Πρέπει να παραδεχθείς πως ήσουν πολύ χαλαρός με τον Ομπάμα. Κι έδωσες την ευκαιρία να σε σχολιάσουν άσχημα – όχι και τόσο άδικα…
Είχες την ευκαιρία σου και την έχασες.Αγαπητέ, Αλέξη, είσαι ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ. Δεν εκπροσωπούσες τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μία χώρα, με ΕΥΓΕΝΕΙΑ, με ΣΕΒΑΣΜΟ και με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Στη θέση σου, θα φορούσα και μια όμορφη γραβάτα, κόκκινη, γιατί όχι; Να κλέψεις την παράσταση επικοινωνιακά. Δες στο όμορφο φωτομοντάζ που έκανε ο καλός μου φίλος «παππούς» πόσο σου πάει…
Κι αυτός ο ενικός; Με προβλημάτισε. Μήπως κι εγώ κάνω το ίδιο λάθος; Μήπως πρέπει να το γυρίσω στον πληθυντικό μαζί σου, καλέ μου Αλέξη;
Αλήθεια, πώς σου διέφυγε αυτό; Έπρεπε να ’χεις μελετήσει ΚΑΘΕ σου κίνηση γι’ αυτήν την επίσκεψη. Θα κέρδιζες πολλά. Προσωπικά.
Θα στο ξαναθυμίσω: Είσαι ο πρωθυπουργός. Και κάθε κίνησή σου μετράει.
Βέβαια, όλα αυτά θα ξεχαστούν αν υπάρξει αποτέλεσμα. Δεν είμαστε η Ψωροκώσταινα· είμαστε πιο σημαντικοί από αυτό που θέλουν κάποιοι να μας παρουσιάζουν.
Και γνωρίζεις καλά, καλέ μου Αλέξη, πως η επίσκεψη Ομπάμα είχε διπλό χαρακτήρα… Και για τον ίδιον (με συμβολική σημασία), αλλά και για την Αμερική (με γεωπολιτική ιδιαιτερότητα).
Η Αθήνα σημαίνει ΠΟΛΛΑ για τον βαθιά ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ Αμερικανό πρόεδρο. Ήθελε ο τελευταίος λόγος του να έχει γεύση ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Η Ελλάδα έχει ακόμα πιο μεγάλη σημασία, η οποία κορυφώνεται όσο η Τουρκία με τον Ερντογάν στο τιμόνι είναι πλέον μια ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ χώρα.
Οι Αμερικανοί θέλουν έναν πιστό φίλο στη ΝΑ Πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Σε έναν χώρο, Αλέξη, που οι περισσότερες χώρες εμφανίζουν διαρκώς συγκρουσιακά φαινόμενα.
Τους είμαστε ΧΡΗΣΙΜΟΙ, αλλά και για μας αυτοί είναι ακόμα πιο ΠΟΛΥΤΙΜΟΙ.
Η φιλία -και όχι η υποτέλεια- κατακτάται καθημερινά, και πρέπει να προσπαθούμε γι’ αυτό.
Έρχονται ΑΓΚΑΘΙΑ και χρειαζόμαστε ΒΟΗΘΕΙΕΣ και ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ. Όχι ως αποτέλεσμα λύπης, αλλά σαν προϊόν ΣΕΒΑΣΜΟΥ.
Έφυγε, λοιπόν, ο φίλος μας… Και μείναμε στη μιζέρια μας.
Αλήθεια, πώς θα περάσεις, καλέ μου, τα εργασιακά; Τις νέες μειώσεις στις συντάξεις; Το θέμα των ομαδικών απολύσεων;
Μέχρι εδώ, καλά, ναι, με αυτό το επίπεδο μισθών, πολλοί θα ήθελαν να ΕΠΕΝΔΥΣΟΥΝ.
Πώς να συμβεί, όμως, όταν ο επενδυτής θα ’χει… συνέταιρό του (στα κέρδη μόνο) το κράτος;
Πώς να συμβεί όταν οι φόροι είναι…. ανυπόφοροι;
Δημιούργησε ένα ΣΤΑΘΕΡΟ φορολογικό περιβάλλον, ας πούμε 10%, για κάθε ΝΕΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ και η ανάπτυξη δεν θα ’ναι ουτοπία, η ένα αφήγημα ελπίδας, αλλά το όχημα που θα ξαναφέρει χαμόγελα στα χείλη μας.
Ως τότε, πρέπει να πορευτούμε με τα προβλήματά μας. Σε σκέφτομαι και μ’ αυτήν τη φωτό (μοντάζ είναι, είπαμε, ε;), αναλογίζομαι τη μιζέρια μας και καταλήγω στο συμπέρασμα πως… ο Ομπάμα έφυγε, αλλά η γραβάτα… σφίγγει!
Ο απόφοιτος του 10ου και για το γνήσιο της υπογραφής
Σ. Πουλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου