Το σύνδρομο της ήττας

Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΤΕΛΙΚΑ ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 δεν υπέστησαν απλώς τρεις μεγάλες ήττες. Υπέστησαν, όπως φαίνεται, και μια βαθιά συναισθηματική αλλοίωση, η οποία τείνει να αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου. Αν επρόκειτο για μικρά παιδιά, θα το λέγαμε «θα σου κάνω ό,τι μου έκανες». Δεν πρόκειται όμως για μικρά παιδιά, αλλά για έναν τέως πρωθυπουργό και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και το εν λόγω σύνδρομο είναι κάτι πέραν της ανταπόδοσης και πέραν των πραγματικών γεγονότων. Αρα, ανάγεται σε άλλες σφαίρες και επιστήμες.
ΟΤΑΝ προχθές ο Α. Τσίπρας, σε μια ακόμα θεατράλε εμφάνιση, είπε -με γνήσια ιερή αγανάκτηση- απευθυνόμενος στον Κ. Μητσοτάκη «ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας που πέρασε ποτέ από τη χώρα είστε εσείς», έγραψε μια από τις κορυφαίες στιγμές του κοινοβουλευτικού βίου της χώρας. Θα μπορούσε η όποια συζήτηση να τελειώσει με το καθηλωτικό «κοίτα ποιος μιλάει». Ή θα μπορούσε να αφεθεί ο αυθόρμητος πανελλήνιος γέλως που προκάλεσε η ατάκα του Α. Τσίπρα.

ΟΜΩΣ ο άνθρωπος που το είπε είναι ο άνθρωπος που κατέστησε παγκοσμίως γνωστό τον όρο «kolotoumba» και μέσα σε μόλις πέντε χρόνια κατάφερε το όνομά του να γίνει συνώνυμο της πολιτικής απάτης. «Σκισμένα Μνημόνια», που έγιναν το τρίτο και σκληρότερο Μνημόνιο. Το «όχι» που εντός ωρών έγινε «ναι» στο περήφανο δημοψήφισμα. Ο καταιγισμός των καραμπινάτων ψεμάτων που συνοδεύει πάντοτε τον δημόσιο λόγο του. Η σεισάχθεια που έγινε φορομπηχτική πολιτική. Η αύξηση των συντάξεων που έγινε λεπίδι στις συντάξεις. Το μεταμεσονύκτιο θέατρο πάνω στα καμένα πτώματα στο Μάτι. Η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στους δανειστές. Η άθλια σκευωρία της Novartis και το «ηθικό πλεονέκτημα», που έγινε White House και μεγάλο «μαγαζί». Το «Go back μαντάμ Μέρκελ», που έγινε «τι άλλο μπορώ να κάνω για εσάς, μαντάμ;». Είναι μερικά μόνο από τα… επιτεύγματα του Α. Τσίπρα που τον κατέστησαν συνώνυμο της πολιτικής απάτης.

ΤΟ ΠΙΟ εντυπωσιακό όμως είναι ότι, την ώρα που έλεγε τη μνημειώδη ατάκα στον Κ. Μητσοτάκη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να το πιστεύει κιόλας. Κι αυτό οδηγεί στη σκέψη πως η τριπλή ήττα έχει δημιουργήσει κανονικό σύνδρομο. Σε αυτό, βέβαια, συνηγορούν κι άλλα «ευρήματα». Οπως, ας πούμε, 14 μήνες μετά τις εκλογές ο ίδιος και ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ακόμα ότι δεν έχασαν λόγω των εγκληματικών λαθών που έκαναν και λόγω της κραυγαλέας ανικανότητάς τους, αλλά έχασαν γιατί έκανε λάθος ο αχάριστος και αγνώμων λαός. Πιστεύουν, επίσης, πως δεν έχασαν γιατί οι πολλοί κατάλαβαν την κατά συρροή εξαπάτηση, που ήταν τελικά η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., αλλά γιατί τους «πολέμησαν οι μιντιάρχες».

