Τον κύριο Αντώνη Συρίγο τον εκτιμώ. Είναι συντοπίτης μου, μορφωμένος, επαγγελματίας (δικηγόρος) και δεν προκαλεί με την συμπεριφορά του.
Τον εκτιμώ γιατί δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τους Συρμαλενομανικούς.
Προφανώς διαφωνούμε πολιτικά και διαφέρουμε ως προς την επιστημονική κατάρτιση.
Εκείνος έχει σπουδάσει και υπηρετήσει την νομική επιστήμη και εγώ την οικονομική.Χθες ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί για τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ τις οποίες και στηρίζει.
Η παρέμβασή μου αυτή στοχεύει να βοηθήσει τον άνθρωπο Αντώνη Συρίγο, εφόσον δηλώνει ότι «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν επειδή πολιτεύονται».
Αναγνωρίζει ότι οι προσπάθειες (;) κάποιων για το θέμα του ΦΠΑ στην νησιωτική Ελλάδα δεν τελεσφόρησαν.
Καλή η παραδοχή, αλλά η διάθεση προσφοράς από έναν μη επαγγελματία πολιτικό κρίνεται κυρίως από το αποτέλεσμα.
Εγώ πιστεύω ότι δεν έχει ανάγκη «την καρέκλα». Γιατί δεν χρησιμοποίησε αυτή τη δυνατότητα ώστε να μην συμβάλλει με τη δική του ψήφο στην καταδίκη των νησιών;
Γιατί συμβιβάστηκε με το κακό αποτέλεσμα;
Παραδέχεται πολύ σωστά ότι πρέπει να ξεπερασθεί η σημερινή σκληρή πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα δηλώνει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Άραγε τι τον κάνει να πιστεύει μετά από δεκαπέντε μήνες ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που χάραξε ο κύριος Τσίπρας;
Ακόμη και ο συγκυβερνήτης κύριος Καμμένος δήλωσε ότι η κυβέρνηση ψηφίζει αντισυνταγματικά και εγκληματικά μέτρα.
Ως νομικός πως το αξιολογεί. Εάν διαφωνεί με τον κύριο Καμμένο γιατί δεν καταδικάζει τις δηλώσεις του, δεδομένου ότι στιγματίζουν και τον ίδιο;
Και εάν συμφωνεί με τον κύριο Καμμένο πως δέχεται ως νομικός να συμβάλλει στην εφαρμογή αντισυνταγματικών και εγκληματικών μέτρων;
Εγώ δέχομαι ότι ως μη γνώστης των οικονομικών θεμάτων ο κύριος Συρίγος στην αρχή παραπλανήθηκε και πίστεψε στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, στη διατήρηση του αφορολόγητου, στην επαναφορά της δέκατης τρίτης σύνταξης, στην αύξηση του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, στη διατήρηση του καθεστώτος του ΦΠΑ στα νησιά κλπ.
Προφανώς πίστεψε στον μύθο της υπερήφανης διαπραγμάτευσης, την θεωρία των παιγνίων και στη δυνατότητα των αγορών να χορεύουν στο ρυθμό των νταουλιών.
Αυτός είναι ο δρόμος που προφανώς πίστεψε.
Όμως όλα αυτά κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο, όπως κατέρρευσε το παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, η διαγραφή του χρέους και η πορεία προς την ανάπτυξη.
Η τελευταία πράξη του δράματος της κατάρρευσης της άποψης του «ενός και μοναδικού δρόμου» είναι η καταδίκη των (συναδέλφων του) ελεύθερων επαγγελματιών, το οικονομικό προγκρόμ κατά των αγροτών, η μείωση μισθών και συντάξεων, η θεσμοθέτησης νέων και η αύξηση παλαιότερων έμμεσων φόρων, η ταφόπλακα της έννοιας «νησιωτικότητα» κλπ.
Τελικά μήπως υπάρχει άλλος δρόμος;
Ένα παράδειγμα: Μια περικοπή μέρους των επιδοτήσεων των ευγενών ταμείων αρκούσε για να προστατευθεί το καθεστώς ΦΠΑ στα νησιά.
Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει μια επιλογή. Να αντιπαρατεθεί με τους συνδικαλιστές ή να καταδικάσει τους ανώνυμους νησιώτες.
Επομένως άλλος δρόμος προφανώς και υπάρχει. Απλώς προϋποθέτει την ανάληψη της ευθύνης διακυβέρνησης της χώρας από αυτούς που πιστεύουν τις μεταρρυθμίσεις, δεν απεχθάνονται την ιδιωτική πρωτοβουλία και δεν επιθυμούν την ισοπέδωση των Ελλήνων προς τα κάτω.
Ειλικρινά πιστεύω ότι ο κος Συρίγος έχει να προσφέρει προς αυτήν την κατεύθυνση. Διότι ούτε ανεπάγγελτος είναι, ούτε έχει ανάγκη την καρέκλα, αλλά κυρίως διατηρεί την αξιοπρέπεια του και την εντιμότητά του.
Γιώργος Βακόνδιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου