Δικαίως έχουμε αγανακτήσει κι έχουμε καταγγείλει την απόπειρα επιβολής ισλαμικών προτύπων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Κύριο όπλο σε αυτήν την προσπάθεια τους οι ισλαμιστές έχουν την βία, που λειτουργεί κατά τρόπο παραδειγματικό, ενσπείροντας τον φόβο.
Και ο φόβος είναι ο προθάλαμος της αυτολογοκρισίας. Ποιος ρισκάρει την ζωή του ή την αρτιμέλεια του για να γράψει ή να ζωγραφίσει κάτι που οι ισλαμιστές θεωρούν βλάσφημο; Η συνήθης αντίδραση είναι « πού πας να μπλέξεις;».
Και σιωπάς.
Η αυτολογοκρισία είναι η ύψιστη βαθμίδα του αυτοεξευτελισμού για κάποιον που έχει δημόσιο λόγο. Είναι παραδοχή ήττας. Συγχρόνως είναι παραδοχή ήττας και για την κοινωνία, καθώς επιτρέπει να υπάρχουν εντός της νησίδες που υπονομεύουν, λόγω και έργω, τις αξίες της. Την απρόσκοπτη άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στις πολιτισμένες κοινωνίες δεν νοείται να υπάρχει φόβος για τις συνέπειες που πιθανόν να υπάρξουν στους πολίτες που ασκούν τα δικαιώματα τους.
Συνεπώς, άριστα πράξαμε με τον τρόπο που αντιδράσαμε στην ισλαμική τρομοκρατία και άριστα πράξαμε που σταθήκαμε δίπλα στον Εμ. Μακρόν που υπερασπίζεται όχι τις αξίες της χώρας του, αλλά τις κοινές ευρωπαϊκές αξίες.
Τις αξίες μας.
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς και η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που μπορεί να γράφεις και να υποστηρίζεις άνευ συνεπειών τις απόψεις σου, εφ' όσον αυτές ενοχλούν συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας και κάθε μορφής ισχύος.
Να υπενθυμίσω το κάψιμο του βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη στην Θεσσαλονίκη, γιατί κάποιοι φανατικοί έκριναν ότι προσβάλλει την πίστη τους. Είδαμε σκηνές σκοταδισμού και μίσους που ξεπηδούσε μέσα από τις φλόγες.
Όμως η πιο σημαντική πράξη λογοκρισίας υπήρξε η de facto απαγόρευση από το ΚΚΕ της προβολής τής ταινίας «Ελένη» του Ν. Γκατζογιάννη.
Θεωρώ πως είναι, πολιτικά, λάθος να αναφερθώ στις αιτίες αυτής της συμπεριφοράς των στελεχών της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, γιατί τότε θα υπονοούσα πως υπάρχουν αιτίες που μπορεί να δικαιολογούν την λογοκρισία.
Το δικαίωμα της ελευθερίας τής έκφρασης και της δημιουργίας είναι απόλυτο, δεν τεμαχίζεται και δεν αιτιολογείται τόσο η άσκηση του όσο και η κατάλυση του.
Πολύ δε περισσότερο δεν δικαιολογείται.
Ως γνωστόν η συγκεκριμένη ταινία προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες για πέντε (5) ημέρες. Μπροστά στον κίνδυνο πρόκλησης επεισοδίων και καταστροφών οι αιθουσάρχες «κατέβασαν» την ταινία. Έτσι στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ένα κινηματογραφικό έργο δεν προβλήθηκε γιατί δεν το επέτρεψε ένα κόμμα, που ουδεμία εκτίμηση τρέφει για τα ατομικά δικαιώματα.
Το αξιοπερίεργο, που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους, είναι πως έκτοτε ουδείς τηλεοπτικός σταθμός τόλμησε να προβάλει την «Ελένη» παρ΄ότι γνώριζαν πως θα είχε σημαντική θεαματικότητα και φυσικά διαφημίσεις. Γιατί να μπλέξεις με το ΚΚΕ;
Ο ορισμός του φόβου.
Συνεπώς, μήπως μαζί με τα δικαιώματα των Γάλλων θα πρέπει να ασχοληθούμε και με τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών; Μήπως θα πρέπει να σπάσουμε αποστήματα που έχουν κακοφορμίσει; Μήπως θα πρέπει να ξαναλογαριαστούμε με μερικές σκοτεινές σταθερές της Μεταπολίτευσης; Μήπως θα πρέπει να σταματήσουν κάποιοι να παρέχουν πολιτική ασυλία σε νησίδες ολοκληρωτισμού που επιβιώνουν μέσα στην ελληνική κοινωνία;
Καλό το Charlie Hebdo, αλλά μήπως θα πρέπει να ασχοληθούμε και με την «Ελένη;» Την δική μας «Ελένη;»
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου