Οι «εμποράκοι» των ψεύτικων ελπίδων.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Η εικόνα των πολιτικών δεν φιλοτεχνείται μόνο όταν εκείνοι κατέχουν τα ηνία της εξουσίας ή στο χρόνο που ήταν στην αντιπολίτευση και στον τρόπο που διαχειρίστηκαν και τις δύο εξουσίες αλλά συνδιαμορφώνεται και από τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν προϊόντος του χρόνου στο δημόσιο βίο και δημόσιο λόγο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της πολιτικής επικοινωνίας η εικόνα που φιλοτεχνήθηκε για ορισμένους πολιτικούς από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση μέχρι και την ανάληψη της εξουσίας και τη διαχείριση της παρέμεινε σταθερά η ίδια και απαράλλαχτη. Εικόνα του σύγχρονου εμποράκου μιας πολιτικής απάτης και ψεύτικων ελπίδων.

Η άκριτη και ανεξέλεγκτη υποσχεσιολογία πολλαπλών και

πλούσιων παροχών, η ενίσχυση του τέρατος του λαϊκισμού, με στόχο την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου για την ανάληψη της εξουσίας έφεραν καταστροφικές συνέπειες στη χώρα και αυτό ήταν η αρχή. Συνεχίζοντας, το εμπόριο ψεύτικων ελπίδων και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας με μοναδικό στόχο τη διατήρηση της εξουσίας, έχουν οδηγήσει κατ’ εξακολούθηση μια κοινωνία στο χείλος του γκρεμού.

Επιδίωξη τους είναι να αποσοβηθεί η κατάργηση της αναμενόμενης ξεκάθαρης ήττας του μοντέλου της «πρώτης φοράς αριστεράς» και της εκλογικής συντριβής του κομματικού συνδυασμού που ανήκουν.

Η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» που επικρατεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις δε φαίνεται να προβληματίζει και να επηρεάζει τη συνεχιζόμενη στρατηγική της λιτότητας, ενώ παράλληλα σχεδιάζουν και ανακοινώνουν ότι θα προβούν σε κατ’ επίφαση «προοδευτικές» διορθωτικές πολιτικές, απόλυτα όμως ενσωματωμένες στα κομματικά συμφέροντα και στους αρχικούς σχεδιασμούς τους για την πορεία της χώρας.

Και όλα αυτά αποκαλώντας τα τεχνηέντως «μετά μνημονιακή εποχή»! Άλλωστε οι ίδιοι διαλαλούν ότι θα τηρήσουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις αλλά δεν είναι μνημονιακοί. Αν αυτό δεν είναι παράνοια και δεν έχει ανάγκη ανάλυσης από την ψυχιατρική, τότε συνιστά μοναδική ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα. Και δεν είναι και η μοναδική. Στην δωδεκάμηνη διακυβέρνηση τους εκδηλώθηκαν μερικά από τα πιο απρόσμενα συμβάντα όπως δημοψήφισμα capital controls, υπογραφή τρίτου μνημονίου, κρούσματα διαφθοράς σε διορισμούς ημετέρων, αύξηση ανεργίας και πολλές ακόμη «πληγές» άνοιξαν στην κοινωνία που δύσκολα θα κλείσουν.

Και δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα ούτε ψήγμα αυτοκριτικής και πολύ περισσότερο δεν ακούσαμε από κανένα ούτε στα λατινικά το «mea culpa», ούτε στα ελληνικά ένα «συγνώμη». Φαίνεται ότι έχουν προσβληθεί όλοι από τον ιό της αφωνίας! Φυσικά η αυτοκριτική δεν υπήρξε ποτέ από τα δυνατά σημεία όλων των πολιτικών όπως η ελπίδα και ο λαϊκισμός!