Προσηλυτισμός στην LGBTQ κουλτούρα στα ελληνικά σχολεία

Θανάσης Δ. Κωτσάκης
Δρ Ιστορίας του Πολιτισμού
Τις προηγούμενες ημέρες έλαβε χώρα σε Γυμνάσια όλης της χώρας, κατ’ επιλογήν, η θεματική εβδομάδα αναφορικά με την ομοφυλοφιλία, στο πλαίσιο της Θεματικής Εβδομάδας 2018 – 2019 «Δημοκρατική Συνύπαρξη και Ανθρώπινα Δικαιώματα», του Θεματικού Άξονα «Έμφυλες Ταυτότητες». Πρόκειται για εκπαιδευτικό (ή ακριβέστερα προπαγανδιστικό) υλικό που διανεμήθηκε στα σχολεία, προερχόμενο από τη ΜΚΟ «Πολύχρωμο Σχολείο» και άλλους φορείς που προωθούν την LGBTQ (ή LGBTI ή εσχάτωςLGBTQ+) ατζέντα στην κοινωνία[1]. Σύμφωνα με τους εμπνευστές του προγράμματος αυτού, στόχος είναι η «εξοικείωση» των μαθητών με την ομοφυλοφιλία και τη «ΛΟΑΤΚΙ φιλοσοφία»: «Φέτος δίνεται έμφαση στον εμπλουτισμό της θεματικής ενότητας “Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα” μέσω της εισαγωγής από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) επικαιροποιημένου βοηθητικού υλικού για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, τρανς, κουίρ, ίντερσεξ) που έχει ήδη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του. Το νέο επιμορφωτικό πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί από το “Πολύχρωμο Σχολείο”, μια συλλογικότητα επιστημόνων που δημιουργήθηκε με σκοπό, όπως αναφέρει η ίδια, να σπάσει τη σιωπή στον εκπαιδευτικό χώρο και να αναδείξει το θέμα των διακρίσεων γύρω από ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου. Ειδικότερα, με την ένδειξη “ΝΕΟ” εισάγεται η ενότητα “Ευαισθητοποίηση μαθητριών/μαθητών σε ζητήματα Σεξουαλικού Προσανατολισμού, Ταυτότητας Φύλου, Έκφρασης Φύλου και Χαρακτηριστικών Φύλου”, που απευθύνεται σε μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στην κρίσιμη αναπτυξιακή φάση της προεφηβείας και της εφηβείας. Το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του “Πολύχρωμου Σχολείου” αποτελείται από λεπτομερές υποστηρικτικό για τους εκπαιδευτικούς υλικό (φάκελο δραστηριοτήτων, φύλλα εργασιών, οδηγούς, κόμικς, βίντεο) καθώς και από οδηγίες-προτάσεις για τη χρήση του»[2].

Η ρητορική της αποδόμησης φύλου στην υποχρεωτική εκπαίδευσηΣύμφωνα με την άνωθεν καλλιεργούμενη αντίληψη, τα φύλα δεν είναι δύο, αλλά πολλά. Μπορεί να φθάνουν ακόμα και τα 63[3]. Υπάρχει δε διάκριση ανάμεσα στο «βιολογικό φύλο» (sex) και στο «κοινωνικό φύλο» (gender), ενώ όταν υπάρχει δυσαρμονία σε ορισμένους ανθρώπους, αναφορικά με την σεξουαλική τους ταυτότητα, τότε αυτό ονομάζεται «δυσφορία φύλου». Σύμφωνα με τη μεταμοντέρνα αποδομητική θεώρηση, όπου κυριαρχεί η ρευστότητα, ο ατομικισμός και ο άκρατος σχετικισμός και υποκειμενισμός, δεν υφίσταται η έννοια του αληθούς και του ανακριβούς, του φυσιολογικού και του παθολογικού, του κατά φύσιν και του παρά φύσιν, εφόσον όταν κάτι απαντά στη φύση θεωρείται εκ προοιμίου και φυσιολογικό και αποδεκτό. Επίσης, δεν υπάρχει, όπως είναι αναμενόμενο, αντικειμενικός καθορισμός φύλου, βάσει ανατομικών χαρακτηριστικών, αφού όλα είναι ρευστά και υποκειμενικά. Έχει δε εφευρεθεί στο πλαίσιο αυτό ο νεολογισμός «ετεροφυλόφιλος», για προφανείς λόγους.

