Πού κέρδισε και πού έχασε ο Κυριάκος στη Θεσσαλονίκη...

Γράφει ο Insider
Η παρουσία του εκάστοτε Πρωθυπουργού και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, συνήθως αποτελεί επιταχυντή πολιτικών εξελίξεων.
Ακριβώς αυτό έγινε το 2008, όπου ο Κ. Καραμανλής στήριξε τους τότε συνεργάτες του

αναλαμβάνοντας ο ίδιος το πολιτικό κόστος της αρνητικής δημοσιότητας που είχαν υποστεί, αυτό έγινε το 2009, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έπειθε τον Ελληνικό λαό για τα “λεφτά που υπήρχαν”, το ίδιο έγινε το 2010 όταν στην πρώτη του παρουσία ο Αντώνης Σαμαράς, ανέδειξε με πρωτότυπο τρόπο τις ανακολουθίες του αντιπάλου του αντιστρέφοντας υπέρ του τους δημοσκοπικούς δείκτες, αυτό έγινε ασφαλώς το 2014 όταν ο κ. Τσίπρας παρουσίαζε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αλλά αυτό έγινε και πέρσι, το 2015, όπου ο κ. Τσίπρας παρουσίαζε το απατηλό “παράλληλο πρόγραμμά του” που τελικά κέρδισε τον ρεαλισμό του κ. Μεϊμαράκη.

Ακριβώς έτσι και φέτος η ΔΕΘ θα μείνει στην ιστορία ως η ΔΕΘ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Παρά το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας είχε σχεδιάσει το σόου με τις τηλεοπτικές άδειες, με στόχο την επικοινωνιακή και πολιτική του ηγεμονία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδεικνύεται στον μεγάλο νικητή της Έκθεσης, την ώρα που τελικά ο κ. Τσίπρας βιώνει το δικό του Βατερλώ λόγω των τελευταίων – φαιδρών εξελίξεων στον διαγωνισμό του.

Ο κ. Μητσοτάκης ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη έχοντας ήδη δημοσκοπικό αέρα 8-12 μονάδων και πλεονέκτημα στα προσωπικά του χαρακτηριστικά έναντι του κ. Τσίπρα.

Γι' αυτό και πρώτος στόχος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν να αποφύγει το οποιοδήποτε λάθος. Πράγμα που ασφαλώς κατάφερε, αποφεύγοντας την “έκθεση” σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να αναδειχθούν και να επισκιάσουν την παρουσία του.

Για παράδειγμα φέτος, μετά από πολλά χρόνια, κανείς δεν ασχολήθηκε με το πόσοι χειροκρότησαν τον Καραμανλή έναντι του Κυριάκου, η αδερφή του Ντόρα Μπακογιάννη τοποθετήθηκε σε “ταπεινή” θέση που να μην είναι εμφανής από τις κάμερες, έτσι ώστε να μην διεγείρονται τα (αρνητικά) αντανακλαστικά του τηλεοπτικού κοινού, αποφεύχθηκε η παρουσία του Π. Ψωμιάδη και άλλων κομμένων παλαιών στελεχών, εμφανίστηκε το κόμμα ενωμένο με την εικόνα των τριών πρώην ηγετών του στο πλευρό του αρχηγού, ενώ και ο ίδιος ο αρχηγός της Ν.Δ. απέφυγε οτιδήποτε (όπως σημειολογικές επισκέψεις ή συναντήσεις) θα μπορούσε να στρέψει αλλού τα φώτα δημοσιότητας.

Ο δεύτερος στόχος του κ. Μητσοτάκη ήταν να αναδείξει σε ευρύτερο κοινό, τα ηγετικά του χαρακτηριστικά. Γι' αυτό και πολλές φορές χρησιμοποίησε πρώτο ενικό στον λόγο του και εγγυήθηκε προσωπικά για τις (ελάχιστες) δεσμεύσεις του. Σε κάθε περίπτωση εμφανίστηκε σίγουρος, εμφανίστηκε ως πρωθυπουργός εν αναμονή, που έχει δουλέψει, έχει προετοιμαστεί και έχει σχέδιο για την επόμενη μέρα.

Ο τρίτος του στόχος ήταν να ηγεμονεύσει στον μεσαίο χώρο. Εμφανίστηκε μετριοπαθής, στιβαρός, προσπαθώντας να κερδίσει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, χωρίς όμως να το σαγηνεύσει με υποσχέσεις που δεν θα μπορούσε να τηρήσει. Γι' αυτό ίσως επιχείρησε να διαφοροποιηθεί από τις παρουσίες (ακατάσχετης παροχολογίας) των προκατόχων του. Μετριοπάθεια όμως δεν σημαίνει συναίνεση ή γλυκά μάτια στον κ. Τσίπρα. Όσοι το επιχείρησαν είτε στην Κεντροδεξιά ή ακόμα και στην Κεντροαριστερά το πλήρωσαν ήδη! Αντίθετα ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να εμφανίστηκε ως μετριοπαθής ηγέτης, άσκησε όμως δριμεία κριτική στον Πρωθυπουργό, ειδικά στα θεσμικά ζητήματα της ποιότητας της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης όπου εμφανίστηκε ως ο εγγυητής της κανονικότητας. Ως εκ τούτου δικαιολογημένες οι αντιδράσεις των “κεντρώων” κομμάτων που διαπιστώνουν ότι ο κ. Μητσοτάκης “σαγηνεύει” κάθε μέρα και περισσότερο τους ψηφοφόρους τους.

Επίσης, κατάφερε μαεστρικά, χωρίς να προκαλέσει, να καλύψει και το δεξιό ακροατήριο της Ν.Δ., που είναι άλλωστε και το πλειοψηφικό ανάμεσα στους ψηφοφόρους της φιλελεύθερης παράταξης. Εγγυήθηκε ο ίδιος προσωπικά ότι ως πρωθυπουργός θα δώσει προτεραιότητα στο Νόμο και την Τάξη και στην τήρηση της νομιμότητας στα ζητήματα της παράνομης μετανάστευσης.

Τέλος, για πρώτη φορά κατάφερε ταυτόχρονα και παράλληλα να απευθυνθεί με πειστικότητα σε δύο αντίθετα ακροατήρια: Στην επιχειρηματική κοινότητα, όπου δεσμεύτηκε ότι θα της παρέχει ασφαλές περιβάλλον για επενδύσεις, αλλά και στους πιο αδύναμους της κοινωνίας στους οποίους υποσχέθηκε ασφαλές δίχτυ προστασίας.

Ο κ. Μητσοτάκης τόσο στην ομιλία του, όσο και στην συνέντευξη Τύπου, φάνηκε να πιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας. Φάνηκε να ταυτίζεται μαζί της στα μεγάλα προβλήματα που βιώνει. Σε αντίθεση με τον κ. Τσίπρα που φαντασιώνεται ιστορίες επιτυχίας στην απίθανη πολιτική του, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης περιέγραψε με ρεαλιστικό τρόπο την τρέχουσα κατάσταση ενώ παρουσίασε βατούς στόχους και κοστολογημένες προτάσεις.

Ίσως γι' αυτό ο κ. Τσίπρας έβγαλε την Κυριακή ένα ιδιαίτερο άγχος, ζητώντας (αλήθεια είναι μέσω χοντροκομμένου χιούμορ) τη σύλληψη του κ. Μητσοτάκη. Στο σημείο αυτό να πούμε ότι δεν είθισται ο Πρωθυπουργός να “χαλάει” την (τηλεοπτική) ημέρα του Αρχηγού της αντιπολίτευσης, όπως επιχείρησε ο κ. Τσίπρας μέσω της Κεντρικής του Επιτροπής. Για πρώτη φορά στα χρονικά έγινε αυτό. Αλλά ασφαλώς ο κ. Τσίπρας έχει συνηθίσει το κοινό του σε αντίστοιχες συμπεριφορές.

Ο κ. Μητσοτάκης ήταν ο αδιαμφισβήτητος νικητής της φετινής ΔΕΘ. Ασφαλώς και είχε και μικρές αδυναμίες η παρουσία του ως εν δυνάμει πρωθυπουργού. Η μεγαλύτερη είναι η ένδεια στελεχών που τον περιβάλλουν. Ο ίδιος προσπάθησε με πρωτότυπο τρόπο να το ξεπεράσει. Λίγο τα τηλεοπτικά πλάνα που επικέντρωναν σε “φρέσκα, άγνωστα, πρόσωπα”, λίγο οι αναφορές του σε κυβέρνηση αξίων και ανανεωμένα ψηφοδέλτια αξιότερων, λίγο το στήσιμο της συνέντευξης Τύπου, ανέδειξαν μάλλον και δεν έκρυψαν (κάτω από το χαλί) το πρόβλημά του.

Αν ο κ. Μητσοτάκης καταφέρει να το ξεπεράσει, αυτό είναι στο χέρι του και στο χέρι του επιτελείου του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από χθες δεν λογίζεται απλώς ως ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Από χθες κατάφερε πλέον να θεωρείται ο εν δυνάμει Πρωθυπουργός της χώρας και ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί την επιστροφή στην κανονικότητα με την κοινωνία ενωμένη και όρθια.

Θα τα καταφέρει;