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Δείχνουν να έχουν μετακομίσει σε ένα παράλληλο σύμπαν, όμοιο με το «Παράλληλο πρόγραμμα» που είχε διαδεχθεί το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», το οποίο «έζησε» μόλις επτά μήνες. Από κει ψηλά που μεταφέρθηκαν «βλέπουν» να γίνονται αυτά που θα ήθελαν να γίνονται, και τους «άλλους» να κάνουν αυτά που οι ίδιοι έκαναν. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και 14 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αρθρώσει ούτε μία στοιχειωδώς σοβαρή πολιτική πρόταση. Αντιθέτως, ψάχνει αφορμές για να προσάψει στην κυβέρνηση ό,τι του προσήψε -και τον έδιωξε- ο ελληνικός λαός. Μιλάει συνεχώς και μόνο, για ψέματα, για ωραιοποίηση της πραγματικότητας, για ενοχοποίηση του λαού, για σκάνδαλα, για καθεστωτισμό και τη «λίστα Πέτσα». Με απλά λόγια, από κει ψηλά που βρίσκεται προσπαθεί να πείσει την ελληνική κοινωνία πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι… ίδια με την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου!

ΑΝ ΑΥΤΟ δεν είναι σύνδρομο, τι είναι; Και, όπως όλα τα σύνδρομα έχουν τις εξάρσεις τους, έτσι και το σύνδρομο της ήττας κορυφώθηκε προχθές στην ήδη ιστορική και μνημειώδη ατάκα του Α. Τσίπρα περί «πολιτικού απατεώνα». Ολα καλά για τον εναπομείναντα στενό κύκλο της Κουμουνδούρου. Εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια: Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να βρίσκεται πίσω από τη Ν.Δ. 17%-22% και ενώ η χώρα ζει την πρωτόγνωρη «τριπλή κρίση»: της πανδημίας, της ύφεσης και της πειρατικής πολιτικής του Ερντογάν.



Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Βρισκόμαστε ήδη στην πιο κρίσιμη φάση της κρίσης με την Τουρκία. Από τώρα έως τις 24-25 Σεπτεμβρίου που θα γίνει η Σύνοδος Κορυφής για να καθοριστεί η στάση της Ε.Ε. απέναντι στην Τουρκία, κάθε μέρα είναι «κόκκινη».

Αυτό εκτιμούν υψηλοί διπλωματικοί και στρατιωτικοί παράγοντες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται και ξέρουν καλύτερα τα όσα συμβαίνουν πίσω από την κουρτίνα της διπλωματίας, αλλά και τα όσα γίνονται στη θάλασσα και στον αέρα της Μεσογείου. Υπάρχουν μπροστά 14-15 κρίσιμες μέρες οι οποίες θα καθορίσουν αν θα μπορέσει να υπάρξει αποκλιμάκωση μέσω του διαλόγου ή αν ο αυτοεγκλωβισμένος Ερντογάν θα αποπειραθεί να κάνει πράξη κάποιον από τους πολλούς πολέμους που έχει κηρύξει στα λόγια. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και τα νεύρα είναι πολύ τεντωμένα. Ενθεν κακείθεν.

Περίπου 40 μέρες σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας σε ξηρά, θάλασσα και αέρα είναι ένα πολύ μεγάλο διάστημα για τις Ενοπλες Δυνάμεις (Ε.Δ.), αλλά και για όσους χειρίζονται νυχθημερόν λεπτές ισορροπίες. Η κόπωση είναι μεγάλη. Κι αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές. Ακόμα και οι ώρες που κοιμούνται οι πολιτικές ηγεσίες των ΥΠΕΘΑ και ΥΠΕΞ και τα επιτελεία τους είναι πολύ λίγες. Τόσο διπλωματικά όσο και επιχειρησιακά η χώρα έχει πετύχει πολύ σημαντικές κατακτήσεις.

Το διπλωματικό τείχος που έχει χτίσει είναι μεγάλο, ισχυρό και διευρυνόμενο. Και ο Ερντογάν ξέρει καλά ότι δεν έχει απέναντί του μια διαλυμένη Συρία ή μια τεμαχισμένη Λιβύη. Εχει μια ισχυρή και αποφασισμένη δύναμη. Ο κύβος δεν έχει ριφθεί. Γι’ αυτό και τώρα είναι η ώρα που απαιτείται η μεγαλύτερη ψυχραιμία, η μεγαλύτερη σοβαρότητα και η μεγαλύτερη υπευθυνότητα απ’ όλους.



Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου