Όταν ένας πολιτικός, μια ομάδα πολιτικών ή ένα κόμμα, μια οργάνωση ξεκινά επιθέσεις κατά δημοσιογράφων ή μέσων ενημέρωσης, είναι σαφές ότι «έχει πάρει την κάτω βόλτα»«Ο τύπος, οι δημοσιογράφοι είναι η τέταρτη εξουσία, αν όχι η πρώτη».
Ξέρετε πόσες φορές έχω ακούσει από το στόμα πολιτικών αυτή την φράση ή κάποια παρόμοια στα σαρανταδύο και μισό χρόνια πια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος; Αμέτρητες.
Και μάλιστα από όλων των χρωμάτων και των «επιπέδων» πολιτικούς.
Είναι μια σειρά από παρόμοιες φράσεις που ορισμένες φορές σκέφτομαι μήπως τελικά, κάποιος όταν αποφασίζει να μπει στην πολιτική , παίρνει μαζί του και ένα σημείωμα με τις φράσεις αυτές. Για χρήση στις επαφές με τους δημοσιογράφους.
Αλλά, όπως είναι κοινό μυστικό πια, οι φράσεις αυτές ισχύουν (για τους πολιτικούς) μόνον όσο οι δημοσιογράφοι δεν σχολιάζουν αρνητικά κάτι που έκαναν ή είπαν, μόνον όταν δεν αποκαλύπτουν κάτι που οι πολιτικοί θα ήθελαν να κρύψουν.
Όταν τα όσα γράφουν , τα όσα πουν ή και τα όσα νομίζουν οι πολιτικοί ότι εμείς οι δημοσιογράφοι υπονοούμε, δεν τους βολεύουν, δεν τους συμφέρουν , δεν θα ήθελαν να αναφερθούν, τότε πολύ απλά όλες αυτές οι «μεγάλες φράσεις» πάνε περίπατο.
Τότε, οι ίδιοι άνθρωποι που ως χθες ορκιζόταν στην «ελευθερία του τύπου» και στον «ρόλο του δημοσιογράφου», γίνονται οι απηνείς διώκτες τους.
Ξεχνούν όχι μόνο την «τέταρτη εξουσία» αλλά και την ελευθέρια των δημοσιογράφων και ξεκινούν έναν αγώνα εναντίον τους.
Από πείρα , μπορώ να επισημάνω δυο πράγματα (κάτι που ίσως οι πολιτικοί θα έπρεπε να πάρουν σοβαρά υπόψιν τους).
--- Μια επίθεση σε δημοσιογράφο ή μέσο ενημέρωσης, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, μόνον και μόνον γιατί δεν μας βόλευε αυτό που γράφουν, τελικά στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γυρνά ως μπούμερανγκ(και με μεγάλη φόρα) σε αυτό που ξεκίνησε την επίθεση.
Τα παραδείγματα πολλά.
--- Όταν ένας πολιτικός, μια ομάδα πολιτικών ή ένα κόμμα, μια οργάνωση ξεκινά επιθέσεις κατά δημοσιογράφων ή μέσων ενημέρωσης, είναι σαφές ότι «έχει πάρει την κάτω βόλτα» και απλώς με σπασμωδικές ενέργειες προσπαθεί να «σώσει ότι και αν μπορεί να σωθεί». Μόνον που και σε αυτή την περίπτωση, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι το μόνο που κάνει είναι να επιταχύνει «την κάτω βόλτα».
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι, όλοι οι δημοσιογράφοι, είμαστε άμεμπτοι, άγιοι και δεν κάνουμε λάθη. Μπορεί μάλιστα κάποιες φορές τα λάθη να μην είναι και ακριβώς λάθη αλλά «λάθη»….
Όμως κατ’ αναλογία του νομικού ρητού «καλύτερα δέκα ένοχοι έξω παρά ένας αθώος στην φυλακή», θα μπορούσαμε να πούμε «καλύτερα δέκα ψέματα στον τύπο πάρα παρεμπόδιση της αναγραφής μιας αλήθειας».
Και όταν ξεκινάς αγωγές (αυτή την μέθοδο που αν δεν κάνω λάθος νομοθέτησε ο Ευαγ. Βενιζέλος , δυστυχώς) και μάλιστα ζητώντας «τρελά ποσά», είναι σαφές ότι το αυτό που επιδιώκεις είναι όχι μόνον να θέσεις υπό ομηρία τους συγκεκριμένους συντάκτες, αλλά και να φοβίσεις και όποιον άλλο δημοσιογράφο σκεφτεί να γράψει κάτι που δεν σου αρέσει.
Μόνον που όπως έχει δείξει και η ιστορία, τέτοιες κινήσεις δεν έφεραν ποτέ το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Απλώς ενίσχυσαν την απέναντι πλευρά και έφεραν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα…
Προς γνώση και συμμόρφωση (αν και πολύ αμφιβάλλω για κάτι τέτοιο…)
ΥΓ. Το σημερινό σχόλιο έχεις ως αφορμή την αγωγή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Α Τσίπρα κατά δύο συναδέλφων , του Γ Κουρτάκη (Παραπολιτικά) και Γ. Παπαχρήστου (Τα Νέα) γιατί έγραψαν –αποκάλυψαν τα του εξοχικού στο Σούνιο.
ptroupiotis@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου