Δημοπρασία ναι. Δημοκρατία;

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Να είμαστε καλοπροαίρετοι. Να δούμε και τα θετικά. Όντως είναι καλό που κάποιοι θα πληρώσουν για τις δημόσιες τηλεοπτικές συχνότητες. Που η αναδιάταξη του τηλεοπτικού τοπίου θα αναδείξει νέα πρόσωπα αφού χρειάζεται και μια ανανέωση μετά το πέρασμα της χώρας στη «νέα εποχή».

 
Να γίνουμε και πιο large. Χρειαζόταν βρε παιδί μου και οι περίφημοι «καναλάρχες» να δουν αλλιώς την κατάσταση. Να κατανοήσουν πως η Δημοκρατία άρα και η πολιτική έχει τους δικούς της όρους.
 
Μπορεί όμως όλη αυτή η διαδικασία τηλεοπτικών αδειοδοτήσεων να γίνεται με συνθήκες «bullying»; Μπορεί η Δημοκρατία να εκδικείται και με όρους λαϊκισμού να θέλει να εκδικηθεί μια ολόκληρη ομάδα επιχειρηματιών; Τους λεγόμενους «μιντιάρχες»;
 
Σαφώς και όχι.
 
Μια σωστή Δημοκρατία δεν είναι ποτέ εκδικητική. Ακόμα κι αν κάποιοι  επιχειρηματίες θεωρητικά έβλαψαν τον τόπο, δεν είναι δυνατό να διασύρονται και να τους καλεί η κυβέρνηση για να πράξουν το νόμιμο δικαίωμα τους, την αγορά μιας συχνότητας, να φέρνουν μαζί τους τα sleeping bags ή τις παντόφλες και τα νυχτικά τους. Δεν μπορεί να στήνει show τύπου επιτροπών Μακάρθι με επιλεκτικές κλήσεις στη Βουλή ακόμα κι ανήμπορών εκδοτών ή με εμμονικές ερωτήσεις συγκεκριμένων βουλευτών προς συγκεκριμένους μιντιάρχες λες και βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή.
 
Εκδίκηση δεν τόλμησε η Δημοκρατία μας να πάρει ούτε καν το 1974 – 75 με τις συλλήψεις και δίκες των πρωταιτίων του πραξικοπήματος την 21η Απριλίου 1967. Η Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ακολούθησε το γράμμα του νόμου κι όχι αυτό του λαϊκισμού. Δίκασε, καταδίκασε και σεβάστηκε τις προσωπικότητες των Συνταγματαρχών. Κι αυτό ακριβώς ήταν το μεγαλείο της τρίτης ελληνικής Δημοκρατίας. Της μεταπολίτευσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο λαός του ζητούσε το καλοκαίρι του 1974 να δοθούν οι πραξικοπηματίες «στο λαό. Να λιντσαριστούν. Αυτός αρνήθηκε καθώς η συλλογική ανάγκη για επιβίωση μετά τα γεγονότα της Κύπρου ήθελε συναινέσεις κι όχι συγκρούσεις.
 
Η κυβέρνηση σήμερα επιδιώκει να εξευτελίσει τους μιντιάρχες, που στο κάτω της γραφής μια επενδυτική δραστηριότητα θέλουν να πραγματοποιήσουν. Όχι να σκοτώσουν. Όχι να καταλύσουν το πολίτευμα, όπως κάποιοι το καλοκαίρι του 2015 θέλησαν να πράξουν. Κι αν τα κανάλια είπαν και ψέματα ή υπερέβαλλαν αυτά τα χρόνια, δεν ήταν τα μόνα. Πολλοί σημερινοί ηγέτες άλλα έταζαν κι άλλα έκαναν. Όμως αυτοί δεν διασύρονται. Παραμένουν στις θέσεις τους.
 
Παράλληλα, ενώ πρόπερσι ο πρωθυπουργός σήκωνε τη σημαία της αντίστασης για το κλείσιμο της ΕΡΤ και για το «μαύρο» στην κρατική τηλεόραση, σήμερα δεν δείχνει να κόπτεται το ίδιο για το «μαύρο» στην ιδιωτική τηλεόραση και τους εκατοντάδες μέλλοντες ανέργους. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκε ένα κρατικό κανάλι με τηλεθεάσεις υπό του μηδενός. Ένα κανάλι που οι πολίτες δεν το τιμούν με την επιλογή τους και που έχει καταλήξει κομματικό φέουδο με αποκλεισμούς και σκληρή κυβερνητική γραμμή. Η κυβέρνηση όμως τώρα αδιαφορεί για τους εργαζόμενους που φαίνεται να τους θεωρεί ως β’ ταχύτητας. Αυτούς στα ιδιωτικά δίκτυα. Κι ας ήταν τα κανάλια αυτά πρώτα και υψηλά στις τηλεθεάσεις.
 
Με αυτούς όμως τους όρους και με αυτές τις προθέσεις, η κυβέρνηση δίνει επιχειρήματα στους εχθρούς της. Όλους εκείνους, που θεωρούν πως το σχέδιο που ακολουθεί επιδιώκει δύο πράγματα: το πρώτο είναι να κάμψει κάθε μορφή αντιπολίτευσης στα ΜΜΕ. Το δεύτερο – και κατ’ εμέ πιο σύνθετο – πως κατ’ εντολή της Τρόικα επιδιώκει να τελειώνει με αυτό που θεωρείται από το εξωτερικό ως «ελληνική ελίτ». Μήπως όμως για να έλθει μια άλλη, ξένη; Κι αν συμβαίνει το τελευταίο, είναι δυνατό μια κυβέρνηση που «συγκρούστηκε» με την Τρόικα να της κάνει ένα τόσο μεγάλο θέλημα υπέρ των συμφερόντων που θέλει αυτή να προωθήσει;