ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ ΚΑΛΟ

Του Γιώργου Βακόνδιου

Πολιτευτής Κυκλάδων ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Μέχρι την 17^η Μαρτίου 2017 δεν είχε βρεθεί Ευρωπαίος ηγέτης πρόθυμος να εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Trump. Ακόμη και η βρετανίδα πρωθυπουργός του Brexit κράτησε τα προσχήματα.

Όμως η παγκόσμια τάξη αποκαταστάθηκε την περασμένη Τρίτη.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δήλωσε ότι μοιράζεται κοινές αξίες με τον πρόεδρο της Αμερικής.

Κατά τη δήλωσή του τις μοιράζεται προσωπικά εκείνος.

Δεν γνωρίζουμε ποιες είναι οι αξίες που μοιράζονται οι δύο ηγέτες και εάν είναι οι ίδιες αξίες που ο πρωθυπουργός μοιράζεται με το Μαδούρο ή μοιραζόταν με τον συγχωρεμένο τον Κάστρο.

Προς αιτιολόγηση δε της μεταμέλειας και μεταστροφής των συναισθημάτων του πρωθυπουργού για τον Αμερικανό Πρόεδρο, σε σχέση με τις επιπόλαιες δηλώσεις του παρελθόντος, εφευρέθηκε η καινοφανής θεωρία περί ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΥ ΚΑΛΟΥ!

Πιθανότατα η πρώτη κοινή αξία που μοιράζεται ο κ. Τσίπρας με τον Trump είναι το «ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ ΚΑΛΟ»!

Θρησκειολογικά δεν γνωρίζουμε πως ερμηνεύεται το ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ ΚΑΛΟ.

Πολιτικά όμως αυτό δεν είναι δύσκολο.

Σημαία του Trump πριν και μετά την εκλογή του ήταν η κατάργηση του συστήματος περίθαλψης των αδυνάτων, γνωστού και ως Obamacare.

Η λογική Trump είναι απλή.

Να μην επιβαρύνονται οι πλούσιοι με το κόστος του συστήματος περίθαλψης για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν γι’ αυτό. Έτσι ο Trump ικανοποιεί τους πολιτικούς οπαδούς του.

Περίπου της ίδιας λογικής είναι και ο δικός μας πρωθυπουργός, μόνον που ως αριστερός κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα.

Η λογική του είναι:

Κερδίσαμε τις εκλογές με ψέματα αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Κυρίαρχος στόχος είναι η διατήρηση της εξουσίας και των προνομίων της.

Γι’ αυτό χρειάζονται λεφτά, διότι διορισμοί, ρουσφέτια, προνόμια, χλιδή κλπ. δεν γίνονται χωρίς λεφτά.

Τα λεφτά θα τα πάρουμε από τους Έλληνες που πιθανολογούμε ότι δεν θα μας ξαναψηφίσουν.

Αντίθετα αυτούς που θεωρούμε ότι είναι πιθανόν ευάλωτοι να μας ξαναψηφίσουν θα τους υποσχεθούμε λεφτά είτε μέσω νομοθετικών πρωτοβουλιών, είτε μέσω της μοιρασιάς του Βερναδάκη.

Πώς θα πάρουμε τα λεφτά;

Δεν θα εκδίδουμε συντάξεις, θα φορολογούμε ότι υπάρχει, δεν θα πληρώνουμε τις υποχρεώσεις του δημοσίου και θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να μην πάρει μια ανάσα η αγορά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι νησιώτες.

Μία από τις πιο αδικημένες περιοχές της Ελλάδας σε ότι αφορά την πρόσβαση στις υπηρεσίες του κράτους, τιμωρήθηκε και τιμωρείται με τη λογική του ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΥ ΚΑΛΟΥ.

Τα νησιά που παράγουν αναλογικά το μεγαλύτερο ποσοστό Εθνικού Εισοδήματος, καταδικάζονται σε συνεχείς στοχευμένες και υπέρμετρες αυξήσεις φορολογίας και εισφορών, ενώ στερούνται βασικές υπηρεσίες του κράτους.

Όμως γιατί να υπολογίσει ο Τσίπρας τους νησιώτες; Μία φούχτα ψήφοι είναι, που όλοι μαζί δεν αθροίζουν τους ψήφους ενός μεγάλου δήμου της Β’ Αθήνας.

Σε γενικό επίπεδο τίθεται ένα ερώτημα.

Η λογική του ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΥ ΚΑΛΟΥ δεν έχει παρενέργειες;

Προφανώς και έχει.

Συμβάλλει στη μείωση των εισοδημάτων, στη μείωση της κατανάλωσης άρα και της παραγωγής, στην αναρχία της αγοράς εργασίας και τελικά στη φτωχοποίηση των Ελλήνων.

Το ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ ΚΑΛΟ της φτωχοποίησης όμως έχει και ορισμένα πλεονεκτήματα.

Οι φτωχοποιημένοι και απελπισμένοι έχουν λιγότερο καθαρό μυαλό και κυρίως είναι έτοιμοι να ανακουφισθούν από τις μοιρασιές Βερναρδάκη.

Προσωπικά όμως πιστεύω ότι η λογική του ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΥ ΚΑΛΟΥ προσέφερε μία σημαντική υπηρεσία στην Ελλάδα.

Ξεφτίλισε σε υπέρτατο βαθμό στα μάτια των Ελλήνων την υποτιθέμενη διακυβέρνηση της υποτιθέμενης πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης.

Γιώργος Βακόνδιος

Πολιτευτής Κυκλάδων ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