Όσοι πάντως υλοποιούν τα εν λόγω προγράμματα επιχειρούν να καπηλευτούν το φύσει φιλάνθρωπο και αλληλέγγυο συναίσθημα των μικρών μαθητών, ώστε να προωθήσουν συγκεκριμένες ατζέντες και να καλλιεργήσουν συγκεκριμένες κουλτούρες. Επικαλούνται το υπαρκτό πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού (bullying), με θύματα μαθητές με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένων των ομοφυλοφίλων, ωστόσο το ενδιαφέρον τους γι’ αυτούς είναι μάλλον προσχηματικό, θα λέγαμε ψευδεπίγραφο. Η καλλιέργεια του αυτονόητου σεβασμού προς τον συνάνθρωπό μας, όποιος και αν είναι αυτός, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού κτλ, είναι κάτι που δεν συνεπάγεται αυτομάτως και αποδοχή από την πλευρά μας των όποιων πεποιθήσεών του ή των όποιων ιδιαιτεροτήτων του, όπως αφήνεται να εννοηθεί. Σύμφωνα πάντως με την καθ’ ημάς ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, γίνεται διάκριση ανάμεσα στον άνθρωπο, που είναι «κατ’ εικόνα Θεού», και στις πράξεις του, που δεν είναι πάντοτε αποδεκτές. Η διάκριση όμως αυτή δεν γίνεται σαφής στα μάτια των μικρών μαθητών στο πλαίσιο των προπαγανδιστικών αυτών προγραμμάτων στα σχολεία, κάτι που και αποτελεί την ουσία του όλου προβλήματος: ο αυτονόητος σεβασμός προς τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό μας γίνεται το όχημα και το πρόσχημα για την καλλιέργεια συγκεκριμένων (LGBTQ) προτύπων σεξουαλικότητας προς στους εφήβους μαθητές, με σκοπό τη μελλοντική χειραγώγησή τους. Η αποδόμηση και η συνεπακόλουθη σύγχυση της σεξουαλικής τους ταυτότητας, μέσα από την αμφισβήτηση του χαρακτήρα της, αποτελεί βασική στόχευση των ΜΚΟ και των ιθυνόντων του Υπουργείου Παιδείας, που επιχειρούν να επιβάλουν τα LGBTQ πρότυπα στη νέα γενιά, στην κρίσιμη μάλιστα ηλικία της εφηβείας, κάτι που έχει μάλιστα υποχρεωτικό χαρακτήρα. Πρότυπό τους είναι προφανώς «το» Τζέισον – Αντιγόνη, το «άφυλο» και «ανέστιο» ον, προϊόν της παγκοσμιοποίησης. Επιδίωξή τους είναι η δημιουργία ενός μεταλλαγμένου τύπου ανθρώπου ή «μετανθρώπου», που δεν έχει έθνος, πατρίδα, θρησκεία, ούτε καν φύλο, κάτι που φυσικά βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με τα χρηστά ήθη και με τα συλλογικά συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας.



Επιβολή της LGBTQ κουλτούρας και Δημοκρατία

Ανακύπτουν λοιπόν, βάσει των παραπάνω, ζητήματα Δημοκρατίας. Συγκεκριμένοι κύκλοι αποφασίζουν ερήμην της κοινωνίας και επιχειρούν να προσηλυτίσουν μέσα από την υποχρεωτική εκπαίδευση τα παιδιά μας στην LGBTQ κουλτούρα, στο πλαίσιο πάντοτε του «δικαιωματισμού», της επιβολής της «πολιτικής ορθότητας» και της εν γένει liberal ιδεολογίας. Η μεταμοντέρνα ιδεολογία είναι προφανές ότι επιχειρεί να στήσει σήμερα έναν σύγχρονο λυσενκοϊσμό[4]. Μέσα από ψευδοεπιστημονικές μεθοδεύσεις, που λαμβάνουν χώρα στη δημόσια εκπαίδευση, σε συνδυασμό με την de facto απαγόρευση οποιασδήποτε αντίθετης γνώμης, επιχειρείται η καλλιέργεια ενός συγκεκριμένου τύπου ανθρώπου, περισσότερο χειραγωγήσιμου από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία: «ο άνθρωπος που θα υποστεί αυτή τη συνειδησιακή μετάλλαξη (…) θα είναι τόσο καταρρακωμένος, που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε. Είναι αδύνατο να σηκώσει κεφάλι, ως προς τα επαναστατικά θεμελιώδη προτάγματα, ένα καταρρακωμένο άτομο ως προς τον βιολογικό πυρήνα της συγκρότησης της προσωπικότητάς του, εάν έχει υποστεί μία τέτοια χειραγωγική μετάλλαξη»[5].

Η αυτοοργάνωση λοιπόν και η αντίσταση της κοινωνίας σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις και σε αυτόν τον ολοκληρωτισμό αποτελεί μονόδρομο. Το νέο «παιδομάζωμα» ψυχών μέσα από την υποχρεωτική εκπαίδευση και ο προσηλυτισμός στην LGBTQ κουλτούρα δεν πρέπει να περάσει, εάν θέλουμε να έχουμε μία αυριανή κοινωνία ελεύθερων πολιτών, απαλλαγμένη από τα αλλοτριωτικά και ανελεύθερα ιδεολογήματα, εκπορευόμενα από ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας. Εδώ έγκεινται και οι ευθύνες των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, των συνδικαλιζόμενων εκπαιδευτικών και του κάθε ενός από εμάς προσωπικά, αλλά βεβαίως και της διοικούσας Εκκλησίας, ως σώματος, με τον ιδιαίτερο θεσμικό και ιστορικό της ρόλο, με σκοπό την περιφρούρηση των παιδικών ψυχών και την απόκρουση όλων αυτών δολίων μεθοδεύσεων που πλήττουν την ανθρώπινη υπόσταση. Έως πότε θα διοικούμαστε με ντιρεκτίβες ξένων κέντρων, ΜΚΟ και ξένων πρεσβειών, νατοϊκών κατά κανόνα χωρών[6], που θα μας επιβάλλουν τον τρόπο ζωής μας; Έως πότε όλοι αυτοί οι ξένοι παράγοντες και οι εγχώριοι υποτακτικοί τους θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς;







Μικρό δείγμα από το επίμαχο «εκπαιδευτικό» υλικό.

Το πρότυπο ανθρώπινης σεξουαλικότητας που επιχειρείται να καλλιεργηθεί στα σχολεία σήμερα