Τα παραλειπόμενα μιας χρονιάς.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

  

Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα θα μείνουν όλα όσα έγιναν τη χρονιά που μας πέρασε και έγιναν πάρα πολλά και στην πολιτική και στην οικονομία και στην κοινωνία.

Στην πολιτική είχαμε πρώτη φορά αλλά και δεύτερη αριστερά στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας. Είχαμε δημοψήφισμα στο οποίο οι κάλπες «γέννησαν» ΟΧΙ, αλλά στο νεογέννητο δόθηκε το όνομα ΝΑΙ. Είχαμε capital controls των τραπεζών μετά από ένα ευχάριστο chicken game. Είχαμε μειώσεις μισθών, συντάξεων αλλά και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τιμή των «συνδικαλιστικών» όπλων. Είχαμε ακόμη και τρίτο επάρατο μνημόνιο. Είχαμε και τι δεν είχαμε από την κυβέρνηση της πρώτης και της δεύτερης φοράς αριστεράς και δυστυχώς δεν έχει τελειώσει ακόμη ο χρόνος για να δούμε τι άλλο θα μας επιφυλάξει!

Σίγουρα η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά θα έχει συνειδητοποιήσει πόσο «βαριά είναι η καλογερική» όπως λέει μια παροιμία, σε αντίθεση με αυτό που έλεγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Μια εποχή με υποσχέσεις για μεγάλες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, με κατάργηση όλων των φόρων, με «σκίσιμο» των μνημονίων και όχι των πορτοφολιών μας, όπως γίνεται ένα χρόνο τώρα.

Στην κυριολεξία η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά μας «παίρνει κάθε μπουκιά από το στόμα» αφήνοντας μας νηστικούς και άφωνους. Σε συνεργασία φυσικά με το άλλοτε κραταιό κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης που έχει βάλει στόχο τη θέση της ελάσσονος!

Στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση τα πάντα είναι αίολα, βαριά και ασήκωτα. Στο ύψος των περιστάσεων ο μόνος που μπορεί να σταθεί είναι ο αλήστου μνήμης των δημοσκοπήσεων ΚΑΝΕΝΑΣ.

Στην οικονομία χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, πτώχευσαν και όσες ακόμη επιβιώνουν, είναι σε «μηχανική» υποστήριξη με ελάχιστο το οξυγόνο  ρευστού χρήματος.

Το κράτος χρωστάει σε ιδιώτες, οι ιδιώτες χρωστάνε στο κράτος και τανάπαλιν. Οι βασικοί πυλώνες διαπλοκής και διαφθοράς ζουν και βασιλεύουν ακλόνητοι και «κομματικές συμμορίες» έχουν αρχίσει να καταλαμβάνουν το κράτος με αντικαταστάσεις του διοικητικού στελεχιακού δυναμικού.

Δεν είναι προβοκατόρικη υπερβολή είναι σίγουρα μια πιστοποίηση ίσως καταθλιπτική αλλά σίγουρα ρεαλιστική. Και δυστυχώς το ραβδί της Κίρκης δεν το έχουν οι πολιτικοί μας για να μεταμορφώσουν, να αλλάξουν την εικόνα για μια καλύτερη ζωή.

Θα πάμε στο νέο χρόνο με βάρκα την ελπίδα σε «άγνωστα και επικίνδυνα» νερά. Ο Θεός να μας φυλάει!