Δυστυχώς, είναι η θλιβερή πραγματικότητα.

Του Ακη Πυρπιλίδη

Η καλύτερη γενιά πεθαίνει. Η χρυσή γενιά, αυτή της συνείδησης, αυτή της αγάπης άνευ όρων. Εκείνη που μεγάλωσε τα παιδιά της μέ τόσο κόπο. Όσοι έχουν υποφέρει περισσότερο πεθαίνουν. Εκείνοι που δούλεψαν σαν θηρία. Εκείνοι που συνέβαλαν περισσότερο από οποιονδήποτε και ήθελαν να απολαύσουν την συνταξιοδότησή τους, ήρεμοι και εκτιμώμενοι. Εκείνοι που είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη, όσοι εμπειρικά και χωρίς τόση υποστήριξη, αντλούσαν τη νοημοσύνη που πολλοί δεν έχουν σήμερα. Εκείνοι που μεγάλωσαν τη χώρα. Εκείνοι που τώρα ήθελαν να απολαύσουν τα εγγόνια τους. Πεθαίνουν μόνοι και φοβούνται, εκπνέοντας την τελευταία ανάσα. Χωρίς τη βοήθεια αναπνευστικής συσκευής. Φεύγουν χωρίς να ενοχλούν, με λιγη μορφίνη για να μην αγωνιουν. Φεύγουν χωρίς να αποχαιρετήσουν, ο λιγότερο δυνατοςνα φύγει.

Πολλοί που χάνουν τη "συνείδηση" λένε ... αφορα μόνο τους ηλικιωμένους! Σαν να μην είχαν σημασία, σαν να μην ήταν ανθρώπινοι, σαν να μην είχε σημασία η σοφία τους, το αποτύπωμά τους, η τρυφερότητα τους, η υποστήριξή τους, η ζεστασιά τους, στην πραγματικότητα έδωσαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους στη δουλειά, στις οικογένειές τους στη χώρα. Πρέπει να το κοιταξετε αυτο, όλοι θα φτάσουμε στο ίδιο σημείο κάποια μέρα.

Παρακαλώ ..... περισσότερη αγάπη, ζεστασιά και φροντίδα για τους αγαπημένους μας.

Δυστυχώς, είναι η θλιβερή πραγματικότητα.