Μοναδική ευκαιρία το επιτόκιο 2,5%

Του Γιώργου Βακόνδιου

Η δέσμευση των διαθεσίμων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και άλλων οργανισμών της Γενικής Κυβέρνησης είναι η πλέον τρανή απόδειξη του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα.
Πάντα υποστήριζα ότι το Οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας οφειλόταν σε ένα διαχρονικό πρόβλημα ελλείμματος ικανότητας της πολιτικής ελίτ.
Η Ελλάδα ήταν για δεκαετίες έρμαιο ενός αδηφάγου, αντιπαραγωγικού και πελατειακού δημοσίου τομέα, δημιούργημα κατ’ αναλογία όλων των πολιτικών παρατάξεων και με την αμέριστη διαχρονικά συμβολή του κρατικοδίκαιου συνδικαλισμού.
Αυτές ήταν οι πραγματικές αιτίες που μας έφθασαν στην κρίση της τελευταίας εξαετίας.
Η κατάσταση άρχισε να σταθεροποιείται το 2014 και υπήρχαν βάσιμες ελπίδες ότι θα ξεφεύγαμε από... το δολοφονικό σπιράλ: δημοσιονομική κρίση, κρίση χρέους, ύφεση, ανεργία.

Όμως η σημερινή κυβέρνηση προτίμησε να προκαλέσει εκλογές.

Οι εκλογές κερδήθηκαν με την δεσμευτική υπόσχεση της κατάργησης των μνημονίων και την σκληρή και αποτελεσματική διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές της χώρας. (Βεβαίως υπήρχαν και άλλες πολλές υποσχέσεις για μισθούς, συντάξεις, φορολογία, αποκρατικοποιήσεις κλπ. που σήμερα κανείς δεν θυμάται και βεβαίως δεν αναφέρει).

Το μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης προχώρησε ταχύτατα. Επανήλθαν οι αιώνιοι φοιτητές στα πανεπιστήμια, αποφυλακίζονται οι κατά συρροή δολοφόνοι, αναγνωρίζεται ο ουσιαστικός λόγος ύπαρξης της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, ανοίγουν οι πόρτες των κέντρων κράτησης μεταναστών, περικόπτονται οι δαπάνες των έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτων δομών της δημόσιας υγείας, βαφτίσθηκε η τρόικα Brusselsgroup και βεβαίως το μνημόνιο μετονομάσθηκε σε πρόγραμμα.

Η βλαχολεβέντικη όμως διαπραγμάτευση πήγε κατά διαβόλου. Βεβαίως η κυβέρνηση έχει ένα πολύ σημαντικό λόγο να αρνείται πεισματικά τον διάλογο.

Η τρόικα ζητεί υφεσιακά μέτρα. Και βεβαίως η κυβέρνηση αρνείται να πάρει τέτοια μέτρα.

Έτσι σε πείσμα κάθε οικονομικής λογικής διατηρεί την αστάθεια και αβεβαιότητα προκαλώντας εκροές δεκάδων δισεκατομμυρίων από το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Την ελάχιστη ρευστότητα που απομένει στις τράπεζες την απορροφά μέσω των εκδόσεων Εντόκων Γραμματίων από τις οποίες έχει αποσυρθεί κάθε ξένος επενδυτής.

Ταυτόχρονα μηδενίζει τις δαπάνες του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και κηρύσσει στάση πληρωμών του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα.

Στεγνώνει η αγορά, πνίγεται η πραγματική οικονομία, κλείνουν επιχειρήσεις, απομακρύνονται επενδυτές, αυξάνεται η ανεργία, αλλά προς Θεού η Ελληνική Κυβέρνηση δεν παίρνει υφεσιακά μέτρα. Απλώς θυσιάζει σαν Ιφιγένεια τον ιδιωτικό τομέα στο βωμό της υπερήφανης διαπραγμάτευσης.

Κάνοντας ένα γύρο σε Ρωσία, ΗΠΑ, Εμιράτα, Βραζιλία, Βενεζουέλα, Ιράν, κλπ. για να αναζητήσει χρήματα και να μην υποκύψει στη διαπραγμάτευση, εισπράττει από όλους απεριόριστη συμπάθεια εκτός των ΗΠΑ που εξεδήλωσαν την οργή τους.

Τελευταίο προπύργιο εξεύρεσης χρημάτων για τις ανάγκες της Κυβέρνησης είναι τα ρευστά διαθέσιμα των Οργανισμών.

Δηλαδή τα λίγα χρήματα που υπάρχουν σε κάποιες δομές του δημοσίου που μπορούν (κυρίως λόγω ΕΣΠΑ) να κινητοποιήσουν την οικονομία τοπικά και να ανακουφίσουν την κοινωνία σε επίπεδο Δήμου και Περιφέρειας.

Προφανώς και αυτό δεν είναι υφεσιακό μέτρο, αφού θα δίδεται 2,5% επιτόκιο από την Τράπεζα της Ελλάδος.

Θα πρέπει όμως να θυμίσουμε κάτι. Η Ελλάδα βρίσκεται στο όριο να της συμβεί κάποιο ατύχημα. Δηλαδή να μην μπορέσει να πληρώσει κάποια υποχρέωση προς το εξωτερικό. Αυτό στη διεθνή οικονομική κοινότητα λέγεται πιστωτικό γεγονός.

Αν όμως συμβεί τότε γίνεται ουσιαστικά άμεσα απαιτητό το σύνολο του δημοσίου χρέους. Άρα δεν θα υπάρχει καμία πιθανότητα επιστροφής αυτών των χρημάτων σε δήμους, περιφέρειες, ταμεία, ΔΕΚΟ, κλπ.

Ας θυμούνται επομένως δύο λέξεις: risk analysis.

Γιώργος Βακόνδιος