Η καθημερινότητα οριζοντίως και καθέτως.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Χειροδικίες, βιαιοπραγίες, κλιμάκωση βίας ως συμπεριφοράς από αρκετά πολιτικά πρόσωπα, μονοπωλούν την καθημερινότητα μας.

Απεργίες σε λεωφορεία, σε πλοία, σε αεροπλάνα, προαστιακό, τρένα και μετρό, δυσκολεύουν την καθημερινότητα μας.

Ντροπή, αίσχος, αποτροπιασμός, καταδικαστικές δηλώσεις εκατέρωθεν των αντιμαχόμενων πλευρών, οι φτωχές λέξεις που περιγράφουν την καθημερινότητα μας.

Κι έτσι πέφτει η αυλαία της καθημερινότητας μας. Κι αρχίζει ο καθημερινός Γολγοθάς, των νέων επώδυνων μέτρων που υπέγραψαν όσοι μας υποσχέθηκαν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και θα δώσουν τέλος στη φτωχοποίηση μισθωτών και συνταξιούχων. Στα κάθε λογής κοσμητικά επίθετα που τους στολίζουν, απαντάνε με το νέο τους αφήγημα, τα αντίμετρα! Μόνο που τα αντίμετρα ούτε θα τα δούμε, ούτε θα μας «ξεκουράσουν» από τα βαρίδια των νέων κομματικών προσλήψεων που ετοιμάζουν.

Άλλες ομάδες θα επωφεληθούν από τα αντίμετρα, αν ποτέ πιαστούν τα υπέρογκα πλεονάσματα που ορέγονται οι δανειστές μας. Οι αθέμιτες συναλλαγές με τη διαφθορά και τη διαπλοκή θα εξακολουθήσουν να «γεμίζουν» την καθημερινότητα μας, με νέους διαπλεκόμενους αυτή τη φορά.

Η προπαγάνδα της ανάπτυξης που ήρθε αλλά δεν είναι ορατή, θα υπερτονίζεται στις καθημερινές δηλώσεις των εχόντων πλουσιοπάροχους μισθούς, αυτοκίνητα και κατεχόντων την εξουσία, πάντα με τη χρήση αστυνομικής φρουράς.

Στην καθημερινότητα τα επαναλαμβανόμενα πολιτικά ψέματα κινδυνεύουν να θεωρηθούν μοναδικές αλήθειες, στην μετά – αλήθεια εποχή που βιώνουμε. Η δύναμη της προπαγάνδας αλλάζει λέξεις, έννοιες και ρίχνει στάχτη στα μάτια των πολιτών και εγκυμονεί «εκτροχιασμό» βασικών συνταγματικών επιταγών.

Στην καθημερινότητα τους οι πολίτες συνεχίζουν να απαξιώνουν κάθε τι πολιτικό, να μην εμπιστεύονται παρά μόνο τον «ΚΑΝΕΝΑΝ» κι αυτόν στις δημοσκοπήσεις, και να μην περιμένουν ούτε τον Μεσσία για να τους γλυτώσει. Η προσωπική επιβίωση του καθενός πολίτη είναι πάνω από το συλλογικό συμφέρον, παίρνοντας φυσικά από το  παράδειγμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Στην καθημερινότητα υπάρχουν και προσωπικές φωνές για «τορπίλισμα» της δημοκρατικά εκλεγμένης εξουσίας, εξαγγελίες τρόπων αντίστασης στους δανειστές, κατάργηση όλων των υπεσχημένων που έχουν υπογραφεί, και επιστροφή στην εποχή των «παχιών» αγελάδων. Μετά την οικειοθελή ή βίαιη αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τον αντιμνημονιακό χώρο, έχουν πολλαπλασιαστεί μεμονωμένες φωνές και μικροί κομματικοί σχεδιασμοί να τον καταλάβουν.

Η ανάμνηση των «αγανακτισμένων» έχει στοιχειώσει τη σκέψη πολλών φιλόδοξων Ελλήνων Μακρόν!

Η ιστορία διδάσκει ότι όταν την καθημερινότητα των πολιτών τη χαρακτηρίζει μια αίσθηση παραίτησης από αρχές, και αξίες τότε η αυτοκαταστροφή της χώρας είναι θέμα χρόνου και πιθανόν εθνικού ατυχήματος. Όταν «ξεκολλήσουν» οι αρμοί, η κατάρρευση δεν αργεί!