Αν γράψω ότι η κούραση μας και η άρνηση μας να προσαρμοστούμε στις ανάγκες της μάχης που μας επιβλήθηκε είναι η καλύτερη προσφορά μας στις επιδιώξεις του ίδιου του εχθρού, θα γράψω κάτι καινοφανές; Και τέλος πάντων, ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν έχει καν νόημα όλη αυτή η φιλολογία περί κούρασης. Αν δηλαδή αποτινάξουμε τον «ζυγό», βγούμε όλοι έξω και κάνουμε του κεφαλιού μας παριστάνοντας ότι δεν υφίσταται ο κορονοϊός, θα …ξεκουραστούμε; Αν αρχίσουν να πεθαίνουν όχι 50 και 70 κάθε μέρα αλλά 500 ή 700, θα νιώσουμε πιο άνετοι, πιο χαλαροί, πιο αποδοτικοί και πιο ελεύθεροι; Τι θαρρούμε δηλαδή; Στο Πέργκαμο πέρυσι, ο κόσμος ξεκούραστος και ήρεμος ένιωθε;

Μοιάζει λίγο οργισμένο το κείμενο μου, στην πραγματικότητα όμως καταγράφει την βαθύτατη απογοήτευση μου. Δεν είμαι τιμητής των απόψεων και των πράξεων κανενός, όμως δικαιούμαι να εκφράζω τα συναισθήματα μου βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μου. Προσωπικά έχω δυο φιλικά ζευγάρια με τα οποία κάνω παρέα τριάντα χρόνια κι έχω να τα δω από το καλοκαίρι. Κατά τούτο. Δικαιούμαι θαρρώ να κατακρίνω τις βλακείες που βλέπω γύρω μου, κόσμο να μην προσέχει, να κάνει παρέες σαν να είμαστε στο 2019, μετά να αρρωσταίνει και στο τέλος να εξοργίζεται που δεν υπάρχουν εντατικές να τον περιθάλψουν.

Ούτε κουβαλώντας τέτοια μυαλά έχει κανένα νόημα να ζητούμε από το κράτος να βρει «έξυπνες» λύσεις. Αν εμείς οι ίδιοι δεν διαθέτουμε την στοιχειώδη πρόνοια να προφυλαχτούμε από το θανατικό που μας περικυκλώνει, καμιά κυβέρνηση και επιτροπή λοιμωξιολόγων δεν είναι ικανή να μας εμβαπτίσει στην εξυπνάδα που θα μας σώσει. Μερικές φορές μένω με την εντύπωση ότι τα μέτρα υπάρχουν μόνο και μόνο για να εφευρίσκουμε τρόπους να τα καταστρατηγούμε στα μουλωχτά ή να τα καταπατούμε φανερά. Εκεί καταναλώνουμε την εξυπνάδα μας, σ’ αυτό εξαντλούμε την επινοητικότητα μας ή την δήθεν επαναστατικότητα μας και μάλιστα μια ανάσα πριν το τέλος του εφιάλτη. Κατά τα λοιπά είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου…