ελλάδα στην πρώτη θέση των δαπανών στο ΝΑΤΟ σε σχέση με το ΑΕΠ; Είναι δυνατό να αναπαράγουμε διλήμματα "εργασία ή περιβάλλον"; Είναι δυνατό να υποκύπτουμε στο ιδεολόγημα "επενδύσεις κι ό,τι νάναι ", χωρίς ισχυρή περιβαλλοντική προστασία; Προχθές διαδήλωσαν στην Αθήνα κάτοικοι από δεκάδες περιοχές, όπου χωρίς χωροταξική μελέτη και με βάση κερδοσκοπικά συμφέροντα "φυτεύονται" πυλώνες 100 μέτρων με ανεμογεννήτριες. Εκεί πρέπει να βρισκόμαστε με τις θέσεις μας.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από το έδαφος της ριζοσπαστικής Αριστεράς επιδιώκει να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της αριστερής-προοδευτικής διακυβέρνησης. Στις συνθήκες της πολύπλευρης κρίσης που ζούμε, το θέμα της διακυβέρνησης τίθεται με όρους Δεξιάς- Αριστεράς, με τις αναγκαίες συμμαχίες. Όχι Κεντροαριστεράς- Κεντροδεξιάς. Εν όψει μάλιστα των εκλογών με απλή αναλογική, είναι αναγκαία η συγκρότηση πολιτικών συμμαχιών γύρω από την Αριστερά, όπως κάτι αντίστοιχο επιδιώκει η Δεξιά. Στο κοινωνικό πεδίο πρέπει να μιλήσουμε στη νεολαία και στο ποικιλόχρωμο πλήθος των απογοητευμένων πολιτών που απομακρύνονται από την πολιτική και από εμάς. Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα διευρύνει τη δημοκρατική του λειτουργία. Δεν ωφελεί η σχηματική αντιπαράθεση του "έξω" με το "μέσα". Γνωρίζουμε ότι οι ηγεσίες αστικών κομμάτων και τα μίντια αφενός δαιμονοποιούν τη δημοκρατική λειτουργία ως "εσωστρέφεια" και αφετέρου την αντιπαραθέτουν στην αγγελικά πλασμένη "εξωστρέφεια" κομματικών στρατών. Πρόκειται για μια εικόνα αναχρονιστική, ιδιαίτερα σήμερα σε συνθήκες κρίσης του κομματικού φαινομένου Κόμμα που δεν συζητά δημοκρατικά, που δεν ελέγχει εξαντλητικά τις επιλογές τους, αδυνατίζει στο εσωτερικό του και φθίνει η εξωτερική παρέμβασή του. Είναι, λοιπόν αξεχώριστα το "μέσα " με το "έξω".