Ο Μαρξ στον …ζόφο

Του Δημήτρη  Μαρκόπουλου Στο περίφημο έργο του «ο Μαρξ στο Σόχο», ο Χάουαρντ Ζιν περιγράφει τη νεκρανάσταση του διανοητή. Ο Μαρξ επιστρέφει για λίγο από τον Άλλο Κόσμο μόνο για να αποδείξει πως οι ιδέες του δεν έχουν πεθάνει. Ομολογεί πως πάντα φοβόταν ότι κάποιοι θα τον ερμηνεύσουν λάθος.Ποτέ όμως δεν θα φανταζόταν πως τα ίδια τα δισέγγονα του θα ήταν αυτά που θα....

έδιναν τη χαριστική βολή. Με τα όσα ψήφισε η κυβέρνηση της αριστεράς και της προόδου λοιπόν, αναγνώρισε την πραγματική υπεροχή του φιλελευθερισμού, έριξε λευκή πετσέτα κι αποδέχθηκε πως όλα όσα υποστήριζε η εγχώρια – γιατί όχι και η παγκόσμια ίσως - αριστερά ήταν απλά ένα παραμύθι. Μια ουτοπία. Μια …αυταπάτη.

Από την προηγούμενη Κυριακή, το έργο του σοσιαλισμού στην Ελλάδα έλαβε τέλος, με διαφορά φάσης 26 χρόνια μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Ο παππούς Μαρξ μπορεί τώρα να πάει για τον πραγματικά αιώνιο ύπνο του. Να πάει στο πυκνό σκοτάδι του κάτω κόσμου. Αντί δηλαδή στο …Σόχο, στον …ζόφο.

Γιατί επιτέλους σε αυτόν τον τόπο πρέπει να ξανασυστηθούμε. Να βάλουμε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ σοβαρού και γελοίου. Ρεαλισμού και ουτοπίας. Αλήθειας και ψεύδους.
Γιατί όσο κι αν κάποιοι ξέχασαν, εγώ ακόμα θυμάμαι τους δακρύζοντες κυβερνώντες όταν τα λόγια ήταν εύκολα και οι αντιπολιτευτικές αγελάδες παχιές, να συνωστίζονται κατά την εν Ελλάδι παρουσία της συγγραφέως Ναόμι  Κλάιν. Ξέρετε αυτής που έχει γράψει τη Βίβλο του νεοαριστερισμού, το «Δόγμα του Σοκ».          

Έγραφε λοιπόν η Καναδή δημοσιογράφος για το παράδειγμα των ιδιωτικοποιήσεων α λα Σχολή Σικάγο σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μιλούσε για τη Χιλή του Πινοσέτ και για το «ξεπούλημα» του δημόσιου πλούτου. Και συμφωνούσε το πόπολο από κάτω. Τώρα το ίδιο πόπολο που ψήφιζε δήθεν αντισυστημικά, κάθεται και κλαίει. Ή στη χειρότερη περίπτωση στηρίζει μια πολιτική τραβεστί. Αυτό που για να γελάσουμε και λίγο βρε παιδάκι μου ονοματίζω «μαρξιστικές αποκρατικοποιήσεις».

Όμως κακά τα ψέματα: πλέον η ελληνική αριστερά έχει χάσει το μέτρο. Το ιδεολογικό μέτρο. Βαπτίζοντας το ψάρι – κρέας, μόνο για να παραμείνει στην εξουσία ξεπούλησε τα πάντα σε ένα πολιτικό Γιουσουρούμ. Δεν το λέω εγώ. Ο Μίκης το είπε. Ο Αλαβάνος το λέει. Ο μισός πρώην οργανωμένος ΣΥΡΙΖΑ το φωνάζει. Όλοι αυτοί που τώρα βαπτίζονται «τρελοί» και «μπαταχτσήδες» το διαλαλούν.

Αν δει λοιπόν κανείς σε τι είχε πει όχι η κυβέρνηση Σαμαρά το φθινόπωρο του 2013, σε ποιες σαφώς καλύτερες από το σημερινό «πακέτο» που μας ήλθε στο κεφάλι αποκρατικοποιήσεις είχαν απαντήσει non pasaran οι «Γερμανοτσολιάδες» (σ.σ. έτσι δεν τους αποκαλούσαν οι υπερπατριώτες τρομάρα τους) Σαμαρο-βενιζέλοι, θα φρίξει. Θα σκιαχτεί με το μέγεθος της σημερινής κωλοτούμπας. Θα τσαντιστεί με την υποκρισία του Αλέξη Τσίπρα.

Προ 15 μηνών ο τελευταίος πουλούσε αριστεροσύνη. Μαρξισμό. Προστασία του δημόσιου  χαρακτήρα. Και τώρα ξεπουλά τα ασημικά για να διορθώσει την τρύπα των 86 δις. Ευρώ που ο ίδιος και ο Βαρουφάκης δημιούργησαν. Μέχρι και οι αστικές συγκοινωνίες που ούτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν κατάφερε να ιδιωτικοποιήσει υπέγραψε να πουληθούν. Μπιρ παρά το δίνει το μαγαζί κι άρον άρον. Δίχως business plan. Άλλο λοιπόν «πουλάω» κι άλλο «ξεπουλάω». Άλλο ιδιωτικοποίηση κι άλλο «πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια αγάπη που δεν ζει».

Όμως ταυτόχρονα ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε και κάτι άλλο. Το τέλος της Αριστεράς όπως την ξέραμε. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως καλό ήταν το παραμύθι των τελευταίων 70 χρόνων, όμως τελικά είχε δράκο. Ψέματα μας έλεγαν οι ηττημένοι του εμφυλίου. Ψέματα που η ίδια η πραγματικότητα, η ίδια η ζωή τα διόρθωσε. Καληνύχτα λοιπόν σύντροφε Μαρξ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.