Προφανώς αυτοί που επιτίθενται στον Β. Μεϊμαράκη μάλλον δεν θα άκουσαν την συνέντευξη του στον Ν. Χατζηνικολάου. Θα κατέληξαν στα συμπεράσματα τους διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα της «Αυγής» και της «Κόντρα» που είναι λογικό να αναδείκνυαν το σημείο της διαφοροποίησης του από την επίσημη γραμμή του κόμματος του. Όμως στο μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης του ο Β. Μεϊμαράκης ήταν ιδιαίτερα επιθετικός απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Καυτηρίασε την ύπαρξη του plan b τόσο για το περιεχόμενο του όσο και για τον τρόπο που εκπονήθηκε, με σαφήνεια ξεκαθάρισε την θέση του υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής, χωρίς να αφήσει περιθώρια παρερμηνειών, ενώ ήταν απόλυτος όταν δήλωνε πως άβυσσος χωρίζει την Νέα Δημοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το σημείο της ουσιαστικής διαφοροποίησης του από την επίσημη κομματική γραμμή βρίσκεται στην άποψη που έχει, για μιαν ιδιόμορφη και περιορισμένη συναίνεση πάνω στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας. Το σκεπτικό του πρώην αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας είναι πως συμφωνώντας με τον ΣΥΡΙΖΑ στην υλοποίηση των μέτρων που από κοινού έχουν ψηφιστεί, η χώρα θα εξέλθει από την ζοφερή κατάσταση που βρίσκεται πιο γρήγορα. Συνεπώς, δεν συμφωνεί και με το αίτημα του κόμματος για προσφυγή στις κάλπες.
Νομίζω, πως αντί να εξορκίζουμε την άλλη άποψη με κραυγές και απειλές, καλύτερα θα ήταν να αποδείξουμε πόσο λανθασμένη είναι. Να αποδείξουμε τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί. Έτσι, διαφεύγει του Β. Μεϊμαράκη πως η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών ουσιαστικά εδραιώνει την συνολική πολιτική του κυριαρχία, καθώς ανενόχλητος υλοποιεί το πρόγραμμα του στην Παιδεία, στην Δημόσια Τάξη, στην Υγεία, κλπ. Σε τομείς δηλαδή που – σύμφωνα με τις θέσεις του – άβυσσος χωρίζει την Νέα Δημοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε κόμμα έχει τα αδύνατα σημεία του, αυτά που καθιστούν την πολιτική κυριαρχία του αμφισβητήσιμη, γιατί αποσαρθρώνουν την σχέση του με τα κοινωνικά στρώματα που το στήριξαν. Και η εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή αυτό το αντιλαμβάνεται η ηγετική ομάδα του αποποιείται την πατρότητα του προγράμματος, δημιουργώντας διαρκή προσκόμματα στην εφαρμογή του.
Συνεπώς, δεν μπορεί η Νέα Δημοκρατία να αποτελέσει το σωσίβιο του ναυαγισμένου ΣΥΡΙΖΑ σε καμία πτυχή της πολιτικής του, πολύ περισσότερο όταν είναι κοινή διαπίστωση πως τα δύο κόμματα τα χωρίζει μέγα ιδεολογικοπολιτικό χάσμα. Και όταν θεωρεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως η συνολική πολιτική του είναι καταστροφική για την χώρα, τι πιο λογικό να απαιτεί την απομάκρυνση του από την εξουσία, δηλαδή εκλογές. Το ζητούμενο είναι να διώξουμε άμεσα τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι να τον βοηθήσουμε να εδραιωθεί. Επιπροσθέτως μία, κατά περίπτωση, στήριξη θα δημιουργούσε σύγχυση στην βάση της Νέας Δημοκρατίας με ολέθρια αποτελέσματα για την συσπείρωση της.
Ο Β. Μεϊμαράκης αντιλαμβάνεται την συναίνεση με όρους στρατηγικής. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με όρους τακτικής. Με απλά λόγια, για τον ΣΥΡΙΖΑ ο Β. Μεϊμαράκης είναι ο ταξικός εχθρός που του προτείνει το χέρι του. Είναι καλοδεχούμενο, γιατί τον εξυπηρετεί στην εδραίωση του στην εξουσία. Και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αισθανθεί πανίσχυρος θα το κόψει αυτό το χέρι. Είναι μια τακτική των κομμουνιστών που εφαρμόσθηκε, χωρίς καμία εξαίρεση, σε παγκόσμια κλίμακα. Γνωστές καταστάσεις που είναι αδιανόητο να μην τις γνωρίζει ένας έμπειρος πολιτικός.
Αυτή η αδυναμία ανάλυσης της ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βασικό μειονέκτημα και του Β. Μεϊμαράκη. Έτσι, στην ίδια επίμαχη συνέντευξη αναφερόμενος στις θέσεις του Γ. Κατρούγκαλου, πως το νέο Σύνταγμα θα φέρει ρήξεις και τομές, αγανακτεί και διερωτάται γιατί δεν μπορούμε να προχωρήσουμε συναινετικά σε πολλά θέματα. Μα γιατί η σύγκρουση, η επιθετικότητα, οι ασυνέχειες, είναι εγγεγραμμένες στο ιστορικό γονιδίωμα του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε μαρξιστικού κόμματος. Αποτελούν τον λόγο της ύπαρξης τους. Βλέπουμε λοιπόν, πως όταν η ανάλυση είναι λανθασμένη και η πολιτική γραμμή είναι και αυτή λάθος.
Την ύπαρξη μιας δεύτερης γραμμής μέσα στην Νέα Δημοκρατία, δεν την κρίνω – κατ΄αρχήν - αρνητικά. Ένας ζωντανός οργανισμός ζει και κινείται με τον διάλογο, τις συγκλίσεις, την σύνθεση απόψεων. Η μονολιθικότητα δεν ταιριάζει σε ένα φιλελεύθερο κόμμα. Όλα αυτά βέβαια, υπό την προϋπόθεση πως ο πλουραλισμός δεν λειτουργεί υπονομευτικά. Δεν επιφέρει διαφοροποιήσεις σε ψηφοφορίες και δεν εντάσσεται σε διαδικασίες αμφισβήτησης της εκάστοτε ηγεσίας. Δεν προκαλεί παραλυτική εσωστρέφεια. Τον Κώστα Καραμανλή ουδείς τον αμφισβήτησε και νίκησε. Τον Ραχόι ουδείς τον αμφισβήτησε και νίκησε. Ας αφήσουν λοιπόν και τον Κυριάκο να νικήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου