Όταν ανδρώνεσαι με τις αριστερές εμμονές για καλή και κακή βία, για ένα εργαλείο χρήσιμο στην ταξική πάλη, για την δυνατότητα να διαχωρίζεις τις επιθετικές πράξεις με βάση μια ιδεολογική επίφαση, δεν είναι να προκαλεί εντύπωση που δεν μπορείς να χαλιναγωγήσεις την έμφυτη τάση σου και αντιμετωπίζεις με «ναι, μεν αλλά» μια κατάσταση για την οποία θα αρκούσε μια ολιγόλογη καταδικαστική δήλωση.
Αναφέρομαι στα γκαζάκια που πετάχτηκαν στο βιβλιοπωλείο του Άδωνι Γεωργιάδη. Δεν είναι η πρώτη φορά. Μάλλον πρόκειται για την πολλοστή φόρα που βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοιες θρασύδειλες επιθέσεις. Φοβούνται εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ μην πουν μια ειλικρινή κουβέντα συμπάθειας επειδή στο μυαλό τους η πολιτική διαφωνία δεν διαχωρίζεται με το επίπεδο αντιπαράθεσης. Κατά βάθος ο αντίπαλος είναι εχθρός που πρέπει να ταπεινωθεί και να «αφανιστεί».
Είναι αδιανόητο κοινοβουλευτικό κόμμα που θέλει να υπηρετεί την δημοκρατική τάξη να δυσκολεύεται να αρθρώσει μια καθαρή, στεντόρεια φωνή αποκήρυξης κάθε είδους βίας. Να προτιμά, ακόμη κι όταν δηλώνει την χλιαρή συμπαράσταση του στο θύμα, να σπεύδει να θολώσει την θέση του με ιδεοληπτικές εμμονές που διαρρέουν τον όποιο καλό λόγο έχει να πει.
Είναι… κατανοητή η βαρθυμία με την οποία διαχειρίζονται την δισυπόστατη θέση τους οι τωρινοί κυβερνητικοί παράγοντες. Από την μια, πειθήνιο διαχειριστές της εξουσίας που ενδόμυχα επιθυμούν καταλύσουν. Από την άλλη, έως και θεωρητικοί κατάλυσης της αστικής δημοκρατίας που βρίσκουν τουλάχιστον… ενδιαφέρουσα την πιο αντιεξουσιαστική προσέγγιση.
Μόνο την δική τους διπολικότητα την πληρώνουμε όλοι και σε αυτό το ζήτημα η ασφάλεια των πόλεων που σχεδόν θεωρείται βάρος στις πλάτες του ασύδοτου… κοινωνικού προφίλ τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου